Het zou een opwarmertje worden, eigenlijk een lachertje in het vooruitzicht van wat nog komen moet… We waren amper vertrokken, nee we waren nog niet vertrokken, toen we al 3 platte banden aan ons been hadden. De
Rik maar vooral voorzitter Tom had twee lekke tubes. Daarmee kon onze Tom
meteen zijn beste knechten uitzoeken… Eerste 40km vanuit Perpignan beetje vals
plat maar vooral, na 25km een hevig douchke. Dat had onze weerman niet voorzien. Het regende 10km lang waardoor schoenen, kousen en het schaarse ondergoed
meteen kleddernat was. En dan hadden we nog niet eens geklommen. De col de Jau
zou de spits afbijten. En hoe! Bijna 14km klimmen aan 6 procent gemiddeld tot
de top op 1,500 meter. Het peloton van 23 fietsers wordt meteen aan stukken
geblazen, maar de meesten houden toch nog hun doemp in. Het is nog ver tot aan
de Atlantische Oceaan. Hans wil pas woensdag aanvallen op de Tourmalet, deze
keer nog geen zotte dingen. Iedereen komt behoorlijk goed aan, niet in omvang,
dat spreekt. Henk werpt zich op als de reddende engel van de iets mindere
schapen, maar duidelijk niet als hoeder van de verloren schapen. Met Paul mist
ie immers de afslag in de afdaling van de col de Garavel. Terwijl wij met z’n
allen lekker slurpen van de tagliatelle met tomatensausje, vakkundig
geprepareerd door Wim van ‘ Komen eten’, rijden de verloren schapen nog een
ommetje van 8 km. Zij hebben gezellige terras recht tegenover Maison
Margueritte gemist. Meer nog, wij hoorden een luide vloek van Paul toen we hem
als tegenligger ontwaarde in een voor ons heerlijke afdaling. Bovendien draaien
we meteen af naar de 15km lange col de Pailheres. Wat is me dat een, excusez le
mot, klootzak. Een hors de categorie van gemiddeld 8,2 procent dat alleen
maar erger wordt naar mate je de top van 2000 meter nadert. De aardige
begeleiders op moto en wagen hebben ons meermaals gevraagd ‘of het gaat’. Ook
hier trouwens twee verloren schapen , nee raspaarden, Brinta Chris en Belgacom
Bert waren wat aan het koersen en hebben een afslag gemist. Dat gaf wat
‘mindere goden’ ook een kans. Charel eerste boven voor de Jan en de Christophe.
Onze twee charmeurs van gisteren, Chris en Frans zagen tot onze niet geringe
verbazing een ‘zwart beest’ en het was geen schaap. Met plezier reden we er
deze keer langszij, langs Frans en Chris dus, maar in het meanderende
eindoffensief was er eerst nog Ritser Marc en de Paul die me gezwind zelf
lieten staan. Nou moe. Een prachtige afdaling van 20km, even opgeschrikt door
wat loslopende koebeesten, tot in Aix les Thermes. Daar groeperen we ons voor de
laatstse 20km naar Ussat les Bains, elke molshoop doet nu echt wel pijn. Aangekomen
in het hotel Termal (ik dacht even Terminal, beetje een groot bejaardenhuis),
is er een bijzonder leuke verrasing. We mogen onze fietsen en de moto’s stallen
in het nabijgelegen maar vervallen kerkje. Sommigen kunnen hun roots als
misdienaar niet verbergen en nestelen zich meteen achter het altaar om iedereen
te zegenen. Het zal eerlijk gezegd nodig zijn want the best is yet tot come, of
is het ‘the worst is yet to come’> 😉