Zaterdag, weekend, maar het leed-vermaak is nog niet afgelopen. Nog 90km en 2.000 hoogtemeters richting uitvalsbasis Bolzano. En meteen al opnieuw die dekselse Sella naar boven met deze keer afslag naar rechts naar Pordoi, maar alsnog 10km klimmen met 7 tot 11 procent. Het is de laatste dag, doorbijten nu. Frederic betaalt zijn inspanning van gisteren en bengelt achteraan. De Frans wil in zijn ouw dagen alsnog een podiumplaats versieren, zet zijn hartslag in op 160 en geeft ‘bam’ zoals hij het zelf zegt van bij de voet er een patat op. En onze spierbundel krijgt inderdaad de bronzen plak, wat hij meteen trots naar huis belde. “Ach gij groot kind”, antwoordde zijn vrouw. En zijn we hier niet allemaal grote kinderen die zich amuseren, duidelijk afwijkend haantjesgedrag vertonen en er achteraf ongetwijfeld nog grote verhalen bij zullen verzinnen. Hoewel verzinnen, de realiteit is vaak sterker.

We duiken 9km omlaag om vervolgens opnieuw de riempjes aan te spannen voor een 5 km klim op de Campolongo. Het is erg koud boven en we proberen ons op te warmen op de top op met een cappuccino in de plaatselijke herberg. Even maar, we hebben al de helft van het aantal hoogtemeters op deze laatste dag van de Dolomietentocht 2012. We dalen enkele kilometers, maar we moeten nog één passo over. De Gardena, deze keer van de andere kant, 10km klefferen, alweer met stukken van 7 tot 11 procent. Hans en Frederic liggen achter. Op het einde voer ik nog een heroïsche sprint met Der Rudi die ik hem met plezier laat winnen. Hij is een sterke beer. Vooraan Orangist Chris, Kenny en was het onze Lange Jan? De Dolomieten beginnen te wegen, de koortsblazen duiken op, maar de wetenschap dat we nog 45km en amper 350 hoogtemeters verwijderd zijn van de eindstreep houdt ons recht op de trappers. Nog een kleine bevoorrading en we dalen naar Bolzano. Toch nog een laatste forse helling. Hans grijpt zich vast aan motard Michael die hem mee naar boven troont. Daar zijn beelden van. De andere Giro-renners nemen het opnieuw op tegen percentages van 11 procent. Dat wordt beloond met een wondermooi pad dat ons leidt langs een massabijeenkomst van het lokale Rimpelrock festival. Even later doet onze reisleider Geert ons langs de kant stoppen en laat hij enkel flessen Prosecco kraken. Het is nu alleen nog bergaf. Het einde is in zicht. We klinken op de goede afloop, geen ongelukken, een bijzonder gemoedelijke sfeer, fijne contacten. De laatste 15 km daalt het prachtig, er komt geen pedaalslag meer aan te pas. Eens terug in de uitvalsbasis vallen we elkaar in de armen. We hebben het opnieuw geflikt. We zijn helden, het was zwaarder dan de Alpen of de Pyreneeën, maar ook deze Dolomieten hebben we klein gekregen. Iedereen is zichtbaar tevreden, maar ook wel erg moe. We krijgen nog een laatste keer pasta, maar deze krachttoer wordt afgesloten met pommes frites met een mix van steak. Bijna Belgisch. We hebben nog wat leedvermaak met de 1-0 nederlaag van Nederland tegen Denemarken. Zelfs onze Orangist Chris verwisselt zijn oranje truitje  voor een shirt van Deutschland en schuift zijn al even oranje vuvuzela opnieuw in zijn rugzakje. Alles is over, ook deze reusachtige Dolomietentocht 2012. Dank aan de begeleiders, iedereen die betrokken was en alle mede-coureurs die deze knotsgekke tocht mogelijk maakten. Het zal in mijn geheugen gegrift blijven als afzien en lachen, als een prettig gestoorde jongenstocht.