“Ongelooflijk, ik haal mijn fiets uit de kerk en hij is helemaal gekuist,” lacht voorzitter Tom. Iedereen staat inderdaad om 8u30 zijne velo te ontstoffen (zouden ze dat thuis ook doen?). ‘RODANIA’ klinkt het uit de
moto van Karl en we stuiven weg voor 162km, 6 hellingen en 4.000 hoogtemeters. Geen verrassingen deze keer, geen lekke banden, bollende kuiten en de fiets van Wim die nog altijd kraakt als een bomwekkertje van de Ikea. Na 20km beginnen we aan de Port de Lers, een knoert van 12km, waarvan een groot deel bedrieg- en bedreiglijk door het bos. Dit is geen opwarming meer, het is menens. We zitten nu echt in de Pyreneeen en het uitzicht is gemeen mooi. Op een kilometertje van de top halen Marc en ik ons aller Hans bij. Verdekke, en die zou pas aanvallen op deTourmalet! Maar amper boven, dalen we enkele kilometers en beginnen we aan de col d’Agnes, 17km naar de top van bijna 1500
meter. Een enkeling, Ordinees Luc om hem niet te noemen, stapt in de bezemwagen. Het wordt deksels warm nu, het kwik klimt tot 25 graden. We drinken ons te pleuris, maar het gaat er niet beter op. We bollen tegen 8 of 9 per uur en hebben soms het gevoel dat we niet vooruit gaan. Gelukkig bleken we niet echt alleen. Boven aan de top vliegen we omlaag naar Seix. ‘Jaja, zegt de Geert, er staat nog een ‘i’ tussen. We worden bijna omvergeblazen in de afdaling door Rik die daalt als een steen. Wat een krachtmens, ik kreuch in zijn wiel maar gelukkig vangt Rik alle tegenwind op. In Seix heeft Wim het podium op de grand place ingepalmd en vergast hij ons deze keer op een tagliatelle met erwtjes en ham. Het is nodig want het 16km beest van de Port de la Core wacht op ons. Potdosie, heb de indruk dat alles pijn doet en regelmatig sta ik geparkeerd. En we zijn nog niet eens halfweg. ‘Alles ok,’ roept den Ivan vanop de moto uit gewoonte, ik knik, ook uit gewoonte. Waarom doen we dit ons toch aan? Kilometerslange afdaling naar de Col de Portet d.Aspet. We staan voor het rode licht en onze copains vragen zich af of ze zullen doorrijden. Gelukkig kijkt
Chris even achterom. Net achter ons, een camionette van de Gendarmerie. Wijselijk besluiten we te blijven staan… !8km klimmen, waarvan het venijn duidelijk in de staart zit, met kilometers van 10 tot 13 procent. Mijn pijp is uit zeg ik tegen Hans en prompt rijdt hij weg. Geen meelij in de bergen.
Afgepeigerd op de top en meteen omlaag. Langs het monument van Fabio Casartelli die hier in 1995 tegen de vlakte ging en overleed, zonder helm. Sindsdien is de helm verplicht in het wielerpeloton. De laatste helling, de col de Menthe, 11km klimmen tegen gemiddeld 10 procent. We zetten ons in een grupetto onder begeleiding van Charel en Christophe en we trekken ons zalig op naar boven met onder andere Hans, Tom en Wim. Tot we ons aller Rik zien die met zijn 100 kg iedereen te vlug af is. Dit is power, samen met Wim er achteraan. En ik kan hem amper nog net voor de top aan. De snelle jongens waren al een eeuwigheid binnen. Onze Hollander Chris haalde het voor Belgacom Bert, lange Jan en Henk. Nog een laatste 20km naar ons Spaans hotel waar we vergast worden op een lekker
slaatje, spaghetti en een biefstuk friet. De uitdaging is achter de rug. Morgen wacht ons de Tourmalet, als die ons maar geen tour gaan lappen.

PS. Onze twee charmeurs Frans en Chris reden vandaag een uitstekende rit. Moest ik toch even meegeven.