(verslag door Yves)

De gordijnen gaan open om 6:10, wat een prachtige ochtend! Er hangen nog een paar wolkjes maar je merkt onmiddellijk dat dit een goede dag wordt. ’t Is te zeggen wat betreft het weer want de briefing laat niet veel goeds voorspellen. Kings-ride (dit is het equivalent van Koninginnerit, maar bikers zijn geen strandjanetten…) noemt de organisatie deze met site notes als ‘vanaf km 55 zult ge stoppen met lachen’. Het zal wel meevallen zegt den Hans. Maar ge kent den Hans he, als den Duits opnieuw binnen valt dan panikeert hem nog ni mijn gedacht.
Het ontbijt is weer super, het moet eens gezegd zijn, de organisatie van deze Transalp is pico-bello.
Om 8:30 vertrekken we naar de start. Hans gaat weer voor 2 liter in zijne rugzak en 2 drinkbussen met water om zijn gewicht wat te tunen (gelijk nen onderzeeër). Hij overschouwt de menigte en besluit prompt om 300ml te laten lopen, het zal niet het dagje van Hans worden.
Voor deze koninginnen rit heeft de organisatie beslist om ons op excursie naar het Nauders skigebied te sturen, niet echt in de richting van Livigno maar de stage towns moeten ook iets krijgen uiteraard. De start wordt gegeven en we starten vandaag gans vanachter. Hans demarreert onmiddellijk. Het duurt 30 minuten voor ik, Bert en Pascal hem terug bij de lurven hebben.
Klim verloop super. Mijn benen voelen als nieuw vandaag. Op de top van klim 1 zitten we nog goed bij elkaar, ik zie Bert en Pascal nog net rijden en Hans gaat goed en zit nog steeds in mijn wiel. De eerste downhill is al direct super technisch. Met de buik op het zadel om ni overkop te gaan, Hans met zijn drop-post zadel volgt mijn pad zonder voet aan de grond te zetten: we zijn goe bezig! De afdaling gaat verder over downhill parcours, single tracks en snelle asfalt tot we aan de oevers van de Reshensee staan. De tocht gaat verder langs de oevers en dan verder naar beneden Italië in langs een super snel en bochtig asfalt fietspad. Het gaat met een rot vaart naar beneden kilometerslang, door velden, bosjes en dorpjes. De tegenliggers geven het op en parkeren hun fiets tot de meute gepasseerd is.
Break 1 staat net voor de start van de klim van de dag: 1400 hoogtemeter zonder 1 meter plat. De aanloop gaat zachtjes omhoog langs een beek. Na een 10km komen we in het dorpje Santa Maria waarvan de organisatie had verwittigd dat we nu wel zouden stoppen met lachen. En lachen hebben we vanaf dan niet meer gedaan. De klim was moordend. Sommige beslissen onmiddellijk om te stappen. Later zal blijken dat die stapper samen aan de volgende bevoorrading is (dat zegt genoeg niet?). Hans ziet af. Ik wacht hem een paar keer op en beslis uiteindelijk om maar tot boven te rijden (of wandelen waar rijden moeilijk gaat). Hans geeft boven aan dat het beste er af is: “ik moet subiet iets eten of het komt niet goed”. Afdaling is alweer technisch met veel single track. De omgeving is prachtig en de tracks ook. Bij break 2 nemen we onze tijd. Er is naast het gebruikelijke spul ook koffie en bouillon, daar kikker je echt van op. Een volgende klim doemt op. Een korte van maar een van 500 hoogtemeters. Boven groeperen we terug om samen aan de afdaling te starten. Ik laat Hans voorgaan maar na een paar flauwe bochten gaat Hans eruit. Eerste crash is een feit. Schade valt mee, wat schrammen en een stuur dat krom staat.  De afdaling gaat verder tot in Livigno. We zijn er echter nog niet. We moeten nog een toerke Livigno doen van een goei 10km rond Livigno en langs een skilift. De hellingen blijven komen. Single track afdalingskes worden gevolgd door weeral een nieuw stijl klimmetje. Er komt geen eind aan. Na 8h32 bereiken we eindelijk de finish. Het was zwaar zoals voorspeld maar ook prachtig mooi, de mooiste tocht ooit in de Alpen voor mij. De ontvangst na de finish is weeral super. Pistollekes met bijval, warm groentjes, drinken, Bitburger 0.0%. Bert en Pascal zitten al een tijdje op ons te wachten. Maar veel meer dan een half uur lagen ze niet voor, althans volgens Datasports tracking.

Morgen trekken we richting 3000m. Een appeltje-eitje volgens Hans….