De RITSERS

Door Corona viel onze California-Ritsers-fietsweek in het water. Maar we kunnen het niet laten en bedachten snel een alternatief binnen “het nieuwe (fiets-)normaal”. Donderdag 2 juli vertrekken 12 Ritsers voor onze eigen “Tournée Nationale”. In 6 dagen flirten we met 1000km Belgische grenzen en rijden over unieke routes in (grens)streken waar je zelden fietst. We overnachten in Oostende, Mons, Bouillon, Vielsalm en Maastricht en doen onderweg leuke stopplaatsen aan zoals Sas van Gent, Ieper, de Kemmelberg, Monchau, enz.  Het weer ziet er alvast goed uit. Dat wordt toch weer genieten!! 

Met het begin van de weerkundige lente vertrekken we vanaf 1 maart op zondag om 9h00 aan De Hut.

Zondag 1 maart leiden we seizoen 2020 in met een gratis haringbak voor alle leden!

L’ultimo is altijd iets speciaals. Beetje zoals in de laatste rit in de Tour de France naar de Champs Elyssées. Er wordt niet echt meer gereden. Het podium is er klaar mee. Nog 135km en 1.500 hoogtemeters (volgens de Willy). Onze Fré heeft nog altijd last van een puist op z’n poep, doet een kleine test op het zadel maar besluit wijselijk om de fiets nog even te laten staan. Samen met Hans zal ie halfweg op km60 inpikken. Wij moeten zelf eerst nog een helling van zo’n 10km over. Niet te zwaar, 4 à 5 procent, maar de 6 forse dagen beginnen te wegen. Als we even later een echt steile helling op moeten, is het echt zwoegen, maar de aanduiding naar Rome, nog 74km, doet deugd. 

Voor de lunch op km 90 heeft Leo alweer een goede bar gevonden, bij Dany’. Het is opnieuw bloedheet, met temperaturen rond de 35 graden. Met een helling van een paar km voor de boeg vertrekken Fré, Hans en Henk wat vroeger. Ook deze terp valt mee, 4 tot 5 percent. Heerlijk klimmen. Vanaf nu gaat het bergaf. Wel drukker, auto’s toeteren ongeduldig en even lijkt het op een sjacosjengevecht uit te lopen als een dame in een Mercedes uithaalt naar Maritza dat ze de wegcode moet respecteren en uiterst rechts moet rijden. In een ongewoon heftige reactie schreeuwt Maritza terug dat de Italiaanse wegen abominabel zijn. En ze heeft gelijk, maar het was toch even opschrikken voor de groep. Zo hadden we onze straffe madam nog niet gezien (overigens wat een prestatie van Maritza om hier zo goed als de hele route uit te rijden). 

We naderen Rome en iedereen wordt uitgelaten. Alleen de laatste 10km over de kasseitjes van de Via Appia is niet evident. Niet veel wagens, klopt, maar deze chroniqueur rijdt meteen lek (gelukkig geholpen door handige Mark die een band er letterlijk in een handomdraai opnieuw kan opzetten. Langs de catacomben worden we toeterend voorbijgereden door een witte slee met bruidspaar. Onze noorderbuur Chris herkent er koningin Beatrix in. 

We komen aan de eindstreep, het Colosseum en iedereen valt elkaar in de armen. Leo en Frank hebben bubbels mee wat ook een Russische rondborstige blonde charmeert die met plezier meeviert met haar Mexicaanse vriend. Leutig die laatste uren, zeker omdat Paul alweer een heerlijke suite heeft verzorgd in hotel Mercure met zwembad en bar op de rooftop van de 8^steverdieping. 

En dan trekken we naar l’Osteria de Memmo, wat een heerlijk resto waar de voorgerechten blijven toestromen en achteraf 4 flessen Grapa en ander sterk vocht op tafel verschijnen. De sfeer kan niet meer stuk. We duiken de nacht in en pakken nog Piazza Navone mee, het Pantheon, de Trevi Fontein en de Spaanse Trappen. 

Wat een heerlijk 7-daagse Ritserstrip was dit weer. Dank aan iedereen die erbij was, maar toch vooral aan Leo, Frank, Hans, Kim, Mark en Paul voor de perfecte organisatie. Dit vergeten we nooit meer, mai piu. Grazie amici! Onvergetelijk avontuur. Onvergetelijk. 

Na een inderdaad overheerlijk diner (de carne was goddelijk) in het alweer uitstekende hotel-resto waarvoor Paul al de hele week zorgt (en waarvoor hij uiteraard onthaald werd op handgeklap), trekken we van Aquila naar onze voorlaatste bestemming Alvito. Ook daar worden we opnieuw getrakteerd op een schitterend landschap, zwembad en ruime kamers. 

De rit begon met een lange klim naar de Valico di Cambio op een hoogte van 1.383 meter. Fre haakt af, het ontbijt was hem niet bevallen en werd later langs de kant van de weg teruggevonden. We rijden in groep naar boven (de eerste keer). De rappen passen zich aan. Kenny en Paul bepalen het tempo Af en toe, als het wat sneller gaat roept Maritza terecht: ‘Oe, Oe, het ging nu net zo goe’. Na zo’n 900 hoogtemeters blijven we lang op de plateau waar de wind toch wel blaast. Kenny en Henk bepalen nu het tempo. Dan toch omlaag waar het vervaarlijk voorbijsteken is langs een vrachtwagen. Het blijft verder op-en-af gaan met ons aller Frans aan de kop, tot we iets na het begin van het natuurpark Abruzzo na zo’n 80km Leo,

Frank en Hans vinden bij de jolige bar Balou. Net naast een farmacia, dat valt mee, want Herpes dringt zich alweer bij de chroniqueur op die dan ook in de bus stapt. Het is vandaag niet de dag van Leuven, merkt Fre op. De anderen trekken zich op gang voor nog een lange helling op zo’n 1400 hm, deze keer niet in groep. Chris als eerste boven, gevolgd door Kenny en Jo en als 4^deeen glunderende Kim die Frans voor is. De voorlaatste rit zit erop, morgen komen we aan in Roma. Ik kijk er al naar uit. 

Bloedheet, zowat 35 graden voor de uitgestelde Koninginnenrit van 161 km en 3.100 hoogtemeters en een ‘sjik’, zoals Frans zegt. De straffe mannen gaan voor de gran fondo: Chris, Jo, Frans, Kenny en Mark. Anderen gaan voor de eerste 73: Luc ex-Sandaal, Maritza, Kim, Paul en Fre, goed voor 1.800 hoogtemeters. Pittig naar verluidt, nee, het was echt pittig. Henk, Willy en ik gaan met de bus mee en kiezen voor de laatste 37km klefferen naar de top van de Gran Sasso. Willy twijfelt want hij heeft zeer voeten, maar moet alsnog de fiets op want er is te weinig plaats in de wagens. Hij wordt opgepikt op 500 meter van de top. 

Henk en ik waren al weg. Henk laat me eerst spelenderwijs wat voorsprong nemen maar haalt me dan helemaal bij. Eens op het wondermooie plateau staat de wind gemeen tegen, kilometerslang. Het lijkt wel op de aanvang van de Galibier, zogezegd vals plat, wind tegen, 7 procent. Halfweg zien we een prettig geurende bar, zullen we daar? Nee, nog 400 hoogtemeters tegen zo’n 10%. Er ligt sneeuw langs de kant. Het is zwoegen, zuchten en zweten naar 2.100 meter. Gelukkig wat frisser nu, zowat 20 graden. Boven wacht ons een bord spaghetti. Wat een mens al niet doet voor wat pasta. Maar heerlijk, veel zelfs. Op 6 april 2009, exit 10 jaar geleden vond hier een zware aardbeving plaats met epicentrum in l’Aquila. Daar slapen we vanavond.

Met z’n alleen omlaag nu voor 50km, enkel Henk en Maritza stappen in de bus. Ze hebben ongelijk. Wat een prachtige afdaling door het natuurreservaat. Chapeau voor de parcoursbouwer Kim. Dit behoort ongetwijfeld tot de top 3 van de mooiste landschapstukjes in 11 jaar Ritsers. Fré is in zijn nopjes. 40km bergaf is z’n ding en hij is een uitstekende gids. Even druk door de stad maar we komen veilig aan in ons fijn hotel dat uitgerust met een bijzonder aanlokkelijke koelkast van een grote keurslager. Dit wordt straks ongetwijfeld smullen.

Het programma was simpel, twee forse bergskes en 100km bergaf naar de Adriatische kust. Zo simpel was het echter niet. De Kenny reed al lek op de plaveiën van het hotel en nog geen kilometer verder was het de beurt van Willy. De wegen zijn hier dan ook vaak abominabel en het is een wonder dat we nog maar 3 lekke banden hadden (dinsdag ook Luc ex-Sandaal). Een lange afdaling naar Norcia en dan beginnen we eraan: 18km klimmen aan zo’n 5,5% gemiddeld. Het is inderdaad een bijzonder mooie klim, geleidelijk aan, met boven een wonderlijk schouwspel, het natuurpark van de Sibellini is onwaarschijnlijk mooi, overrompelend zelfs. Alleen, de wind zit tegen, en het is nog een paar km klefferen tot de top waar Chris als eerste doorkomt, gevolgd door Jo, Mark en Kenny. Mark zit ook echt goed als we in de regio van de Marche aankomen (CH in het Italiaans is een K).

Een lange afdaling tot in Ascoli waar Paul en enkele andere Ritsers terecht het mooie centrum inrijden (tip voor onze parcoursbouwer: laat iedereen even door het centrum rijden). Leo wacht ons met saucisse en andere Italiaanse lekkernijen. Frank is alweer de goedheid zelve en vult bussen waar hij kan. Dan volgt de tweede klim, het is iets na 14u en bloedheet. Maritza kruipt in de bus bij Leo. Het is geen gezamenlijke start, iedereen vertrekt wanneer hij het goed vindt. Geen competitie dus. Chris, Jo en Kenny en ook Frans rijden me voorbij. Frans moest bijna kotsen en was dan ook niet echt lekker toen hij bovenkwam. Ook dit was een flinke kloeffer met meer dan 1.000 hoogtemeters, soms in ‘t lommer, vaak in de zon. De afdaling is niet voor poessies, grondverzakkingen, stradi bianchi, putten, het is goed uitkijken. Nog 200 hoogtemeters, een kleine terp, en dan vliegen we tegen 35km/uur en meer naar de kust onder leiding van Frans, Henk, Kim en Kenny die een wonderbaarlijk parcours aflegt op z’n klein tandwiel vooraan. Hij trapt als het ware in het ijle. 

Eens in Giulianova is het tijd voor een traditionele groepsfoto op het strand waarna hotel Don Juan onveilig wordt gemaakt. Nog 3 dagen en we kijken uit op het Colosseum van Roma. 

De derde dag, de Koninginnerit, zou goed zijn voor 190km en 3.650 hoogtemeters, schrok nogal wat Ritsers af en enkele de straffe mannen, Chris, Kenny, Frans, Jo, Luc (sandaal) en Paul trokken hun stoute schoenen aan en gingen voor het volledige parcours. Chapeau! Henk en Frédéric tekenden voor de eerste helft van de route. De rest gaat voor de tweede helft vanaf Appennino. 

‘De klim van de oprit van Casa Astrid was al een behoorlijke uitdaging,’ krabt Frédéric in z’n haar. Tot bevoorrading in Appennino was het 1.150 hoogtemeters. Henk stapt in de bus. Frédéric is moedig (een stevige dubbele berg van 550 hoogtemeters) en gaat door tot de lunch in Ussita in de bar ‘Il 2 monti’. De hele omgeving is luguber. Hier vond op 23 augustus 2016 de aardbeving plaats met een kracht van 6,2 op de schaal van Richter. De meeste huizen liggen er nog verbrokkeld bij. Het kaki-leger is overal aanwezig om plunderingen te voorkomen. 

Na Ussita gaat het meteen weer flink omhoog met een col van 7km met stukken van 10% en meer. De weg naar beneden is bezaaid met stenen en vertoont vervaarlijke barsten. Ook de huurwagen van de Ritsers vertoont een mankement nadat een paal zich plots achter de deur plaatste en voor een plooibaar alternatief zorgde. De volgende terp is (gelukkig) niet berijdbaar. Daar worden herstellingen gedaan. We moeten omrijden, maar wie dacht dat het nu enkel bergaf zou gaan was eraan voor de moeite. Voor sommigen gingen het wel bergaf, inclusief de chroniqueur die ‘un jour sans’ had. Nog enkele fikse zweters voor de boeg. 

Op 15km voor het einde is het kiezen, links of rechts. Rechts is dalend, links is nog met een ferme terp. ‘Stick to the plan’ zegt Kim met nog een laatste helling voor de voeten. Kim haalt Frans bij, maar die geeft er nog een forse lap op. Onverwoestbaar. Net zoals alle andere Ritsers. Bij momenten was het bloedheet. In totaal zo’n 3.100 hoogtemeters en 143km. Een helletocht, maar de Koninginnerit verschuift dus naar donderdag waar er nog meer hoogtemeters op de benen wachten. 

Van La Casetta naar Casa Astrid, lichtjes beneveld en dus niet te warm, maar wat een onwaarschijnlijk pittige rit van ruim 165km en 2400 hoogtemeters. Stradi bianchi op het programma en sommige kiezen voor een alternatieve route. Fake news, want ook zij moeten 8km over gravel, incluis een ezelspad. Wij gaan wel langs de officiële route maar deze onfortuinlijke croniqueur begeeft zich in het spoor van Kim die in de afdaling losse steentjes opzoekt, net een val ontwijkt, maar ik ga wel tegen de grond, netjes gefilmd door onze grote lijder. Enkele schaafwonden toch en verder met de billen dicht over de stradi. Op het grote tandwiel kunnen we niet, maar gelukkig hebben we goede mecaniciens mee, de twee ansen, Hans en Frans. Ook een serieuze gaap in de band van Frederik die een reserveband krijgt van Chris. Op naar Montepulciano, een forse klim voor de straffe mannen, Chris, Jo, Kenny, Frans en Paul die vandaag uitstekend zit. Wij klefferen naar boven, ook in het stadscentrum wat nog klauteren is, maar dat was nog niets tegen de exit die 22, 23% was. Dat had Kim goed gezien. Rond km 90 komen beide groepen samen in bar Burino waar Leo een aardig prieeltje gevonden heeft voor de bevoorrading. Ook Frank is de dienstbaarheid in persoon. Henk stapt in de wagen, hij kan het niet meer aan. We rijden samen naar Perugia, zien even de Lago Transimeno, de Kim pitst er 10km af. Frans en Kenny nemen lange stukken kop voor hun rekening. Als het echt steil gaat dan pakken Jo en Chris uit. De Ritsers zijn echter geen cultuurminnaars. We rijden naar Perugia en rijden langs de wallen, nog wat hoogtemeters. We rijden langs Assisi maar we negeren Franciscus. En nu is het echt klefferen naar Casa Astrid, maar het is meer dan de moeite waard: wat een prachtig pand van Jean-Luc Decroo die een ruïne uitgebouwd heeft tot een prachtige villa. Een echte verrassing, met de beste somelier van Umbria in 2013 als de aanbrenger van exquise wijntjes. Het compenseert met de giga-inspanning van vandaag. We hebben ook geluk zegt Jean-Luc, tot 5 dagen geleden was het hier snertweer, met veel regen en overstromingen in Perugia. We zijn opgelucht. Er wacht ons nog een overheerlijk maal. Het wordt een topavond.