De RITSERS

Alle Ritsers met veel goesting rond halfelf op Zaventem voor een zevendaagse helletocht van Las Colinas naar Barcelona met meerdere ritten van boven de 160km. Typische klaagzang vooraf: beetje buikgrip, jetlag, tegen de hoek van een tafel gelopen, je kent dat. Eerste incidentje: de Sus vergeet zijn instapkaart en moet aanschuiven aan de filerijke stand van Ryanair. Geen man overboord. Hij mag uiteindelijk toch mee. Vervolgens een onfortuinlijke wedervaren bij William – who else – die eerst wat pronkt met z’n hemdopgespelde kleine camera maar toch even pruilt als hij na de checkin’ merkt dat het kleinnood verdwenen is en uiteindelijk onvindbaar. Een pak minder beeldmateriaal dus. Jammer. Hans en Luc pikken ons op, samen met een taxibusje, bij de aankomst in Alicante. De temperaturen zijn hier bakklaar met ruim 30 graden. Veel drinken wordt de boodschap zegt Hans. En dat doen we ook meteen op het terras van het golfhotel Campoamor. Iedereen dos cervezas. Mark en Leo komen aangereden met de grupetto met alle fietsen en bagage. Ze hebben er twee dagen over gedaan van Herentals tot hier. Merci lieverds, erg bedankt! Fietsen uitladen en monteren en naar de kamer. De eerste avond mogen ze nog bij ons slapen. Wie weet willen we dat na zeven dagen zweten en afzien straks niet langer.

Leo, Luc en Hans gaan voor het openingsdiner nog even de Mercadona leegkopen. Morgen is het zondag en we moeten ons goed bevoorraden. Bij het diner op het terras van Campoamor sluit ook Marleen aan. En er is een mode-icoon onder ons: ze heeft haar vinger- en teennagels helemaal assortis geverfd met haar roze fiets. Focus! We kijken al uit naar de eerste rit, een toeristenritje zegt Hans. Jajaja.

En Ritser nr. 18, Frank ocharme… die zit al een uur in het vliegtuig te wachten op vertrek. Met mondmasker, veiligheid boven alles… 😉 Zijn eerste Ryanair ervaring is alvast goed begonnen. Hij begint al met een kort nachtje.   

Na enkele magere “Corona-jaren” gaan de Ritsers dit jaar opnieuw een unieke fietstocht maken. Vanuit San Miguel de Salinas rijden we richting Murcia om dan over de Zuid-Spaanse bergjes door zowat alle mooiste wijstreken te peddelen: Jumilla, Almansa, Requena, Montsant, Priorat,.. Als toetje eindigen we met enkele stevigere ritjes via het unieke Montserat klooster om vervolgens via Tibidabo al fietsend te genieten van het mooiste zicht op een bruisend Barcelona.

De maskers blijven thuis en we mogen weer feesten! Op zondag 13 maart openen we het seizoen met een haringbak!

Een soepje, enkele haringen met lekkere ajuinsaus en dessertje zijn gratis voor de leden. Voor de drank is er de gekende “pot” en betaal je gewoon wat je consumeert in het “zakje”.

’s Ochtends 9h30 is er een gezamenlijke fietstocht of wandeling. Plaats van afspraak: de Hut, Herentals – http://www.de-hut.be

De haringen zijn gebakken tegen 12h.

De ochtend start met een heerlijk en uitgebreid Corona-proof ontbijt bij Van der Valk in Maastricht. De fietsen mochten mee op de kamer gisteren en sommigen profiteerden ervan om hun ros nog eens te laten blinken.

Om 9h00 starten we onze laatste rit die ons rondje België vervolledigt. Eerst nog een klein toeristisch rondje door het centrum van Maastricht en dan verder op mooie fietspaden langs de Maas en andere wateren de noordelijke grens volgen.

Na een dikke 30km staat Mark ons op te wachten. Hij was vroeg in de ochtend met de trein naar Hasselt gekomen en ons tegemoet gereden om vervolgens met ons de laatste rit mee te maken. Na enkele km staat Leo ons op te wachten aan de overkant van het pond in Berg aan de Maas met de dagelijkse rijstvlaaien.

Het gaat verder door Nederlands en Belgisch Limburg over ongelooflijk mooie fietspaden. Enig minpuntje, een café is moeilijk te vinden in deze streek. Doorrijden dus. En het gaat voorruit met Mark en Michel op kop. In Kleine-Breugel trakteert onze luchtmacht ons op een kleine vliegshow. Chris, een fervente “spotter” vindt het geweldig. Uiteindelijk vind Leo toch weer een zonnig lunchplekje op een terras aan de kerk in Eksel. We hebben er dan al 100km op zitten. Het einde komt in zicht. Iedereen voelt wel hier of daar een kwaaltje nu. Vooral de plekjes die 6d het zadel raakten zijn wat gevoelig geworden bij sommigen.

We fietsen verder door de Limburgse bossen en passeren het grootste militair kerkhof met Duitse gesneuvelde soldaten uit WO I en WO II. Nog een keer “Door de Bomen” natuurlijk en verder tot aan “de Pannenkoeken boot”. De verwachte ijskar staat er niet vandaag. Pech. Vandaar is het nog slechts 1 laatste streep langs het Kempisch kanaal. Routebouwer Jo ruikt zijn nest en verlaat de groep in Geel. We rijden op constant tempo verder tot in Herentals waar Leo alvast enkele flesjes bubbels heeft klaargezet. We klinken op weer een unieke Ritsers-zesdaagse.

Dank aan Maritza, Luc, Christine, Mark, Chris, Michel, Kim, Paul, Ria, Frédéric, creatieve routebouwer Jo en fantastische begeleider Leo voor 1000km vriendschap, gezelligheid en prachtige herinneringen aan ongekende grensstreken van ons prachtige landje!

Dag 5 alweer. Altijd een moeilijke. Maar het zou een makkie worden. In de voormiddag nog enkele pittige hellingen, lunch in Monchau en dan bergaf tot in Maastricht. Frédéric nam al wat voorsprong en vertrok 20′ vroeger. Die had waarschijnlijk de ontbijtgesprekken tussen Jo en Michel opgevangen over de route die volgens Michel voor de helft over wandelwegen liep. Of toch niet, want na enkele kilometers in de Hoge Venen kwamen we Fré terug tegen in omgekeerde richting. Het padje van de route was een steile gravel afdaling geworden…

Vanaf dan was het duidelijk dat de oorspronkelijke route niet gereden was door een wegfietser. Na 36km zagen we Leo en Ria staan. Ria zou vandaag pas vanaf Monchau meerijden en had bij de lokale bakker 2 grote rijsttaarten gekocht. Die waren nog warm. Wat was dat lekker zeg!

Even verder weer gravel. Opnieuw terugkeren. Dit klopt dus inderdaad niet. We moesten noodgedwongen vanaf dan improviseren. Monchau was niet zo ver meer. Het gaat vlot over een mooie glooiende weg langs Elzenborn, het koudste punt van België. De jasjes blijven aan. Dan zetten we de afdaling naar Monchau in. Een smal kasseiweggetje, 18% naar beneden. Maritza vloekt!

Ondertussen seint Leo door dat hij een terrasje heeft gevonden in de historische stad. Daar aangekomen, niemand te zien. De wagen staat enkele km verder op de parking en Leo spaart kosten noch moeite om de Ritsers een geweldige pick-nick aan te bieden op het mooiste en zonnigste terrasje van de stad. Geweldig!

Na Monchau spelen we op veilig en nemen de Venn-route, maar moeten deze al snel weer verlaten om niet te ver uit de richting te rijden. We blijven de dreigende onweerswolken een tijdje ontwijken, maar moeten toch even schuilen voor een stortbui. Jo houdt het voor bekeken en beslist de route door de bekende Amstel-Gold dorpjes te volgen. Die kent hij uit zijn broekzak, Zeer mooi, maar telkens aan elk kerkje steil naar boven. De hoogtemeters tikken aan. Wat oorspronkelijk de route was met de meeste dalende kilometers is nu de rit geworden met de laagste gemiddelde snelheid.

Na een verplichte stop voor een lokale boer die zijn koeien op stal zet passeren we een mooi en zonnig terrasje in Mheer. Dat kunnen we niet laten liggen. Leo zit ondertussen in hotel Van der Valk ook al aan de Erdinger. Snel daarheen, deze keer echt bergaf!

De recup drank en zoute chips smaken ons. Snel douchen en dan een fikse wandeling naar de stad. We eten vanavond in Eetcafé de Lanteern, een tip van onze Nederlandse fietsvriend Chris. Super lekker! Met een Italiaans schepijsje in de hand genieten we nog van een windstille avond en de idyllische weerspiegelingen van de maan op de Maas.

Morgen de laatste rit, 160km vlak naar de platte Kempen!

Het zag er miezerig uit boven Bouillon vanochtend. Het vertrek was vandaag om 9h00 gepland, een half uurtje later dan de vorige dagen. De broodjes voor het ontbijt geraken pas tegen 8h30 boven zei de patron. Chris en Mark gaan na het ontbijt nog wat toeristen in Bouillon en dan naar huis. Ria is hulp-begeleider van de Leo vandaag.

Ons hotel Cosy ligt dan wel boven tegen de flank aan de Semois meander, maar de start ging onmiddellijk 13% verder bergop. Vandaag rijden we de echte Ardennen in. Het is onze mini-koninginnenrit met zo’n 2000 hoogtemeters in het verschiet. Nadien werd het niet veel platter. In het eerste deel zitten een hoop pittige klimmetjes.

Op 36km reeds de eerste bevoorrading. Het miezeren is ondertussen veranderd in zachte regen. Iedereen is doornat. Gelukkig is het 22 graden. Na de bevoorrading voelen de beentjes goed en zet ik mij op kop. Achteraf hoor ik dat we Maritza choco hebben gereden op de lange glooiende stukken. Het schuim stond op haar (…)lippen. Kijk maar naar de foto… 😉

Om de gevaarlijke N4 te omzeilen rijden we door het Parc Naturel Haute-Sûre Forêt D’anlier met wat extra hoogtemeters. Een super mooie weg door het woud, continu op-en-af. Soms lijken de klimmetjes in de verte een muur: een weg die eindigt in de bomen. Met de kinetische energie van de afdaling zet ik hem “op mijne grote plateau” en ga ervoor. Eerst boven! En daar staat de tweede bevoorrading. Geen complot zoals de groep vermoedt. 😊

Leo gaat nu op zoek naar een lunchplek. Niet gemakkelijk hier “in the middle of nowhere”. Hij overtuigt een plaatselijke voetbalploeg om de schragen terug op te stellen in hum kantine. We moesten wel vol in de remmen toen we een voetbalveldje passeerden. Leo zijn 102km was bij ons 96km…

Nadien nog 60 km naar Vielsalm. Niet geheel bergaf, maar veel over ravels met de wind vanachter en vooral vooruit gezogen door het kopwerk van Jo en Michel. Het gaat snel. We missen Leo en Ria voor de namiddagbevoorrading. Even telefoneren. Op 20km van de streep, net over de grens Luxemburg-België staat de Peugeot Partner met water, koeken en poeier. Chris (de Hollander) rijdt toch even terug om een foto te nemen van de zichtbare asfalt-grens. Ook hier lopen we in ons landje achter met de infrastructuurwerken. Iets voor onze nieuwe regering..?

Net voor Vielsalm passeert de taxi van Kim en Paul ons. Paul had zijn neef ingeschakeld om vanavond terug naar de Kempen te rijden. Ze eten eerst nog een giga-pizza en dan naar huis. De groep krimpt. Maar gelukkig is Frederic er terug bij en morgen rijdt Ria ook de tweede helft weer mee door de Oostkantons richting Maastricht. Nog 1 buurland te gaan en we hebben ze allemaal gehad!

(Hollandse gastschrijver van de dag is Chris de Hollander, er was redelijk wat eindredactie nodig…) 

7h00 ontbijt. Geen Leo te bespeuren. 8h15 verzamelen. Nog steeds geen Leo. Rond middernacht was hij nochtans gespot in de bar. Zou dat de reden zijn…? Nee, nee. Zijn room-mate Frédéric was de schuldige. Die had een snipperdagje vandaag. Hij moest even terug naar Leuven voor een belangrijk familiefeest. Slechts 90km en dus maar geen wekker gezet…

Stipt op tijd vertrokken we uit Mons. De buienradar voorspelt dat we tussen de onweerswolken door rijden. Dat bleek te kloppen want op enkele spatjes na is het vrijwel de ganse dag droog gebleven.

Het was een 3^e dag met opnieuw 180+ kilometers. De vermoeidheid begint langzamerhand toe te slaan. Vandaag was het een klimdag met 2000 hoogtemeters, maar de dames hebben zich wederom kranig geweerd en het tempo was prima. Op 90km houdt Ria het voor bekeken. De knie wil niet meer mee. Christine gaat nog door. Uiteindelijk rijdt ze mee tot aan de lunch in Fumay. 106km!

De lunch stop was na een spectaculaire afdaling naar Fumay. In het lokale café speelt een stamgast om het kwartier op de Lotto. Winnen of verliezen speelt geen rol. Altijd prijs. Elk verlies wordt doorgespoeld met een nieuwe pint…

Mark zit al een tijdje “op hete kolen” en start mee voor de middagrit. Hij zit duidelijk nog niet in de routine. Maar na een 10-tal minuutjes zijn de banden opgepompt, is de bidon gevuld en kunnen we van start. Mark neemt resoluut de kop langs de Maas. We komen niet onder de 30 km/h. En missen kan ook al niet op het jaagpad… 😉

We reden vandaag veel kilometers in Frankrijk, weinig verschil te merken met de andere kant van de grens. Enkel dat de wegen er enigszins deftiger bij liggen. De foto spreekt boekdelen.

Voor de laatste glooiende 45km zet Chris de Hollander zich op kop en trekt ons pelotonnetje op een lijn. Gelukkig rijdt Michel lek. Even rust. Waarschijnlijk was het een protest van de fiets van Michel, die te leiden had gehad door zijn geweld op kop langs de Maas.  

Aangekomen in Hotel Cosy met uitzicht op het mooie Bouillon blijkt de Hollandse directheid van Chris niet compatibel met de Brasschaatse hoteleigenaar Wouter. Of was Chris nog wat chagrijnig omdat hij 100 meter voor het hotel besloot het asfalt te zoenen. Het uitzicht op Bouillon was te mooi om geen foto te maken…

Chris en Wouter wisselen wat woorden over de standplaats van de fiets, maar die mag uiteindelijk veilig in de garage van het vakantiehuis in de straat waar Chris en Mark slapen vannacht. Wereldvrede.

Na een tip van Chris doen enkele Ritsers nog een handwasje en drogen ze hun kledij in een handdoek. Daarna diner in het hotel “with a view”.

Stipt om 8h15 stond iedereen klaar in de startblokken. De discipline is duidelijk aanwezig. Nog snel een foto aan zee en weg zijn we voor weer 190km.

We rijden langs het stambeeld van de ondertussen wereldberoemde Leopold II en passeren villa Maritza. Het eerste deel van onze rit loopt vlotjes langs de kustlijn. Al snel zien we in de verte de Ijzertoren staan. We testen onze stuurvaardigheid op de gravelpaadjes die ons langs verschillende WOI-monumenten leiden. Af en toe een stopje. Ons gemiddelde krimpt. We verwachten een lange dag in het zadel.

In Ieper gaat het verder onder de Menenpoort door. We komen nu in het heuvelland. Gedaan met “le plat pays”. In de verte zien we de Kemmelberg liggen. De kopmannen blijven in het wiel van de knechten tot aan de voet. Vanaf daar start de eerste kleine koers van onze rit. Jo, Kim, Chris, Michel en Luc gaan ervoor. De rangschikking: 1 – Michel, 2 – Jo, 3 – Chris, 4 – Kim en 5 – Luc. Ik rijd met Paul op ons tempo naar de top waar Mark staat te wachten. De dames en Frédéric lieten dit lusje Kemmel wijselijk links liggen.

In Tourcoin had Leo een zonnig terrasje geregeld voor de lunch. We beslissen snel weer door te rijden en onze bevoorradingsstop te nemen aan het heiligdom van de koers: de Velodrome van Roubaix. Het was wel even zoeken naar de ingang, maar eens we Mark zagen staan was er geen houden meer aan. Iedereen moest absoluut een “toerke” op de piste rijden. Zelfs Leo en Mark deden het “op hun sloefen”. Van de opwinding gooit Mark zelfs zijn camera onderweg in de kant. Gelukkig kent Chris haar pappenheimer en stuurt ze hem terug voor een tweede rondje. Gelukkig. Gevonden!

Na Roubaix hebben we nog een dikke 90km te gaan. Een groot deel langs jaagpaden. In Doornik stoppen we bij een ruïne. Jo, geoloog van opleiding legt uit dat dit de ovens zijn waarmee ze de hoog aangeschreven Belgische gebluste kalk produceerden. Het vrijheidsbeeld van New York is er van gemaakt. Weer iets bijgeleerd bij de Ritsers!

Voor het laatste deel moest onze routebouwer wat improviseren. Onverwachte wegblokkeringen en wegenwerken brengen ons op onverharde paden langs het water. Kim, ondertussen getekend door de zoutstrepen op zijn Ritsers-shirt rijdt plat. Rond 18h00 arriveren we in ons hotel. Snel een douche en dan een wandelingetje naar Di Roupo country, het centrum van Mons waar we in ons eigen zaaltje bij restaurant Le44 een lekker menu’tje krijgen gepresenteerd. Al kwam de service wat traag op gang, de lokaal gebrouwen 75cl bierflessen en de wijntjes deden hun werk. Ria gaat de tocht mee verder zetten en overtuigt eveneens Chris en Mark om tot zondag avond mee te rijden.

Iedereen is moe en wil nu snel gaan slapen. De koffie nemen we op de kamer. Want morgen staat er opnieuw 180km op het programma richting Bouillon. Deze keer met heel wat hoogtemeters.

Om 8h00 verzamelden alle Tournée Nationale Ritsers aan De Repertoire in Herentals. De dames waren een beetje zenuwachtig, want den Yves en de Charel hadden het plan opgevat om mee te rijden tot in Sluis en ze twijfelden of we de beloofde “30-op-kop” wel zouden volhouden. Dat bleek heel goed te lukken. De Charel en den Yves reden eerst 130km mee in het wiel wind-op-kop en reden dan nog een dikke 150km terug naar huis, wind vanachter… (volgens een van de dames wielerkenner). Wel weeral een topprestatie en record afstand voor den Yves!

Langs het Alberkanaal ging het allemaal vrij vlotjes. Maar door “’t Stad” fietsen in volle Oosterweeel werken was geen pretje. Na de Schelde tunnel stond Mark perfect opgesteld voor de eerste bevoorrading. Vanaf daar was het verder tot Sas-van-Gent waar Leo weeral een perfecte lunchplek had gevonden in Café het Schippershuis. Mark wilde onmiddellijk weten waar Annelies woont, maar dat bleek “aan de overkant” te zijn.

Van Sas-van-Gent ging het richting de kust. De voorspelde 5 Beaufort was duidelijk aanwezig en het was “stoempen” op de kop tot in Knokke de Zoute. Vandaar rijden we verder langs de kustlijn. De fietsinfrastructuur in de kuststeden laat te wensen over. Hier is dringend nood aan serieuze fietspaden!

We volgen de route richting Oostende en rijden tot aan de Thermae Palace om dan met de wind in de rug naar ons hippe Upstairs Hotel te rijden. Na een leuke wandeling op de dijk, een GTke in de Blue Boudha strandbar zakken we af naar Bistro Mathilda (een goede tip gekregen van vrienden kustbewoners) voor een lekker menu’tje met de nodige wijntjes waarna de sterke verhalen loskwamen.

De dames hebben het goed verteerd en zijn klaar voor de volgende 190km naar Mons morgen!