De RITSERS

Binnen exact 4 weken vertrekken 20 Ritsers voor een unieke fietstocht van Venetië door de Balkan tot in Tirana, Albanië.

De Ritsers gaan jaarlijks op zoek naar een unieke en uitdagende fietstocht. Voor 2024 werden we geïnspireerd door de super mooie Balkan-route. We starten in de kanalenstad Treviso, doorkruisen 6 landen gelegen aan de Adriatische zee: Italië, Slovenië, Croatië, Bosnië-Herzegovina, Montenegro om na 8 dagen, 1100km en 13000hm te eindigen in Tirana, Albanië. Details voor de inschrijvingen volgen op ons eindejaars-mosselfeest op 16 december 2023. Begin al maar te (fiets)dromen… en te trainen!

Dit was het dan. Het waren een geweldige 2 weken, met unieke fietservaringen, stuk voor stuk unieke mensen met een warm hart en soms een klein hoekje af, maar allemaal gebeten door de fiets. Herinneringen die blijven. Vriendschappen die vereeuwigd zijn.

Frédéric, de benjamin van de groep die alle Ritsers avonturen heeft meegemaakt en nooit opgeeft. Willie, “the Irishman” die wel eens wat te laat komt of wat verliest, maar wel de Irish Pub diners organiseerde. De engeltjes Luc en Maritza (soms werd het schatje als Maritza iets duidelijk wilde maken aan Luc) die op 69-jarige leeftijd nog vele jonkies droppen. Kris, die (letterlijk) met een bang hart begon aan de tocht maar beresterk reed en iedereen die wat achter bleef terug bij de groep bracht, en de absolute kampioen is van de meeste foto’s per dag. Rudi, die na 3 jaar vasten het ascetisch leven had opgegeven maar toch, ook tot zijn eigen verbazing, oersterk was in het klimmen en bovendien de snelste aprés-bike-bar ontdekker bleek. Kim, de routebouwer en man van de “nepekes” die hij, ondanks wat extra horeca-kilo’s, nog steeds bij de snelste opvloog. Chris den Hollander, die altijd zen met muziek in de oortjes krachtig malend de klim bedwingt, steeds op zoek naar het beste fotoshot of filmfragment voor “California 2023, the movie”. Debutant Guy, die ondanks zijn recente revalidatie de (onverwachte?) nepekes richting Golden Gate bedwong en zijn normaal nogal intensief sociaal avondprogramma (van horen zeggen in Lille) noodgedwongen moest aanpassen naar een vroeg-gaan-slapen ritme, maar zich op het einde van de tocht ontpopte tot begeleider-actiefotograaf. Dieter préparé, ook debutant Ritser én fietser die na een wat onwennige start zijn elektrische fiets helemaal onder controle kreeg. Mark, steeds in verwondering over de US cultuur en gebruiken die geen kans liet schieten om een praatje te maken met elke Amerikaan die hij kon strikken. Kenny, in bloedvorm en die elke dag aan de kop sleurde om de groep uit de wind te zetten. Snelle Michel, die wel eens te laat aan de start verscheen maar eens op de fiets van voor naar achter en terug fladderde en geen enkel mooi zicht liet liggen voor een foto. Christophe, die niet kon ophouden om zijn verwondering te uiten over alle Amerikaanse als-uit-de-film-gegrepen scènes die we onderweg tegenkwamen. Jan, die elke dag bleef zwoegen om zijn lichaam over het Californisch plat te tillen, maar ’s avonds altijd weer tevreden terugkeek op zijn rit en dankbaar was dat hij “erbij mocht zijn”. En last-but-not-least Leo, de man die ons draaglijks brood en drank bezorgde en zonder wiens perfecte begeleiding deze onderneming niet mogelijk was geweest.

BEDANKT MATEN! voor jullie inzet voor de groep, doorzetting tijdens de ritten en de gezelligheid in de après.

Hieronder nog een korte impressie van de laatste dag in San Francisco, of was het decompressie? We konden het niet laten…

That’s All Folks…!

De oogjes zijn klein aan het ontbijt in de Oakhurst Southgate. Wat begon met nog 1 pintje in de Oakroom eindigde in een karaoke-festival waar de nodige biertjes vloeiden en lokale whiskeys werden gedegusteerd. We konden wel uitslapen vandaag want Fred, onze fietsverhuurder kwam ons om 9h00 oppikken voor een 4h durende rit naar Stanford. We rijden door de vlakke prairies vol met fruitbomen. Dit is de fruitfabriek voor gans de US. Sommigen doen nog een dutje in de auto. Ik schrijf mijn verslag van de vorige dag.

Rond 13h passeren we langs het Apple HQ in Cupertino. We zien er natuurlijk niet alles van maar het grote cirkelvormige gebouw maakt indruk. Er is veel volk in het visitor center, morgen is er een grote conferentie aangekondigd. De simpele middle-off-the-road houten huisjes die hier in de buurt staan gaan over de toonbank voor meer dan 5M$ vanwege de ligging zegt Fred.

We rijden door naar Stanford University waar vandaag onze tocht start. De laatste rit staat gepland als een uitbolritje. We rijden door de mooie campus. Het roept leuke herinneringen op van mijn tijd die ik hier doorbracht 13 jaar geleden. Er is wel veel veranderd, de Graduate School of Business is helemaal vernieuwd, maar de netheid en de rust die Stanford uitstraalt is nog altijd dezelfde. Prachtig.

We rijden verder via Sandhill Road naar Alice’s restaurant. Maar om daar te geraken moeten we nog een klimmetje doen. Old La Honda is een prachtige klim richting de Skyline Drive. Sommige Ritsers kreunen, hij staat als zwart op de gps. Ik deed die destijds al een paar keer maar toen was er nog geen Strava om het allemaal te registreren. Boven in de uitloper rijd ik achter Rudi en er komt weer zo’n pick-up fietsershater langs gechased die mij bijna raakt en Rudi, gelukkig maar lichtjes wel raakt. Grote auto’s en fietsers, het blijft een moeilijke combinatie voor sommige Amerikanen.

De beloning wacht boven op de klim, hamburgers bij Alice’s. Fred, samen met Dieter en Christophe die de laatste rit skippen want hun vlucht gaat al vanavond, hadden al tafels gereserveerd voor ons in de tuin. Vooraan bestellen, fiets naar achter en via de buzzer word je verwittigd als je lunch klaar staat. Willie wil betalen met zijn Apple Pay, maar de serveerster verstaat apple pie… Iers is toch geen Engels dus. Smullen doen we. De burger smaakt nog lekkerder dan 13 jaar geleden!

Na de burgers moet er nog geklommen worden. Het is hier altijd Californisch plat. Er zijn soms wel enkele gratis hoogtemeters na een afdaling, maar de meeste zijn maar wat meters in solden en er moet flink bijgetrapt worden. Nog een 30km te gaan. Eens we uit het bosrijke gedeelte komen zie je rechts Silicon Valley in al zijn schoonheid en links de oceaan. We zitten in de periode van de June Gloom, een mist die dagelijks van over de oceaan tot aan de heuvels en de Golden Gate komt. Het wordt ijskoud als we er doorrijden en er waait een sterke wind.

In de laatste 10km wordt er een afslag gemist, iedereen wil snel thuis zijn precies. Ik moet mijn Google Maps nog inschakelen om ons via een heerlijke afdaling tot aan de Rancho Inn te loodsen. Als we toekomen staat Fred en Leo ons al op te wachten met Budweiser en Amerikaanse Champagne. Iedereen is content. Het was weer in orde. En het belangrijkste, iedereen veilig terug.

We eindigen met 1160km en een kleine 15000hm op onze teller en een zak vol prachtige herinneringen.

Opnieuw vroeg op vandaag, want we rijden de koninginnenrit. En dat is met queen Maritza die vandaag 69 wordt. Jawel, 69 en ze heeft net zo’n 1000km gereden met 12500hm! Wie doet het haar na? Proficiat Maritza!!! We vertrekken on 8h15, niet alleen voor de afstand die we moeten overbruggen, maar dan is het toch nog iets koeler. Het is direct klimmen geblazen op de lange weg vals Californisch plat langs de Merced river. We krijgen regelmatig “Wheater Alert! Flood risk.” op onze gps, maar hier is daar voorlopig nog niets van te zien. Er is weinig shoulder, dus we moeten op de baan rijden. Langs de kant veel putten weer, “put”, “put”, “put” zo gaat het de hele tijd maar door.

Hoe verder we klimmen richting de ingang van Yosemite National Park hoe beter de baan, maar hoe wilder de Merced wordt met overal schuimkoppen op het water. White water noemen ze dit, zeer gevaarlijk. Niettegenstaande zien we een aantal mensen langs de oever die aanstalten maken om te gaan raften. Dangerous stuff! Na de eerste stop bij een bruggetje waar het water van de rivier onderdoor buldert zien we de staart van de giga lange file park-toeristen. Het is zaterdag en de borden in Mariposa gaven het al aan: “Long waiting lines direction Yosemite”.

Wij fladderen er voorbij, ‘t is te zeggen… al zwetend rijden we hoderden auto’s voorbij. Mariposa, Spaans voor vlinder, doet zijn naam eer aan. Overal zien we vlinders in alle vormen en kleuren en bij de stops komt er af en toe eentje wat uitrusten op onze kleurrijke tenues.

Aangekomen bij de ingang van het park hergroeperen we en betaal ik de entry fee voor iedereen, 20$ per cyclist. Twee vrouwelijke park rangers laten elke auto individueel betalen, met pin code. Het gaat niet snel, dat verklaart de lange rij. Als ik vraag naar de drukte zegt ze “Yeeeh, it’s brutal today” en geeft me voorang. Achter de eerste bocht verschijnt al direct een wondermooie postkaart. Onze monden vallen weeral open. We rijden langs spectaculaire watervallen en zien in de verte alle landmarks liggen: El Capitan, Yosemite Falls en the Half Dome.

Rustig genietend rijden we door het park. Foto’s worden er gemaakt bij de vleet. Leo verwachten we niet meer te zien voor de lunch en halen zelf wat sandwiches in de Yosemite Village Store, een grote mall met honderden Yosemite gadgets. Kim en Kenny kopen een aandenken voor de kids, niet goedkoop hier maar ze gaan het geweldig vinden. De fotofannaten Kris en Jan arriveren wat later. Zij nemen altijd wat meer foto’s dan de rest, we kennen ze ondertussen.

Ik laat Leo weten dat hij en Guy, die vandaag nog een rustdagje neemt, zelf ook moeten genieten van het park en dat wij de 15km klim richting de uitgang en Oakhurst aanvatten. En dan komen we aan bij Tunnelview, een hotspot net voor een lange tunnel met een overtreffende trap van spectalulair zicht. “De” plaats voor de groepsfoto. We moeten eerst wel wat Chinezen wegjagen om een mooi plaatje zonder “vreemden” te kunnen schieten. Dan met onze lichtjes aan in groep door de tunnel en nadien verder klimmen.

De bossen langs de weg zijn zowel mooi als mysterieus. Door de lange winter komt alles nu pas in bloei. Het bos staat vol met paarse hyacint(achtige) bloemen in fel contrast met de hoge zwart geblakerde bomen zonder bladeren als gevolg van de grote bosbranden die hier vorig jaar waren. Boven wachten we, Willie was wat achter. Waarschijnlijk iets kwijt? Enkel de route op zijn gps vandaag zegt hij.

Rudi, die tot nu toe altijd wat vertrouwen miste in de afdalingen heeft plots de knop omgedraaid en vliegt de kop van de groep voorbij. Zelfs het rode licht aan de road works kan hem niet tegenhouden en hij negeert het gewoon. We zijn nu al uren aan het rijden zonder de volgwagen. Sommigen zitten door hun drank en beginnen dorstig te worden. Maar hier in the middle of nowhere is er weinig te vinden. Net voor de klim richting Mariposa Grove staat plots Leo en Guy. Een fata morgana! Drinken, eten, bussen vullen en weer voort want het is al 4h30 ondertussen.

Nog 1 klim naar Mariposa Grove waar de grootste sequoias ter wereld staan. Dit stukje van het park is nog maar net terug open, we zijn bij de eerste die er in mogen. Om er te geraken, jawel… een extra klim van 4km. Pfffff… Maar het was de moeite. Hier staan (of liggen, want er was ook hier brand vorig jaar en zelfs de ondergrondse turf smeult nog na) de grootste bomen ter wereld, meer dan 5000 jaar oud. “Slechts 1 foto en weg!” roep ik. Vooral tegen Jan en Kris, maar als we terug aan de ingang staan missen we er 2… Nog even langs de park exit en dan full gazz naar beneden langs een super mooie weg waar de bochten gemaakt zijn om 80km per uur te dalen. Later op de avond worden de statistieken van dit Strava segment vergeleken, Jan en Kris hadden ons moeten inhalen en winnen.

We zijn laat in het hotel en eten vinden wordt de uitdaging. De Oakhurst Grill naast de deur wil ons bedienen, maar we moeten een uurtje wachten. Na wat aandringen kon het toch sneller. De zalm, fish & chips en de ribeye steak zijn van de beste die we al hebben gegeten deze week. Ook Willie, die een uur te laat komt klijgt mog een bord. We organiseren nog een happy-birthday-dessert voor Maritza en zingen samen een hip-hip-hoera.

Dat zingen kent nog een vervolg. Rudi loodst ons naar de enige kroeg in town, the Oakroom. Hij was al eens op prospectie geweest net na de rit en ze kenden hem nog toen we binnen kwamen. Er wordt local beer, IPA en en later ook wat sterkers besteld. Het duurt niet lang of de pool tables en de karaoke wordt overgenomen door de Ritsers. Met “Bicycle” van Queen volgt de ontlading van een zware maar mooie fietsweek.Ook de locals zingen mee in koor.

Morgen 9h00 am pikt Fred, de fietsverhuurder ons weer op voor een 4h durende rit naar Stanford. Tijd genoeg om nog wat bij te slapen. En dan nog een korte rit terug naar ons starthotel in Millbrae, met een stop boven op Old La Honda voor de beste real Amerikan burgers.

Ik schrijf mijn blog in de auto deze keer, veel tijd dus en daarom is hij wat langer….

Vanochtend vroeg uit de veren voor een breakfast @ 6h30. We willen namelijk om 8h00 vertrekken gezien de hoogtemeters die voor onze wielen liggen. Het “warm & cold” ontbijt in de Holiday Inn Express is bedenkelijk. De pannekoekenmachine staat niet aan, de eitjes zijn op en er ligt brood met schimmel. Een kleine uitbrander aan de dame achter de balie en ze schieten in gang. Plots hebben we omeletten en pannekoeken. Allemaal nog een banaan voor onderweg en off we go.

Het wordt weer een warme dag met Californisch weer. Bij het vertrek is het al 19 graden. Gisteren werd besloten om enkele ommetjes uit de route te halen. Het zou zo al zwaar genoeg worden met een kleine 2600hm. Guy besluit om de eerste kilometers samen met Leo door te brengen in de volgwagen. Slim.

We vertrekken langs de CA-49 door de prairie. Vroeger was dit het werkgebied van de goudzoekers. Nu is de CA-49 is een drukke baan met veel zwaar verkeer en aan de zijkant veel rommel op de weg, soms ook glas. Voorzichtig zijn dus! Zeker de stukken waar geen schoulder is zijn gevaarlijk. (Voor de niet-ingewijden, de schoulder is de strook rechts naast de witte lijn waar je met de fiets kan/mag rijden.) De regelgeving voor fietsers in de US is een grijze zone. In principe mag je overal op de weg rijden, zelfs met 2 naast elkaar is niet verboden, tenzij het anders is aangeduid. Maar waar geen shoulder is rijd je best single line. De eerste 50km is zeer druk, met zwaar vrachtverkeer en met regelmatig agressieve chauffeurs. Dit is fietsen door een Hellhole!

Het F-word valt regelmatig en de middenvinger verschijnt ook meermaals uit het raam van de voorbijrijdende auto. Niet alle Amerikanen zien graag fietsers op de weg. Als het te gortig wordt roep ik dan maar terug “F.ck you too!”

Net voor St. Andreas rijdt Michel plat. De minder snelle mannen rijden rustig door tot op de volgende klim waar Michel en de andere snelle mannen ons weer inhalen.

Eerste stop in Angels Camp op 41km. Drank bijvullen, koeken en snoep slangetjes eten. Die laatste zijn erg in trek bij iedereen. Willie lanceert een spreuk: “moet je fietsen lang, eet een slang”. Frédéric heeft een gebroken spaak. Gelukkig hebben we een reservewiel in de volgwagen. Enkele honderden meters terug is er een fietswinkel. Guy krijgt onmiddellijk een nieuwe functie als mechanicien en laat het wiel repareren. 35$, alles is wat duurder in de US.

We maken goede afspraken, vanaf nu samen blijven in groep en Kenny en Kris nemen de leiding. Dat gaat veel beter. Kenny, die trouwens gans de week al op kop rijdt, bepaalt het tempo. Kris, in tweede positie, houdt de groep in de gaten en geeft instructies indien het sneller of trager moet. Eens Angels Camp voorbij wordt het iets rustiger op de baan en zijn de wegen super. Maar het is altijd opletten geblazen. Op een rond punt rijdt Kenny in een diepe (onzichtbare) put in het asfalt. Het gaat net goed, hij heeft zijn enkel verzeerd maar gelukkig niets erg.

We passeren het bassin Hetch Hetchy. Enkele weken geleden was er nog sprake van dat dit bassin zou overlopen, men de dam ging openzetten en alles zou overstromen in dit gebied. Niets van al dit te merken vandaag. Het is 35 graden en zweten geblazen op de eerste pittige klim. Een volgende drankstop op Pinon Point. Het is nodig. Voor de lunch na de tweede klim heeft Leo een mooi Vista Point gevonden. De sandwiches tonijn, ham of kip smaken. Kris moet de laatste extra exemplaren opeten. Anders koopt hij er morgen minder zegt Leo. Guy heeft zich ondertussen helemaal ingeleefd in zijn nieuwe rol. De fietskledij is al uit en hij maakt mooie actie foto’s bij de vleet.

Nog 1 lange klim en we hebben de meeste hoogtemeters gehad. Eerst 6km dalen en dan 6km klimmen. De temperatuur loopt op tot 38 graden. De zoutranden worden zichtbaar bij veel van de Ritsers. Boven is er opnieuw een drankstop. Vanop 1000m overzien we de route die we net hebben gereden. Dit is de Hemel. Spectaculair!

Nog een paar heuveltjes en we zijn in de Miner’s Inn, ons hotel voor vanavond in Mariposa. Voor de eerste keer duiken we allemaal in het zwembad. Een Duits koppel zit in de jaccuzi maar laat de eer aan de Ritsers als we er met 7 bij kruipen. Kim en Christohphe halen wat bier. De sfeer is top.

Het dinner is aan de overkant van de straat in de Miner’s Roadhouse. Ik deed even een powernap en wordt 7h40 wakker gebeld door Chris. Nu was ik te laat… Iedereen bestelt een voorgerecht en hoofdschotel. Echter, alles komt tegelijk of in omgekeerde volgorde op tafel. Als Willie aan de dienster vraagt of het voorgerecht niet eerder moet komen dan de hoofdschotel antwoordt ze netjes “not necessary, I’m sorry” … De eetcultuur in de US is toch wat anders dan wij Europeanen gewend zijn.

In de karaoke-bar naast de deur was het nog lang ambiance. Kris kon zich niet inhouden en sprong mee op het podium voor een duet. Daar zijn foto’s en filmpjes van, jawel….!

Morgen de koninginnenrit: 144km en 2880hm. Halverweg zullen we genieten van te fietsen door Yosemity Valley. Daar deden we het voor en iedereen kijkt er naar uit.

Vanochtend ontwaken we met volle zon op het binnenplein van Hotel Becket. Het wordt weer een schitterende dag. Maar eerst ontbijt in het nabijgelegen Driftwood Café. Ze deden speciaal wat vroeger open voor ons. Jan gaat resoluut voor de French Toast, dat had hem gisteren goed geholpen op de fiets. Een aantal volgen, sommigen met extra banaan. Die zal nodig zijn voor de aangekondigde hoogtemeters. Bovendien gaan we naar het dak van onze tocht op 2.650m.

Aan tafel worden enkele bedgeheimen gedeeld. Guy zaagt elke nacht een paar Sequoiallas om zegt Kris. En de Kris moet je elke morgen wakker maken met de wekker tegen zijn oor te duwen repliceert Guy.

We vertrekken stipt 9h00 am en iedereen was op tijd vandaag. Het komt nog goed allemaal. Rudi zet zich direct op kop.  Hij was in form, want gisteren nam hij een halve dagje rust. Misschien wel met een massage in de Massage Saloon aan de overkant van de straat…?

Op de eerste klim is de weg serieus gehavend en is het laveren tussen de putten. We rijden nu echt door de wilderness. Hier is niets dan ongelooflijk mooie natuur en wilde dieren. Geen huis te bespeuren, nergens GSM verbinding en vooral geen Safeway voor onze dagenlijkse sandwiches. De meesten voelen dat we op hoogte rijden, minder zuurstof maar goed voor de rode bloedlichaampjes en de form. Bij de stop zie ik Rudi zitten in de koffer van de Van. Hij is een beetje hoogteziek. De klim naar het hoogste punt hakt er in. En het is nog niet de laatste. Het is al bijna middag en er moet nog veel gefietst worden.

Op de top van de laatste grote klim staat Leo. Hij heeft iets gezien waar we kunnen eten in Kirckwood. We dalen af langs de flanken van een groot bevroren meer. Spectalulair! En inderdaad, na 10km zien we de Kirckwood Inn, een soort saloon in the middle of nowhere. Als we binnen stappen wanen we ons weeral in een andere wereld. Maar, waar er lekkere hamburgens en wraps te kijgen zijn. We overvallen de keuken met onze groep van 17 en er loopt wel eea mis met de bestellingen. “I’m sorry for that” hoor je vaak in Amerika. Ik zit met mijn rug vlak bij de open haard en doe even een powernap. Lekker! /en daar worden natuurlijk foto’s van gemaakt…

Nog 100km te gaan, overwegend bergaf. En inderdaad, het gaat vooruit. Op 70km en op 30km van het einde doen we nog een drankstop, maar het gaat ongelooflijk snel op de mooie brede wegen richting Jackson. Snelheden van bijna 80km/h. Hoe lager in de valley hoe warmer het ook wordt.

Jackson, een voormalig goudzoekers stadje lijkt recht uit een Western film te komen. Om 18h30 komen we toe in de Holiday Inn Express waar de checkin weer een beetje chaotisch verloopt. Met de rooming list die we hen bezorgden hebben ze weinig gedaan zo lijkt het.

Gezien het late uur hebben we niet veel keuze meer voor een restaurant. Ik vond een Indisch restaurant recht over de deur bereid om onze groep van 17 nog te ontvangen. Als we de Taste of Himalaya binnenstappen moeten ze de tafels nog afruimen. De Ritsers hebben zo hun twijfels… Kim wil rechtsomkeer maken, “zijde zeker dat ge hier wil eten” zegt hij. Maar na de heerlijke curries en tikka masalas met rijst en nan bread is iedereen weer content.

Morgen de moeilijkste rit met een kleine 2600hm. Van onze reisagent krijgen we het bericht om goed op te letten voor eventuele overstromingen op de wegen waar we rijden. Ook de GPS geeft regelmtig een “Flood Alert”. Rustig rijden dus en volhouden. Als je mrgen overleeft zijn de laatste dagen genieten!

PS: Nog een tip voor de volgers van deze blog. Lees hem best ‘s avonds (Europese tijd). Dit jaar is er geen journalist bij en dus moet ik ‘s avonds zelf nog een verslagje schrijven. De oogjes vallen dan vaak al een beetje toe en ‘s ochtends (California time) herlees ik het nog eens en moet ik vaak veel retoucheren.