Met de irriterende Doedelzak uitgewaaid uit Santiago. Ik had meteen een bobbel in mijn band, niet in mijn broek, grapte Paul. Mark, die altijd verbaast op de manier waarop hij met z’n blote handen een band er kan afhalen en er weer opzetten, kan in een handomdraai de bobbel wegwerken (in de band). Het wordt een recupritje, dixit Hans, toch nog goed voor bijna 105km en ruim 1.800 hoogtemeters. Paul Van Gestel gaat even tegen de grond maar zonder erg. De weg is mooi (een groen sprookjespark zegt Luc), lange afdalingen met grote zichtbaarheid, maar ook heel wat pittige ‘neepjes’. Bakker Paul en Frederic tonen zich. Die hebben iets frissere benen. De groep blijft meer bij elkaar dan gisteren. Er wordt regelmatig gehergroepeerd. Een gestage klim van km30 tot km60, onderbroken door ZZ Top heavy rockmuziek van de Michael die een leuke alweer groene plek uitkiest. 20km later de Subira dura Ridondela, een neepje van gemiddeld 10 procent. Het is kreuchen en zuchten. Het wordt ook warmer en het zweet begint stilaan te gutsen. Meteen gevolgd trouwens door een klim van 15 procent. Dura dura. Wat later rijden we richting eindbestemming: Vigo, de hoofstad van Galicië, aan de kust vlakbij Portugal. We moeten een brug over, maar die nemen we niet. We nemen de makkelijke weg: een muur van ruim 25 procent. Dura dura! In Vigo gaat het ook op en af, veel verkeerslichten, druk op spitsuur. Mijn tank is leeg. Hopelijk morgen beter. Het wordt alvast warmer en droger. Vandaag de eerste droge dag. Het humeur wordt er ook beter op.