Glim- en grimlach in het Brusselse Zuid-Station. Iedereen staat duidelijk wellustig op scherp voor 6 dagen Pyreneeens fietsgeweld. De rechtstreekse Thalys naar Perpignan in met een 10-tal noeste Flandriens en één, toch best gezellige Hollander uit Utrecht. Berggeit Chris laat het zich welgevallen, probeert de keelklanken te analyseren van enkele autochtonen uit het verre Vlaanderen, maar dommelt toch al snel in. Frans uit Deinze en die andere Chris, uit Kruishoutem, die z’n groene Alpentrui helemaal ingekaderd heeft, slaat al snel aan de praat met enkele animeermeisjes uit Anzegem, De drie deernes van naar schatting zo’n 70 jaar, zijn duidelijk in hun sas met zoveel aandacht van deze jongeheren. Chris haalt stoere verhalen boven uit z’n camonieurstijd en we lachen scheten terwijl we Nimes, Narbonnes en de Camargue voorbijsnellen.

Frederik, met z’n 27 jaar de jongste van de hoop, kijkt dit met gespeelde verbazing aan en tjokt regelmatig naar de bar in de coupé net naast ons waar we ook wat andere coureurkes tegen het scherpe lijf lopen. Niemand wordt echter betrapt op alcoholgebruik.

In Perpignan missen we toch de ‘bar de la gare’ omdat we aan de verkeerde kant van het station stonden, maar in een wip en een ommetje worden we door onze olijke begeleiders, waaronder oberfuhrer Wim naar hotel Ibis gebracht. Het is bijna 7 uur en het team is compleet, met 23 renners en 9 begeleiders. Iedereen op zoek naar de vorm van de andere. We krijgen wat charcuterie en iets wat op gevogelte lijkt, mooi afgerond met een Glassée koekje, zoals ook de moeder van Hans heet. (Glassée, niet koekje). Gentil animateur Hans brengt nog even de sponsors in beeld (dank allen voor deze prachtige opportuniteit), terwijl Wim ons nog maar eens waarschuwt niet te snel af te dalen én de regels te respecteren. Commissaris Leo is immers van de partij. Die maant cameraman Jef nog even aan om alsnog een foto te nemen van het team, ‘wie weet is iedereen er morgen niet meer bij’. Het parcours van morgen belooft immers al erg lastig te worden.

Mijn kamergenoot Christophe heeft zijn netje niet bij (niet z’n haarnetje, wel z’n wasnetje), maar we steken het straks allemaal samen in hetzelfde net, we slapen immers ook in hetzelfde bed. Rustig, hopenlijk. De pot vaseline houd ik liever voor iets anders bij 🙂