(met dank aan verslaggever Yves)

Dag begint super: de Spaanse regen uit Bilbao is ons gevolgd, een zware stortbui terwijl we ontbijten… Dat belooft voor wat al direct de op een na zwaarste rit zouden moeten worden (op papier).
Aan de start is het alweer droog. Leuk allegaartje van MTBers. Er staat van alles tussen. 40 nationaliteiten, gasten met gewoon pedalen, maar wel weinig dikkertjes.
De bezienswaardigheid is een Colombiaans team (grand-masters schatten we): die gasten gaan precies op trektocht met zware rugzakken, langen stapbroeken, stapschoenen (die gaan ze nodig hebben mijn gedacht).
Dan om 9 uur start, geneutraliseerd door een pace-car tot we het dal van de ‘Inn’ oversteken. De eerste klim zou een lopertje zijn van een 20km. De aanloop gaat vlotjes op asfalt. Daar is de regen weer. Regenjasje aan en verder. Ik zit in Hans zijn wiel en denk, “als die zo zeven dagen blijft geven, dan gaat dat hier nog lastig worden”. Ik heb sjans want hij heeft zijnen hartslagmeter vergeten en moet dus vertrouwen op wat ik hem in zijn oor fluister (onze trainingssessies hebben geleerd dat wij vrij dicht bij elkaar liggen). “Hans een beetje dimmen want ‘uwen’ hartslag gaat naar de 150 en da willen we ni”.
De eerste klim gaat vlotjes maar was toch niet echt het lopertje dat ze voorspeld hadden. Dan een volgt een zware afdaling. Niet echt technisch maar vooral lang met losse stenen. We komen aan in Ried (ge weet wel waar we al een paar keer met de Ritsers hebben gezeten). Hier is de eerste bevoorrading: ziet er allemaal goed uit, veel keus en ook veel volk. Iedereen wil snel verder want zitten nog in race modus. Wat volgt is een technisch stukje op een wandel padje: stijl klimmen te voet en proberen te rijden op het vlakkere en de afdalingskes, maar dat lukt niet altijd.
Klim meldt zich: miljaar wat is dat! Schakelen op de kleinste en tempo zoeken. Het is stil. Je voelt dat iedereen aan het afzien is. Ik zoek mijn eigen tempo en laat Hans wat achter mij. Op den top blijkt dat maar een half minuutje te zijn. Onderweg prachtige vergezichten: “Hans, geen foto’s nemen. We zitten in een race”. De afdaling is supersnel met lange rechte stukken asfalt.
Er volgt beneden nog een venijnig kuitenbijterke als dessert. Nu gaat het richting Zwitserland met een lang stuk over de grote baan (12km). Voor we aan de slot klim starten de 2de bevoorrading. Riders nemen al wat meer tijd hier om op krachten te komen. Ondertussen is het warm en zonnig en de laatste klim is zwaar. Maar het gaat goed met de benen van team Ritsers. We passeren er een deel die aan het stappen zijn: we gaan hier nog lijken zien deze week. Eindelijk boven. Een leuke afdaling door grasland en smalle padjes brengt ons in Nauders. Nog een kort klimmetje naar de meet om het af te leren en dag 1 zit er op.
Bert en Pascal wachten ons op in de lounge zeteltjes van Bitburger 0.0%. We waren maar 18 minuten later. Niet slecht lijkt mij maar wat zullen de benen morgen zeggen…