Le dernier jour, un jour sans. Althans voor mij. Met op het programma de 21 bochten van Alpe D’Huez, een van de kanjers in de Tour de France en ook morgen de aankomst van de Dauphiné Liberé. Daar is vooralsnog nog niets van te merken. 14km klimmen waarvan de eerste drie boven de 10 procent en alle andere al niet veel minder. Marc laat het niet aan z’n hart komen. Gaat er van bij de start als een fusée van door. Zou die nieuwe derailleur een motortje verbergen? Hij landt als eerste, gevolgd door Charel en Bert.
De rest kleffert naar boven, ‘in de comfortzone’ lacht Paul Philips. Hans neemt duidelijk revanche, pakt meteen 100 meter en strekt dat geleidelijkaan uit. Het is zuchten langs elke bocht. Het houdt niet op. Verstand op nul en duwen op die trappers. De benen willen niet mee na een week gepeiger. En gelukkig zijn we als we boven op het podium kruipen. Het einddoel is bereikt. Herentals-Alpe D’Huez zit erop.

Ware het niet dat Charel nog wat lekkers in petto had. We duiken niet langs dezelfde kant naar beneden naar Bourg d’Oisans, we trekken door naar boven, inderdaad een prachtig landschap, maar gemeen want het gaat enkele kilometers door aan 9 procent. Genieten van de omgeving is het enige dat ons rechthoudt. En als we denken dat we nu echt wel aan de afdaling begonnen zijn, moet er nog wat geklommen worden. The torture never stops.

Als de route de keuze laat tussen vrij snel omlaag of een bijkomende forse helling, kiezen de mietjes Hans, Bjorn, Maritza en ik voor de makkelijkste oplossing. En dat was de juiste beslissing blijkbaar want velen gaven een 22ste zucht na dit laatste klimmetje tot 16 procent.

In het fietsstadje is het heerlijk terrassen in resto La Romanche waar we voor het eerst een warme lunch nemen: lasagne, pizza, burger of slaatje. Het is nog 45km tot het eindpunt in Grenoble. Samen met Chris leg ik de laatste 25 af in de volgwagen. De andere Ritsers vliegen naar Grenoble. Toch nog twee valpartijen meldt radio tour: Frans en ook Maritza tegen de grond, gelukkig zonder al te veel erg.

De ontlading is voluit in hotel Gambetta. De opdracht is geslaagd. Het was een heerlijke en fantastische week. Blij dat het achter de rug is want het is een huzarenstuk en het blijft toch een zware opdracht, maar ook bijzonder verheugd over de week met goede vrienden, op de vélo, samen afzien, samen lachen, vooral samen. Dank aan Hans, Wim, Armand en alle anderen die van deze tocht alweer een bijzonder aangenaam en goed verzorgde organisatie maakten. We hebben er ontzettend van genoten en kijken al uit naar volgend jaar, naar de 10 Ritserstocht. Benieuwd wat dat zal worden.