De RITSERS

De eerste plannen werden al gesmeed in 2014, concreet werd het pas in 2019 en we boekten onze vluchten in 2020. Maar toen was er Corona… Na 3 jaar uitstel op een rij gaat het nu eindelijk gebeuren. 16 Ritsers gaan in 2023 voor de eerste maal fietsen in de USA! We vertrekken over de beroemde Golden gate Bridge, fietsen door het unieke decor van de Sanoma wijnstreek, pakken de trein naar het fietsparadijs rond Lake Tahoe om vervolgens af te zakken naar een van de mooiste natuurgebieden ter wereld: Yosemite National Park waar we via de bekende Tioga Road op 3000m hoogte door sneeuwmuren bear country doorkruisen en eindigen tussen de Sequoia bomen. Het wordt een prachtige tocht. San Francisco, here we come!

Wie snel wil gaan, gaat alleen, wie ver wil gaan, gaat in groep. Dat Afrikaans spreekwoord hebben we vandaag duidelijk gemaakt met ruim 1.000km en 12.600 hoogtemeters, van Las Colinas naar Barcelona, zeven dagen lang, waarvan vandaag de finale. Maar de Ritsers indachtig is de laatste rit geen ‘cycle in the park’. Meteen klefferen naar het wondermooie Montserrat, meer dan 20km klimmen en 600 hoogtemeters.

Ik rij met Sus, Jan en Martiza in het midden van het pak. Hans ligt meteen ver achter. Zijn diesel slaagt niet aan…, maar vooral zijn SRAM-schakelsysteem geeft het op. Batterij plat. Maritza klimt zoals altijd gestaag maar stevig door. Het wordt een duel tussen ons beiden. In het klimmen is ze beter (lichtgewicht), gaat het maar een beetje bergop of zelfs bergaf ben ik beter (zwaargewicht). In de laatste afdaling pak ik haar en haalt ze me niet meer bij op de laatste helling (nuja, als je je moet afrekenen met een dame die 8 jaar ouder is, dan ben je toch ook een beetje een loser). Maritza is een straffe madam. Bij de toppers geeft Michel Raket de overwinning aan Charel die vandaag 59 wordt. Hipperdepip! Koen is derde.

Een lange bergaf langs een drukke baan, daarna gaat het op-en-af en is het even zoeken naar Leo voor de lunch. We zitten er lekker met nog zo’n 40km naar Barcelona, maar het is nog lang niet afgelopen. We moeten immers nog es zo’n 20km en bijna 600 meter overwinnen. Deze keer naar zowat het hoogste punt van Barca, Tibidabo, een mooie kerk met een lelijk pretpark. Willie zit met een kettingprobleem, Sus, Hans en Maritza gaan er vandoor. Het blijft harken op karakter. Net voor de laatste helling haal ik ze allen bij, maar dan volgt nog de muur van Hoei met percentages boven de 15 procent. Ik moet afhaken. Winnaar wordt Kim die daarmee zijn Poulidor-vignet afgooit, net voor Jo. Michel was in een genadige dag. Hij heeft alles gewoon gefilmd.

Barcelona is één rood licht, het is aanschuiven naar het centrum en het hotel alwaar Leo klaarstaat met de Cava (Cavia zegt ie zelf). Iedereen feliciteert iedereen, we zijn zo blij dat we het gehaald hebben. En wat een straffe madammen Maritza en Marleen die alles zonder problemen meegereden hebben. Het was een bijzonder sterk georganiseerd avontuur waarbij vooral Leo, Hans, Mark en parcoursbouwers Kim en Jo, en eigenlijk iedereen en in het bijzonder de Ritsers bedankt worden. Het was weer top!

Er zijn twee running gags tijdens deze Ritserstour 2022. De eerste is dat we elke avond kunnen zwemmen (Mark heeft zelf op aanraden van Chrisje een nieuw zwembroek gekocht). Geen enkel hotel heeft een zwembad én hebben ze een swiming pool dan is die niet open. Het is dus wachten op Barcelona waar ze blijkbaar op het dak wel een zwemdok hebben. Fingers crossed. De tweede is ‘Allepuz’, het is een onooglijk klein dorpje met 168 inwoners dat we enkele dagen geleden in de buurt van Teruel voorbijgereden zijn. Sindsdien horen we regelmatig luid gelach opduiken als iemand ‘Allée Poes’ roept. 15 mannen (en twee vrouwen) vol testosteron, het zorgt voor enige hilariteit.

De rit van vandaag, van Falset naar Manresa was anderzijds niet van de poes… 150km en zowat 2.300 hoogtemeters. Met al snel een eerste klimmetje van gemiddeld 6 procent. De benen beginnen na 5 dagen toch al wat te respecteren, maar dan moeten we naar de Colle de Porrera, best verdraagbaar, tot aan het stuwmeer. Onderweg Koen met een lekke band en een scheur in de buitenband. Wat later de topmannen langs de kant. Kris heeft een (bijen?-)steek op z’n hersenpan. Voelt niet zo lekker, maar blijkbaar is er aan de hersenschors niet veel geraakt. Wij zien en horen in elk geval geen verschil.

Eens het water voorbij is het ruim 17km klimmen naar Prades en hoger, tegen gemiddeld zo’n 5 procent. Sus, Luc en Maritza rijden voor me. Hans is in de verte niet te zien. Charel zoeft me voorbij en vertelt me dat ik nu zeker een mentale tik zal bieden aan de Grote Leider. ‘Die is meer dan 500 meter achter’, bemoedigt Mark me. De grote kanonnen schieten wat laat in gang: Jo komt als eerste boven, gevolgd door Kim (de Poulidor van deze tocht) en Michel Raket. Hans blijft op een onwaarschijnlijke afstand achter mij (hij houdt het erop dat hij zich spaart voor morgen). Verbaast het iemand dat Willie verloren gereden is? Hij heeft 10km meer dan de anderen. Vanaf hier gaat het golvend op en af, de grupetto is helemaal verdeeld. Sommigen hebben immers het prachtige klooster bezocht, anderen raasden door naar de lunch op 80km waar nonkel Leo warempel alweer een leuke bar gevonden heeft bij Mircla (een Kroaat oppert Frank).

Vanaf hier is het weeral klimmen, maar ook heel wat dalen. Kim neemt ons op sleeptouw en geeft er een lap op. Hans, Sus, Kris en ik volgen in zijn slipstream. De kilometers beginnen echt wel te wegen. Boven is Michel Raket de eerste voor Poulidor. Koen laat deze keer z’n vader een poepje ruiken. 105km Leo staat opnieuw klaar. Het is bloedheet, tot zo’n 37 graden.

Een volgende stop op 130km en nu wordt het wel tijd dat we binnen rijden, weliswaar in het spitsuur in Manresa waar de leverancier van rode lichten echt heel goede zaken heeft gedaan. Behouden aankomst in het hotel waar de lokale bediende die ons inschrijft ook duidelijk last heeft van de warmte (het duurt een eeuwigheid). Moet zeggen: de organisatie van deze toer is weer perfect – op het zwembad na Chapeau voor de Ritsers, bedankt maten dat we erbij mogen zijn. Morgen de laatste rit naar Barcelona. We kijken er naar uit!

Mijn roomie had een ochtenderectie. We zouden vandaag beginnen met ruim 10km gravel. Het eerste werd geverifieerd als fake news, het tweede was waar, maar Frederic houdt van gravel, zoveel is zeker. Hij ging dan ook z’n gangen. Maar wie gravel aanbrengt, zegt ook lekke banden. En het waren er drie: Marleen, Kris en ik. Dit was duidelijk geen parcours voor Ria, we hoorden haar gillen van in Herentals: ‘Vets!’

Daarna gaat het openaf, meer af dan op, met ellenlange afdalingen, netjes twee aan twee, met wind mee. Een recupritje van 110 km en 1.400 hm richting Falset… We zitten bijna een uur voor op het schema. Onderweg overschrijden we de Greenwich meridiaan, halfweg komen we aan in de provincie Catalunya en zoeven we langs de wijnranken. Jan heeft wat problemen met z’n fiets en kan het in het afdalen amper in bedwang houden, terwijl hij net zo graaf afdaalt…

Op klim 4 forceert Willy ‘Lemond’ Flyn een ontsnapping. Het peloton met gele trui Luc laat begaan. Tot enkele onverlaten alsnog achter Lemond gaan jagen. Willy wint toch de bergprijs en blijft daarna wijselijk in de grupetto.

Rond 13u staat nonkel Leo ons op te wachten voor het fijn terras van bar Transilvania, waarboven een schelle luidspreker regelmatig de lokale bevolking oproept voor een solidair feestje. De laatste terpen, het wordt weer warmer, rond de 35 graden. Koen z’n spaak breekt op 10km van onze eindbestemming, jeugdig geweld. Wij vinden wat verder een herberg waar we even halt houden tot Mark en Koen er terug bij zijn. Beiden besluiten  verder te rijden wat ons van veel onheil bespaard heeft. Het parcours bleek immers in een karrenspoor te verglijden waardoor de familie Van Peer 300 meter moest verder ploeteren met de fiets aan de hand. Mark verwittigde ons gelukkig nog net op tijd zodat we niet hetzelfde avontuur moesten doorstaan.

Het hotel is alvast een leuke stek in het aardige dorpje Falset. Marleen en Frank krijgen de koninklijke suite, ze zijn dan ook de eerste keer mee met de Ritsers. Jan en Kris krijgen er ook een. Voor hen is het ook de eerste keer samen lepeltje-lepeltje…

Applaus voor parcoursbouwer Kim, dit was waarlijk een (on)gemeen prachtige rit langs machtige rotspartijen, Grand Canyon-zichten, enkele waterpartijen en twee forse kluiten. Gelukkig bleven we bijna honderd kilometer boven de 1.000 meter zodat het toch wat koeler was dan de vorige dagen. Meteen van bij de start echter, 650 hoogtemeters overwinnen, naar de Puerto de Cabigordo op 1.600 hm. De Sus heeft duidelijk iets speciaal in z’n baxter geduwd, want hij zit heel de dag goed. Hans slaagt er gedekke toch weer in om voor mij boven te zijn, op deze typische vierde dueldag. Links van de weg fladderen gieren over de vuilnisbelt. Michel Raket is nu definitief zeker van de bollekestrui (voor zover dat al niet merkbaar was van bij de aanvang). Charel is opnieuw tweede en Jo doet een ‘Van Aertje’. Hij laat zich op het einde verrassen door Kim die net voor de top voorbij glijdt. De kapoen. Frank stapt in de camionette bij Leo. De tocht was hem te zwaar.

De klimmetjes volgen zich nu snel op met telkens zo’n 80 hoogtemeters, tot we een kilometerslange hobbelige weg mét tegenwind volgen. Gelukkig zet Kim mijn roomie Frederic en ik helemaal uit de wind. Een dagje Zoetemelk, lacht die andere Luc. Nonkel Leo heeft alweer een schitterend restootje gevonden voordat we de tweede terp op klefferen. Naar de Puerto de Majalinos op 1450 hoogtemeters. Frank springt opnieuw z’n koerspaard op. Nu moet ik Hans toch wel te grazen nemen. Op zo’n 200 hoogtemeters voor de top kom ik voetje voor voetje dichterbij, maar de sloeber hoort mij komen en heeft toch nog wel een cartouche zeker! Op een kuthaar na had ik hem. Boven, op de rand van de provincie Andorra liggen de fietsen alom op de grond alsof iedereen er de brui aan wil geven. Quid non. Michel eerste, gevolgd door Jo die zich niet meer liet verschalken. Koen is derde, net voor Mark. Familieliefde is: je pa laten winnen op de eerste berg en je zoon laten winnen op de tweede.

Het ergste is achter de rug: nog zo’n 70km bergaf tot de Paradores in Alcañiz. De twee beren, Jan en Kris, zetten zich op kop en gezwind zoeft de grupetto naar de eindstreep. Tot de guardia civil ons aan de kant zet. Dat we naast elkaar moeten rijden, niet met z’n drieën, dat hij anders iedereen op de bon smijt: 200 euro aub. Gedwee, twee aan twee, rijden we verder, terwijl Frank aanduidingen blijft schreeuwen, dat we meer rechts moeten bollen. Tevergeefs ook aan de Grote Leider die graag de middle of the road opzoekt. Lekke band voor Maritza. Willie verliest z’n pedalen, enfin, eentje toch bij de bevoorrading. Mark is erbij en het euvel is dus zoals steeds snel opgelost.

Puteu!, Puteu! tijdens de laatste tien kilometer, maar er was nog een verrassingetje op het einde, want om naar het hotel te trekken moet je de muur van Hoei op. De muur der zuchten. Blij maar behoorlijk vermoeid komen we aan op het plein van deze prachtige herberg. Morgen schijnt een ‘rustdag’ te zijn. Benieuwd wat de Ritsers deze keer in petto hebben.        

De Sus gaat met de camionette mee, zijn baxter moest nog aangevuld worden, grapte Luc (Sus is de enige die met een camelback rijdt). Het wordt een van de lastige ritten, zoniet de lastigste (160km en ruim 2000 hoogtemeters, maar wel een van de mooiste. De eerste terp valt best mee, met een geweldige afdaling, maar dan… volgt de Mataparda op een hoogte van 850 meter. Het is klefferen met stukken tot 14 procent én het wordt verdikke warm. De snelle mannen maken er vandaag een ‘rustdag’ van, geen koers. Ik blijf achter de straffe madammen Maritza en Marleen. Hans laat zich als vanouds niet kennen, als ik iets te dicht kom, dan duwt hij een trapje meer. Ook op de Alto de Montalban waar ik hem bijna te grazen heb. Het wordt zijn dagje, op een lekke band na, op 8km van de streep. Het zijn echt wel leuke afdalingen tot we zelfs bij een prachtige stuwdam komen alwaar een Spaanse cyclista een groepsfoto neemt en Koen vervaarlijk op de reling ligt. Een leuk geintje.

Opnieuw klimmen om dan naar de lunch af te glijden waar nonkel Leo ons alweer vergast op een heerlijk stekje in de buurt van de Cooperativo San Marco. Aan de bar bevindt zich zelfs een zwembad! Lijkt me niet open, net zomin als het zwembad in ons Paradores hotel in Teruel. Het is inmiddels bloedheet en de temperatuur hoogt op naar 37 graden en meer. 

Frederic, Frank, Marleen, William, de Sus (die weer van de partij is) en ik trekken iets vroeger dan de anderen opnieuw de helling op. Een km voor de top vliegt Michel Raket ons voorbij. We krijgen alle zes een valling. In de afdaling moet ik zelfs kotsen. Heel mijn stuur vol middageten… Is het de warmte, de ‘poeierkes’, de gellekes? Ik rij gewoon door en spoel de fiets tijdens de bevoorrading langs de kant. De maag is leeg.

Het is nog een dikke 40km. Nog wat licht bergop maar wind mee. Eerst neemt de familie van Peer de kop, daarna pakt de reus Jan het over van Mark en trekt hij een serieuze streep (dat kan hij als geen ander). Nog een laatste bevoorrading op 26km van de meet: ‘Als ik mag, blijf ik de kop nemen” zegt Jan serieus. Wie houdt hem tegen? 

Samen met Michel Raket vliegen we naar de Paradores. Regelmatig weerklinkt het fluitje van de grote leider om het wat kalmer aan te doen. Nog even een schitterend zijbaantje wat lijkt op de Amerikaanse canyons om dan het vrij drukke Teruel binnen te rijden. Het was weer pittig, maar dat zijn we inmiddels gewoon bij de Ritsers…

Eerste klimmetje dag 3. Zo kom ik ook eens op de website… 😉

De kastelein van Ké Punto dacht duidelijk dat er hongersnood in de Kempen was. ’s Avonds serveerde hij ons een 6-gangen menu in een recordtijd van minder dan een uur en ’s morgens was de tafel te klein om al het lekkers op te zetten. We hadden het wel nodig want vandaag stond er 174km op de teller met bijna 1900 hoogtemeters (het valt me op dat de hoogtemeters bij de Ritsers al jaaaren niet kloppen. Jammer genoeg is het nooit minder dan aangekondigd).

De eerste 30km bergop, langs behoorlijk slechte wegen. Om de vijf voet, ‘Puteu, putten’. Deed me wat denken aan Arno: Putain, Putain, nous sommes tous des Ritsèrs’. Hans maakt een schakelfoutje, ketting geblokkeerd, Frederic rijdt lek. Daarna is het aan de mannen van het groot verzet zoals Charel, Mark, Jo, Luc ex-Sandaal, Kim, Kris en Michel. We sjezen 70km bergaf met wind mee, aan een rotvaart. 

Omdat we geen cultuurbarbaren zijn bezoeken we onderweg het kasteel van Almansa, waarvan de poort dicht is. Benjamin Koen, zoon van, wil in zijn jeugdige overmoed tonen dat hij de trappen naar omhoog gezwind de baas kan, maar na drie treden verzet zijn wiel zich en valt ie pardoes. Het zou hem later parten spelen op de beruchte klim die nog komen moest.

Op km 100 was er nog eerst een forse helling, boven wordt gewacht. Hans vertelt dat nonkel Leo dicht in de buurt zit, maar enkele onverlaten slaan z’n advies in de wind en gaan er ook als een hazewind vandoor: Sus, Jo, Jan, Koen en Frederic zullen 10km en bijna 200 hoogtemeters meer hebben dan de rest. Ze nemen zich voor in het vervolg beter te luisteren naar de grote leider. Leo heeft intussen weer een leuke bar gevonden, in een soort van miezerig winkelcentrum. Wij zitten lekker buiten te schransen (er is genoeg worst). 

Vervolgens gaat het ruim 10km langs een ongemeen mooi slingerend pad door de vallei: Frank, Marleen, William en ik waren wat vroeger vertrokken maar worden bijgehaald aan de voet van een 12km lange klim zonder naam. Hier zitten stukken tussen van 7 tot 10 procent, het is bakkenwarm met temperaturen tot 37 graden. Ik rijd samen met Marleen naar boven en bewonder haar gelijkmatige tred. Straffe madam, net zoals Maritza trouwens die met ogenschijnlijk gemak die lange tochten verwerkt. Nonkel Leo staat op de top, waar Snelle Michel, we noemen hem voortaan Michsnel, als eerste bovenkomt, voor Jo, Charel en Kim. Mark laat z’n zoon een poepje ruiken.

Het is nog 40km en het begint te wegen.Nog 400 hoogtemeters… We kiezen op zo’n 25km van ons hotel voor een terrasje en dat doet deugd. 

De laatste tocht gaat snel en we naderen ras tot de laatste klim. Jammer genoeg rijden Sus en Marleen nog plat op een boogscheut van de aankomst. En wat blijkt, Michsnel valt op de kiezeltjes net voor onze haciënda. Alsnog met bebloede elleboog komt ie toch weg.

Dag twee zit erop, morgen zijn het nog duizend hoogtemeters meer, wel zo’n 10km minder, dat lucht op….  

Een schare fans deed ons uitgeleide aan de voet van Las Colinas waar we samentroepten voor de familiefoto. Het was wel nog wachten op de grote leider, Hans. Die had van de stress zijn drinkebussen vergeten (de Kempenzonen steken altijd een ‘e’ tussen drinken en bussen). Op de eerste helling had de locale prostituee (die er vaak halfweg ontvangt) trouwens geen zondagdienst. Op naar de Rebate, een mooie slingerende baan met heel wat terpen. Sommige benen kriebelen, ze fladderen naar boven. Het is nog geen 10 uur en het is al 27 graden. Dat belooft. Van het oorspronkelijke ‘toeristenritje’ van 132km blijft ook niets over. Het worden er 140 met ruim 1.500 hoogtemeters naar Jumilla. Ook dat belooft. Vader en zoon Van Peer nemen na de Rebate de kop, mooi familieduo. Daarna zag ik twee beren samen de kop nemen. Kris en Jan, beiden een slordige twee meter, trekken ons op touw tot de eerste bevoorrading van nonkel Leo, lekker in de lommerte. De dames Maritza en Marleen gaan bij de bakker aankloppen voor een kleine behoefte. De panadero laat hen gewillig binnen…

De temperatuur is inmiddels opgelopen tot ruim 30 graden. Het is wat taffelen in Murcia met veel korte bochten en enige drukte, maar voor het eerst is er geen gemor over welke weg de GPS nu precies aanduidt. Jo en Mark kwijten zich goed van hun taak en loodsen ons door de drukke stad. Een aardige fietsweg leidt ons verder naar Archena, waar nonkel Leo alweer een schitterend terrasje met veel schaduw heeft aangetroffen, weliswaar in een wat groezelige ‘Bar Doremas’ waar sigarettenrokende mannen met open hemd bij elkaar hokken rond een fles wihiskey. De waard is ons echter heel gewillig. Even is er paniek toen er plots geen worstjes waren om in onze baguette te droppen, maar ook hier was nonkel Leo weer de toeverlaat die nieuwe worstjes opdiepte uit het diepvriesvak. 

Het is ruim 1 uur, de temperatuur loopt op tot 35 graden. Op naar de volgende bevoorrading maar William krijgt het wat moeilijk, moet aanklampen en besluit op zo’n 35km van het einde in de bezemwagen te kruipen. De komende dagen worden nog moeilijk genoeg. We rijden nu door een prachtig ongerept natuurlandschap. Een grote grupetto geeft er een lap op en vliegt er vandoor. Enkele kneusjes, waaronder Mark, Marleen, Frank, Hans en ook ik, doen het wat minder snel. Laat ons het erop houden dat we van de omgeving genieten. Maar Frank blijft achter en heeft naar eigen zeggen een fatale inzinking. Verzuurde benen, het rijdt voor geen meter meer. Het is nog een dikke 20km. Hij heeft er geen zin meer in, legt zich tegen een olijfboom en ja, ook hier is nonkel Leo weer de redder. Hij komt Frank oppikken met de camionette.

Intussen razen we naar het hotel met dank aan snelle mannen Charel, Mark, Jo, Michel en Jan. Afgepeigerd bereiken we de herberg. Nog zes dagen te gaan, ook dat belooft…