Het regent als we vertrekken uit hotel Le Pavillon, zo kennen we de jaarlijkse reuzentoertochten van De Ritsers. Er moet wat hemelwater bij. De vrouwen rijden bijna de volledige 75km in de regen en worden ook nog vergast op een warme douche als een onverlaat hen met de wagen een plas regen over hen heen stuurt. Ze trekken nog een mooie heuvel op met 500 hoogtemeters. De mannen, toen waren ze met tien, zetten zo’n 2.000 hoogtemeters op de teller. We bollen, aanvankelijk ook in de regen, naar Saint-Félicien, waar we woensdag beginnen aan de Ardéchoise. ‘Even zien hoe de kaarten liggen’, zegt leider Hans. ‘Welke kaarten?’ vraagt zijn schandknaap Kim die voor het eerst mag deelnemen. Hij laat al van bij de aanvang zien dat hij uitgeslapen is en zet er meteen de beuk in. De ervaren Ritsers wachten af. De klim naar Félicien valt nog mee, maar we zien meteen wie er goed zit. De Chris is er bij. Hij komt als eerste boven op de Col du Buisson met in zijn zog scherpe Kenny, Kim, Luc (ex-Sandaal) en Bert. We dalen af en drinken een koffie in Lalouvesc. De bar-moeder hoort dat we Belgen zijn en zet prompt friet en salami op tafel.

Er zitten duidelijk wat hongerige wolven aan tafel. We draaien er onze hand niet voor om. Opnieuw richting Col du Buisson maar deze keer langs een lastigere k(w)ant. Bert laat met gemak zien dat hij vandaag de beste is. Ook Mark Spoor zet zijn turbo op. Hier zijn best lastige stukjes tussen 8 en 14 procent in. Luc (ex-) rijdt altijd 100 meter voor mij, maar danst op de steile stukken weg. Kenny pedalleert zonder moeite voorbij ons. Bert komt als eerste boven, gevolgd door Marc. Beiden beseffen dat het mogelijk hun laatste keer dat ze op het hoogste shavotje staan  want den Hollander Chris komt binnen en de Charel rijdt morgen ook mee met de A-ploeg. Een lange afdaling naar de Félicien waar we halt houden bij de plaatselijke volumineuze pizzadames. Pol valt duidelijk in de smaak bij de waardin. We worden vergast op kaas, charcuterie en iets wat ze voorstellen als ‘des Caillettes’. Moet iets van de hond zijn, zegt de Pol. ‘Als de buurvrouw straks naar haar hond zoekt, dan weten we hoe laat het is’. Het lijkt op een boulette waar ze alles in gepropt hebben wat ze nog in de frigo hadden. Met wat mosterd vinden sommigen het wel lekker.

Het is inmiddels gaan stortregenen. Verdoeme, nog 26 km. Door de pletsende regen voorzichtig naar beneden. Ocharme die remblokjes zucht de Kenny. Hij heeft het over mijn remmen, voor alle duidelijkheid. Tweede lekke band ook, na Luc (ex-) heeft ook jongeling Kim te kampen met een platte tuub. Chris neemt ons op sleeptouw tot in het hotel waar de zon opnieuw schijnt. De kop is er af. De eerste 145km zijn binnen. Nog een dikke 900 te gaan.