Het zou een LSD-dag worden, een Long Slow Distance, zei Charel. ‘We maken er een buddydag van, opperde de koerskapitein Hans’. De buddy is in dit geval je kamergenoot, meestal iemand waarmee je goed overweg kan, kwestie van af en toe de plooien glad te strijken. Een lange dag zou het zeker worden, met 207km ook de langste rit. En het is echt niet warm bij het vertrek in Bastogne. Het kwik trekt de hele ochtend niet hoger dan 10 graden. Friskes in de Ardennen. Er dus wordt er al wat meer warms aangetrokken bij de eerste stop aan de grens van de Pays de Gaumes. We zitten nu ook bijna in Frankrijk. ‘Rien à declarer? ‘, vraagt de Sus, maar iedereen zwijgt als een graf over de verboden middelen, in dit geval spierversterkende middelen.

En een tocht van de Ritsers zou niet van de Ritsers zijn als er niet wat Stradi Bianchi in zouden voorkomen. De doortocht naar de Hexagone is dan ook een hobbelend en steenvol pad van zo’n 10 procent. Macron laat ons niet zomaar binnen.

We bollen richting Verdun in het departement van de Meuse. Verdun is uiteraard vooral bekend om het verdrag van de zomer van 843 waarin het rijk van Karel De Grote in drie werd verdeeld. Hans wil echter niet weten van een niet-aanvalsverdrag en we draaien nog voor Verdun af richting Metz en Toules door het natuurpark van Lorraine. Overigens lijkt ook het wapengekletter tussen Charel en Kim toe te nemen want de plaagstoten nemen toe.

Maar eerst nog een broodjeslunch in Café Central in Etain, waar ze ons graag zagen komen. Ze plaatsten ons dan ook terecht in ‘la salle de jeux’ waar het duidelijk is dat biljart hier de locale sport is. Bekers alom.

Die bekers gaan vandaag naar Frans en Luc (vroeger ook wel bekend als Luc Sandaal). Beide 62plussers en ouderdomsdekens zetten zich voorop in het peloton en geven er er gedurende zo’n 40km een forse lap op. Ik weet niet wat de gisteren jarige Maritza in Luc zijn soep gedraaid heeft maar het was goed poeier. Voor velen was de stop in het dorpje met de toepasselijke naam ‘Pannes’ dan ook welkom.

Nog zo’n 50km te gaan, maar wat verder slaat het noodlot toe, of was het een aanslag? Een bobbel op mijn achterband en ik moet langs de kant. Nog geen halve minuut klinkt een luide knal en duikt iedereen weg in de kant. Ook de binnenband was ontploft. ‘Een aanslag van IS’, oppert Kenny, maar ik vermoed dat het niet IS is maar HS, een splintergroep van IS met niet toevallig de initialen van de koerskapitein. Gelukkig hebben de Herentalse dames vandaag een kaars gebrand in de kathedraal van Scherpenheuvel….

Kim hersteekt binnen- en buitenband in een recordtempo en Hans maakt het warempel goed door mee te pompen… En pompen moest er nog gedaan worden want de laatste 40km zijn weliswaar bergaf maar met heel wat knikjes. Blij dat we binnen waren na 207km, met een gemiddelde van liefst 29,4km per uur. Ook chapeau voor Maritza trouwens die heel de tocht rimpelloos heeft uitgereden. Benieuwd hoe we deze trip morgen verteren…