Het zou een kort ritje worden, amper 166km, maar wel eentje vol verassingen. We waren nog geen half uur ver of onze koersdirecteur Hans reed lek op een van de vele stuntelsteen-wegen. Nog geen minuut later merkte ook Nonkel Frans dat ie lek gereden was. Gelukkig op een plek met weidse vergezichten. En dan, in het klein pittig dorpje Omelmont liet de bejaarde autochtoon ons met veel misbaar verstaan dat we in een cul de sac zouden terecht komen als we dat bepaalde straatje afdwaalden. Zijn rede werd echter in de mist geslagen ten voordele van de Garmin-technologie.
Onterecht, we kwamen inderdaad in een bosje terecht, moesten over een brug en vervolgens zo’n 300 meter klimmen met de fiets aan de hand of op de schouder. Altijd wat avontuur met De Ritsers.

Vandaag ging de rit richting Ballon d’Alsace als eindpunt. Prachtige landschappen hier in de Vogezen, mooie wegen al werden we af en toe getrakteerd op kiezelbanen (wat ons deed terugdenken aan de helse Pyreneeëntochten). Spoorwegman Marc die deze keer de voorraadkar bestuurde, zagen we slechts een paar keer, niet toevallig telkens aan een spoorweg. Hij was echter regelmatig het spoor bijster. Maar het ergste was dat de lunch toch wel verder af was dan gedacht en sommige magen begonnen vervaarlijk te grollen. Ook de drank raakte op na zo’n 100km en de roep ‘dat het niet ver meer was tot Saint-Etienne de Remiremond’ werd steeds minder geloofwaardig. ‘En zeggen dat we in Epinal een goeie spaghetti hadden kunnen naar binnen spelen,’ klaagt Kim. Epinal is met z’n 40.000 inwoners de knappe prefectuur van de Vogezen. Pas na 125km zagen we de Bar Tabac en stortte iedereen zich als hongerige wolven op brood, kaas, hesp en chocola.

Van Saint-Etienne naar de Ballon, zo’n 15km over de ravel telkens onderbroken door paaltjes, niet evident met zo’n troepeau. Ook nog een lekke band voor Chris. Maar dan beginnen we aan de eerste echte col op onze tocht. 9km aan zo’n 7 procent gemiddeld. De rappe mannen uiteraard direct ribbedebie. Marc zou als eerste aankomen met Charel in zijn wiel en Bert als derde. Onderaan trekt Hans fors op en ik kan hem deze keer niet volgen, hartslag meteen naar 170 en hoger. Ik zie hem voor me uit, even zelfs voorbij Luc Pensioen, maar die neemt later toch afscheid. Bjorn komt langzij, geeft aan een tandje lager te schakelen en in zijn wiel te volgen, maar ik moet hem ook laten gaan. Hans wint al op de derde dag en glundert terecht. Een lange afdaling tot aan het hotel, Le Paradis des Loups, maar ook daar wacht ons een koude douche. Enkel de eerste douchers kunnen rekenen op warm water. Het was me het dagje wel vandaag….