Het is al 20 graden in de zon als we om 9u vertrekken richting Stelvio. 50 km langs een onwaarschijnlijk mooi fietspad langs de kolkende rivier en door de fruitvelden naar Prato. Dit is een gekend paadje want heel wat toeristen komen ons tegemoet gefietst beladen met allerlei zaken. Alleen hadden zij wind mee en wij dus bijna heel de tijd tegen. Trouwens, amper vertrokken kregen we al 6 haarspeldbochten te verwerken wat meestal klimmen betekent. We hadden al 500 hoogtemeters en amper weg. Even langs de stradi bianchi, zand en stenen dus, geen lekke band wel een algemene pisstop. Sommigen onder ons kunnen echt geen afstand nemen van hunnen vélo en plassen met hun fiets tegen hun kont. Straffe kerels.

In Prato is het markt, maar het terras is voor ons vrijgemaakt door onze gentils annimateurs. Boterhammen en chips, de combinatie is niet ideaal, maar zout moeten en zullen we opslaan. Een groepsfoto en hop de 27km Stelvio op. De toppers onder ons uiteraard meteen weg, de orangist het snelst. Chris ziet wat verder dat de lokale zotskap zit te pokken op een rotsblok en moedigt hem aan tot die rotspartij op de weg valt. Hij snelt erover, maar voor de achtervolgers is het te laat. Die moeten 10 minuten wachten tot ze doorkunnen. Een Hollands truukje van de foor.

Inmiddels in de achtergrond. Charel, Paul, Marc, Frederik, Hans, der Rudi en ik maken een grupetto. Maar Rudi laat zich afzakken, wat later Hans, dan ik, en nog wat later Frederik de jonge. Een zware val doet zich voor, der Rudi, wanhopig op zoek naar een gelletje, raakt niet uit z’n klikpedalen en valt pardoes op de grond. Gelukkig is hij zo gespierd dat hij dank zij de weerbots opnieuw rechtkomt. Op een schaafwonde aan z’n knie na geen noemenswaardige schade. Mentaal mogelijk wel want Hans rijdt hem zonder verpinken voorbij. Dat kan Der Rudi niet hebben en hij begint aan z’n remonte. Eerst Hans voorbij en wat later mij, rond de 30^ste bocht (ze tellen daar af, van 48 naar 1). Onze alleraardigste commissaris Leo moedigt me aan: “En je bent nog niet eens halfweg”. Motard Geert is iets vriendelijker: “Gaat het?”, terwijl zijn motorgenoot Michael alles op camera opneemt. Het is klefferen van bocht tot bocht. Gelukkig telkens afwisselend, wind mee, wind tegen. Ik kijk angstig achterom. Komt Hans af? Dank zij de haarspeldbochten kan je het netjes in het oog houden. Nee, Hans komt niet meer af. Deze ‘zege’ is voor mij. Maar ook Frederik en Rudi zie ik niet meer.