Woensdag, de Koninginnerit met de Peyresourde, de Aspin en de Tourmalet. Enige nervositeit in de lucht aan het Spaans hotel. Kinderen haasten zich naar school, de plaatselijke cravattenmarchant zet onze fietsen opzij omdat hij zijn winkeltje wil openen. Wij
draaien meteen opzij, voor de col du Portillon, 8km lang, grotendeels in het bos. De tikker meteen omhoog. En als er een aardige deerne de berg afgelopen
komt, wordt het Marc even te sterk, Hij demareert gezwind. ‘Ola!’ roep ik naar de loopse Spaanse en naar Marc. Samen lachen we de berg omver, maar met Marc is het zoals met de Duitse Manschaft. Die winnen ook altijd op het einde.
Met die rappe mannen heb je nooit veel tijd om te bekomen. We vliegen meteen omlaag naar de Peyresourde, een klim van 15km van gemiddeld 6,1%. En laat u niet vangen aan dat gemiddelde. Het begint altijd redelijk makkelijk, maar al snel zit je tegen de 8 tot 9 procent te knokken. Een eenzame fietser glijdt ons voorbij. ‘Pfff, zegt voorzitter Tom, die rijdt maar 1 berg per dag, daar klap ik zelfs niet mee’. De onwaarschijnlijk onvermoeibare begeleiders trekken ons naar boven. Leo heeft alweer alle zakjes klaargezet, bananen, peperkoek, Kellogs koekjes, tropical en lemon poeder. Maar alweer niet getalmd, we zijn amper 40km ver en Bernadette van Lourdes wacht op ons. Meteen weer een forse daling en deze keer nestel ik me bij de achtervolgers. Met onze Heverleese gouwgenoot Frederique, beginnen we aan de 12km van de col de l’Aspin. Frederique wil straks ook nog de Tourmalet op, dat spreekt en ik ga verder met mijn voornaamgenoot Ordina Luc die me fris begeleidt naar de top. Het is prachtig weer, maar boven zijn alle goden alweer weg, op zoek naar Saint-Marie de Campan. Daar wacht ons Wim, Geert en Jef met een lekkere pasta, gedroogde frambozen en oxo (compensatie voor zoutverlies, zo leren we hier). We gaffelen net naast het kerkhof. Een voorbode? Het aansluitende openbaar toilet wordt druk bezocht, maar alweer is de testosteron bij de rappen doortrapt. De Rudi zit nog op de pot als iedereen al weg is voor de kroon op het werk. De Tourmalet op meer dan 2000 meter. 17km klefferen en de benen zitten nu al vol stijfsel en mijn gat brandt door mijn
broek. Om het volledig te maken hebben de Fransozen in afwachting van de Tour
de France de weg net hersteld zodat er overal kiezeltjes liggen. Die blijven plakken aan de banden en regelmatig moet menig Ritser afstappen om de kiezels er af te schrappen. Henk wordt er zelfs moedeloos van en stapt in de bezemwagen. Henk is de enige die de Tourmalet vandaag niet zal overwinnen. Maar wat een klootzak van een berg, dat mag je wel zeggen. Het begint wat aarzelend maar daarna is het constant 8 tot 9 percent. Op 6km van de top kom ik Rik tegen, de apothekerszoon waar Rik Van Looy, de koning van Herentals, regelmatig langskwam en stiekem een sigaretje rookte. Rik zegt me dat het ergste nog moet komen, in het dorp, de moed zakt me in mijn schoenen en Rik maakt er dankbaar gebruik van om weg te snellen. Ik kan ‘m niet volgen, wat is dat? Dan kijk ik
naar mijn plateau. Verdorie, ik zit al meer dan 10km te klimmen op mijn middenblad. Ezel! En die komen we weldra tegen in het dorp, La Mogie. Langs de kant, bij de rappen stond ie op straat. Het zinnebeeld van koppigheid en doorzettingsvermogen. Het is vechten op karakter Aftellen ook, eerst kilometers, dan 100den meters. Tot we eindelijk die sakkerse top bereiken.
Hollander Chris eerste, Bert tweede en warempel, Ordina Luc derde. Hij kan klimmen, vorig jaar ook al derde op La Bonnette. Chris is echter teleurgesteld. De opnametape in de speciaal opgestelde camera op de camionette was al in La Mogie afgelopen. Hij gaat dus morgen noodgedwongen nog eens op de Tourmalet. Maar dat is voor onze vliegende Hollander geen probleem. We dalen naar een zonovergoten terrasje in Luz Saint Sauveur. De naam zegt alles. We drinken een pintje en nog 30km naar Lourdes in een aardig hotelletje met een slaatje, spaghetti bolognaise en kalfsgebraad. We drinken te veel wijn, maar klinken op de Koninginnerit, De koningen van de dag drinken. Terecht.
Een Cervelo P2 en bergen met kiezel in pek gedrenkt zijn idd niet compatibel. Rampzalig, de steentjea bleven steken tussen de zadelbuis en de band en sneden in de kader…./
Berglucht, stralend weer EN een professionele crew die jullie het leven aangenaam maakt op eenzame hoogtes.
Wat vraagt een mens nog meer om zich de pleuris uit zijn lijf te fietsen. Veel respect voor jullie allemaal.
Met de laatste 2 dagen voor de boeg, wie wordt sterker? Wie verzwakt? Wie is Alberto? Wie is Andy? Wie is Jurgen? Wie is de beste in de categorie -45? Wie is de sterkste in de categorie +45?
Groeten aan heel de bende.
PS: Belgen stunten gisteren na 25 jaar alweer tegen de USSR, 4-3 na verlengingen.