(verslag door Hans)

De organisatie had het in de dagelijkse briefing al aangekondigd, de laatste rit is nog een echte Transalp-rit. Geen uitbollertje. Bert had beter de briefing niet gelezen. Men sprak van enkele mooie, maar gevaarlijke afdalingen met rotsen en wortels. Maar als je het bereden padje volgt ging het wel meevallen. Na reeds 2 keer op dezelfde knie te zijn gevallen de voorbije week had Bert het niet meer zo met die afdalingen. Later op de avond na enkele glazen wijn bekende hij ook dat hij eigenlijk niet zo’n goed zicht heeft met zijn aangedampt brilleke…

Voor de laatste dag moesten we ’s ochtends nog eens extra vroeg op. Om 6h50 was de pick-up in ons hotel, dus het was schransen aan het ontbijt wat om 6h10 openging om onze calorieitjes binnen te krijgen. In Valle del Chiese hadden we nog wat tijd. Fietsen ophalen en mijn ketting nog repareren. En dan wat opwarmen bij een ochtend-cappuccino.

De start lag weer in de zon, maar eens vertrokken was het duidelijk dat we in de richting van “gewitter” reden. Het eerst klimmetje was een goede opwarming met slechts 4km bergop. Na een korte afdaling begon de eerste serieuze klim, 12km met percentages op en boven de 10%. Wel asfalt voor het grootste deel. Ondertussen was het al wat beginnen regenen. De mager mannen deden hun regenjasje al aan, dan weer uit, dan weer aan. Ik daarentegen besloot gewoon mijn tempo te blijven rijden om mezelf op te warmen. Voor de goede orde, zo hoog lag het tempo al niet meer. De hartslag wilde niet echt meer omhoog. “Op is op” zei den Yves. Gisteren was ik nog uitgeschoven op mijn slippers en had mijn enkel en knie verstuikt. Mijn gekneusde rib begon ook al op te spelen. De Voltaren-gel ’s nachts had het een beetje opgelost, maar nog niet helemaal.

Ondertussen was het hard aan het regenen en begon de eerste afdaling. Ja wadde! Ze hadden niet overdreven. De regen maakte de rotsen en wortels super glad. Het was balanceren. Met mijn dropper (waardoor ik mijn zadel 15cm kan laten zakken) heb ik meer controle dan de meeste en haal ik veel mannen (en vooral vrouwen) die mij op de klim passeerden terug in.
Na de afdaling kwam er een vlak stuk tot de eerste bevoorrading. Ondertussen was het water aan ‘t gieten. Ik dacht meteen terug aan onze (regen-)tocht Bilbao-Lissabon van een maand geleden… Snel iets genomen en verder. Yves stond er al even en kreeg het koud. De laatste klim was weer op asfalt. Zelfde profiel als de eerste, ook een 10km. De tweede bevoorrading lag op 3km van de top. Een laatste keer de bussen vullen, want hierna volgt een lange afdaling en we weten ondertussen dat je op de MTB in die afdalingen net zo veel energie verbuikt. De laatste afdaling was inderdaad het neusje van de zalm. Dat bereden padje tussen al die rotsen en wortels waar men over sprak was herschapen in een woelige beek. Maar dat was inderdaad de beste lijn voor de afdaling. Het koude water over de rug, tussen de benen, overal eigenlijk. Maar vooral blijven focussen en remmen. Mijn handen verkrampen volledig, de remblokjes ijzer op ijzer. Af en toe zit er nog een extra drop in het smalle padje waar ik wijselijk afstap. Veilig toekomen is het belangrijkste.
Na bijna een uur over die rotsen van links naar rechts te bonken – wat zijn die fietsen sterk – eindelijk een stuk asfalt. We zitten bijna op niveau Gardameer en het opspattende water voelt warm aan nu. Heerlijk!
Ik zie Arco al liggen en begin wat tegen mezelf te praten. “We zijn er. Nog efkes. Jiehaa!!!” Aan het eind van weer een ongelooflijk mooi paadje tussen de olijfbomen en wijngaarden (waar blijven ze die toch vinden…) wacht Yves mij op. Hij daalt sneller af dan ik, maar vandaag was hij wel 2 keer serieus gecrasht.
Daar staat het bordje van Finish 1000m! Samen rijden we met de handen in elkaar en omhoog over de finish. Wat een geweldig gevoel!
Blij dat we dit gedaan hebben, maar volgend jaar slaan we toch maar over…