Ik heb gedroomd van een vrijpartij met Kim Clijsters. Ik bespaar u de details. Hans was daar erg boos over, over die vrijpartij, in mijn droom. Het geeft aan hoe diep we in de reserves moeten putten tijdens deze tocht…. Vanuit Hotel Richelieu dalend op zoek naar de eerste berg van de dag. De col de Marie Blanque, een alleraardige klim van 15km met nogal wat bulten boven de 10 procent. We draaien er ons hand niet meer voor om, maar de benen plooien wel al minder zoals we graag willen dat ze plooien. Erop en erover, nu naar de col d’Ichere, nog geen 6km, maar de helft in het rood. De Rudi springt naar voor, houdt het in de laatste 2km vals plat vol en onze taaie kerel uit Merchtem juicht. Zijn dag kan niet meer stuk. Inmiddels waren er al twee jongens gedeclasseerd, Bert en Christophe waren zo aan het discussieren over Belgacom, dat  ze warempel 10km verkeerd reden.

Maar het ergste moet nog komen. Even dralen we, welja we willen niet uit de rangschikking verdwijnen, om de juiste richting naar de col de la Pierre Saint-Martin, maar dan draaien we toch die ene goede richting uit. 23km, alsjeblief, eerst over de col Labays, 15km door een erg groen bos op een niet zo gladde baan. Samen met onze beer Rik waarmee we jojo spelen, in het zog van Hans. Dit is een kloteberg met nogal wat afdalingen en vreselijke kleffers van boven de 10 procent. Hans heeft knecht Henk aangesproken om hem te trekken. Als ik bijna bij hen ben, roep ik dat Leuven hier is. Hans zet er meteen wat vaart achter. Henk laat zich afzakken en duwt me regelmatig zonder dat Hans het merkt. Een steentje in een kiezelrijk stukje, zorgt er echter voor dat mijn
voorband stopt, en het gat is opnieuw groter. Boven op de top even uitblazen. Maar wat blaast de wind daar! Het is het begin van een kilometerlange zwoegtocht over de col de Pierre Saint-Martin. Vloeken, duwen en verstand op nul. Hans rijdt opnieuw van me weg. Jij bent de beste dit jaar, zeg ik hem. Hans lacht : ja, dan moet je ook maar stoppen met werken.

Eerst op de top was Fred  (die eigenlijk Eddy heet) en Kruishoutemse Chris, gevolgd door lange Jan. 16km dalen nu langs Spaanse kant, prachtige betonweg voor de motards, maar voor de fietsers blaast de wind enorm en het is ook nu weer vechten om op tijd aan te komen voor het broodje hotdog aan de bevoorrading. We zijn 100km ver en er zijn er nogal wat bij die choco zijn. En er zijn nog twee bergen te nemen! De Alto Lazo is niet
erg lang en ook niet erg steil maar de kilometers wegen en het is aanklampen. De laatste loodjes, de laatste berg is het zwaarst, de Port de Larrau, 12km met alweer bijzonder lastige stukken langs de flanken. Jongeling Frederic is me deze keer te snel af en pakt een reuzenvoorsprong. Boven op de top na 125km is het vet helemaal van de soep en niet alleen bij mij, Sommigen beweren dat Ordina Luc met opzet zijn band te veel oppompte zodat hij alweer in de camionette kon verdwijnen. Dan dalen we eindelijk naar ons mooie berghotel in Larrau. Even worden we opgehouden door een kudde koeien met een hoeder in een hemdje. Amai, het is hier nochtans behoorlijk koud. Een fijne herberg hier, we krijgen soupe paysane, een forelletje en een blanquette de veau, afgerond met een toetje of wat kaas. In de bar wordt nog heel wat afgelachen. Nog een dag wat uitbollen (een berg en 5 hellingen) naar Biarritz en het is weer voorbij. Gelukkig, maar de herinneringen zijn nu al ongemeen, nee gemeen mooi.