Gisterenavond toch wat paniek. Er waren twee rugzakjes blijven staan op de Tourmalet, van onze onvermoeibare Jan en Rudi. Motard Michael was nog volle gas terg gereden, maar geen zakjes, gsm’s of kredietkaarten te zien. Er werden tientallen boegies opgestoken tijdens de kaarskesprocessie in Lourdes en meerdere glazen gedronken op de goede afloop in Bar Vertigo. En het hielp: rugzakjes en waardepapieren terecht. Tweede filmpoging van Hollander Chris op de Tourmalet wel jammerlijk en letterlijk de mist in. In Lourdes zelf bewolkt terwijl heel wat coureurs het Ave Maria meezingen voor de Grottes en de kathedraal. Toch indrukwekkend hoeveel mensen hier naar toe trekken. Ook hoeveel wansmakelijke commercie er omheen. Ook daar word je letterlijk ziek van.

Voor ons is het een (halve) rustdag. Na een lekkere spaghetti Carbonara rijden we onze fietsen buiten. Regen! Deksels. 20km mooi fietspad tot aan de voet van de Soulor Aubisque. 30km klimmen. Voorzitter Tom in de Belgische driekleur meteen weg met alle rappen. Die heeft vandaag uitstekende benen. Of heeft ie heel de week comedia del arte gespeeld? Rustig vertrekken, zegt het hart. De eerste 10km zijn niet te lastig, Wim en Rik komen erbij. Op een redelijk plat stuk achter een twee vrachtwagens koeien zet Rik zijn turbo op en ik zit weer te kreuchen in zijn wiel. Hij vraagt nog even vriendelijk of het tempo niet te snel is, ik kan alleen maar knikken. Dan beginnen de 7km klimmen naar de top van de Soulor tegen 7 tot 9 procent. Het is mistig en je ziet maar 50 meter voor je uit. Rik kan moeilijk ademen. Op karakter nu, tegen 10km/uur. Veel zien we niet van de omgeving, maar rond 1200 meter hoogte is de mist weg en ademen we makkelijker. Schapen langs de weg, net voor de top van de Soulor waar de andere Leo langs de kant staat. Ordina Wim komt opzetten en ik blijf hem nog net voor. Nu begint het echt door te regenen., en het is nog 8km tot de top van de Aubisque. We rijden Hans voorbij maar die
versnelt (uiteraard) opnieuw. Enkele kilometers aanklampen. Het is hier constant 7 procent hoewel het lijkt alsof we bergaf rijden. Het ongetwijfeld prachtig uitzicht is ook hier in mist gehuld. Hans rijdt weg en ook Wim glijdt me voorbij, Verstand op nul. Gewoon uitrijden, langs het monument van de Hollandse gele trui Wim Van Est die hier in 1951 in de ravijn 80 meter omlaag dook en met aaneengeknoopte tubes boven werd gehaald. ‘Zijn hart stond stil, maar zijn Pontiac horloge tikte nog.’ Het moet een Hollander zijn die zo’n val nog kan commercialiseren. Elk nadeel heb z’n voordeel. Eerst op de Aubisque was ook Chris, gevolgd door Charel en Henk.

Boven, regenjasje aan. Hans laat enkele vreugdeschoten. Bij gebrek aan mortiervuur, wordt het gewoon via een of andere lichaamsopening de lucht in geschoten. Moet zeggen, gelukkig zijn er geen vrouwen mee op deze toertocht. Hier wordt gescheten en geboerd dat het een lieve lust in. Heel soms ook reukloos. We dalen af langs alweer kiezelbanen naar het alleraardigst Hotel Richelieu in Bonne Eaux, eens een heel rijk dorp met enorme prachtige hotels (hotel des Princes) en een schitterend Casino dat ook al enkele jaren dicht is. De thermen zijn wel vernieuwd, maar het is onwezelijk hoe deze  culturele zij het bourgeois site zo vergaan is. ‘Une catastrophe’ zegt de plaatselijke neringdoenster. Benieuwd of de zware bergrit van morgen ook een catastrophe wordt.