Dit is vakantie. Om 6 uur ’s morgens op, om halfzeven ontbijten en om 8 uur op de fiets voor niets minder dan de gevreesde Mortirollo, ook wel de Passo di Foppa genoemd, what’s in a name. Nog nooit zo’n zware berg beklommen. Hans sprak over La Redoute, maar dan x 10. En het zal niet ver af zijn. Vooral de eerste vijf, zes kilometer, met stukken van 26 procent, zijn onmenselijk op de quasi nuchtere maag. We kreunen, vloeken en zweten ons te pletter ondanks het vroege aanvangsuur. Hans had al niet veel zin vanmorgen, maar gelukkig kreeg ik hem nog mee. Even verpozen aan het standbeeld van de onfortuinlijke Pantani voor een gelukbrengende foto, maar het blijft zwoegen tot boven. Wat een klereberg, wie legt nu zoiets aan? Eens boven houdt Hans het voor gezien en klimt in de bezemwagen.
In de voorhoede inmiddels het bekende scenario. Chris, de orangist gevolgd door Bertgeit. Voor de derde plaats wordt er altijd gevochten. Lange Jan valt aan op enkele kilometers van de top, Kenny neemt over en haalt het van de medestanders. Meteen opnieuw naar beneden voor de volgende klim, de Passo di Tonale, valt mee zeggen de meesten, maar het is zwoegen naar het skidorpje. Ik rij onze jonge knaap Frederik voorbij en ook nog onze nieuweling Philippe. Bij het uitbollen vlamt Frederik ons nog net voorbij, de grote kapoen. Brood en chips in één van de weinige cafés die open zijn rond deze tijd. Wist je dat onze Orangist niet alleen altijd zijn fietsje vastzet, maar ook altijd een reservebandje bij heeft ondanks het feit dat hij met tubes rijdt. Soms ga je toch ver… 😉 En yep, Lange Jan was hier derde (als ik het me goed herinner). Het is nog geen 16 graden en het waait hard. Gelukkig dalen we opnieuw zo’n 700 meter richting Passo Mirandello. Begeleiders Geert, Jef, Michael, Paul en Leo doen trouwens een ongelooflijke goede job. Altijd attent, vriendelijk, water vullend, appelsien, tuc koekjes, gedroogd fruit. Je noemt het en de mannen komen er mee aandraven. Als Leo echter op de brug in Mostizolle staat te molenwieken en ons welkom heet, is het hek van de dam. Iedereen stuift weg alsof er bonuspunten te winnen zijn. Terwijl het maar een gewone terp is op weg naar die Mirandello. Die is 12km lang en een goede 1300 meter hoog, maar wat een calvarie. Gelukkig blijft Der Rudi bij mij hangen en loodst hij me tot de eindstreep. Onderweg komen Paul Hermans en Luc Sandaal ons nog voorbij. Wist je dat de grootvader van Paul deze week overleden is? 103 is hij geworden. Ongelooflijk, altijd thuis kunnen blijven, nog steeds zijn groetentuintje. Paul is van een sterk ras, dat is hier wel duidelijk. En inmiddels in de voorhoede werd er weer gestreden voor de derde plaats. En jazeker, El Sympatico, onze Chris, wordt hier mooi derde. Faut le faire.
Mooie afdaling richting Bolzano, met 20km fietspad, niet altijd evident trouwens met heel wat tegenliggers. Maar eenmaal terug in ons bekende hotel zit het allemaal terug lekker. Wist je dat er nogal wat geroddeld wordt over Lien Van De Kelder? Ik kende ze niet, maar heel wat Ritsers willen haar best eens uit de kleren zien gaan (Humo). Zij presenteert onze Data News cio van het jaar. En blijkbaar willen er nogal wat backstage gaan. Onze commissaris Leo is alvast erg geïnteresseerd. Hij kent haar als geen ander (Zone stad). De meesten zien Lien toch ook goed zitten (vier dagen weg van huis, vier! Ik kende haar niet, maar ze is inmiddels geboekt voor ons event. Wie er bij wil zijn, kan mij de komende dagen maar best een duwtje geven…. Ik was alvast choco vandaag. En ik was blijkbaar niet de enige.