Gemiddeld 32 graden, een hoge vochtigheidsgraad, 2.200 hoogtemeters verspreid over zowat 140km. Niet voor poessies, wel voor 14 Ritsers. Die stonden ongewoon vroeg, een half uur voor afspraak te trippelen aan de start. Wat nerveus en uitgelaten voor een 7-daagse tocht van Pisa naar Roma. Het contrast met de doornatte expeditie van Bilboa naar Lisboa kan niet groter zijn. Het is bloedheet, zo voelt het althans in alle poriën aan. De Prima Vera is hier al lang achter de rug (maar wat een knappe jonge deernen in Pisa, merkt Leo op die samen met Frank de meest uitgelezen begeleiders van het Westelijk halfrond zijn). De eerste rit bolt, nee klimt, naar Siena met een lange klauterpartij naar het mooie Volterra. 

Hans is na zijn heupoperatie deze keer niet alleen de grote leider maar ook de grote lijder. Na 50km stapt hij, begeleid door zijn kruk zoals afgesproken in de wagen. De 10km lange klim naar Volterra zet meteen alles scherp. De toppers Chris, Kenny, Frans en Luc (ex-Sandaal) zetten zich in het zog van noveet Jo, terwijl de ‘mannen met jaren ervaring’ (dixit Henk) zich bedaard op gang trekken. Onze jonge parcourstekenaar Kim staat voor een moeilijke dag en het zout breekt hem langs alle kanten uit. Ook Maritza voelt zich niet lekker en zal bij de middagstop in resto Monte (de naam zegt alles) in de bus stappen. Morgen beter.

Wist je dat onze oude rakker Frans (66) nog een hartslag kan halen tot 198? 

In Volterra wil Paul dat ik op de foto ga met de lokale miss waar ik na enige aarzeling op inga. Met Paul en Mark achtervolgen we vervolgens de reeds vertrokken Ritsers. Het is duidelijk dat er van de afspraak om samen te rijden niet te gek veel in huis komt. Het gaat dan ook constant op en af. Ook richting Siena. Omdat Frans een onfortuinlijk foute afslag neemt kan ik hem nog bijbenen voor de poort van Siena. Voor sommigen is er al wat vet van de soep als we midden bovenaan op de Piazzo del Campo een biertje of een cola drinken aan een vriendenprijsje… Maar wat een zicht. Geen paarden op de Campo wel horsepower met een ronkend Ferrari-event. Het is nog 15km bergaf, ja tarara. Er zitten nog enkele pittige hellingen en een strook Strada Biancha in. Wat zijn we blij als we aankomen bij La Casetta en we het zweet en zout van ons af kunnen douchen.

De apartamenti zijn uitstekend (‘heerlijk met een regendouche’, jubbelt Frederic).

We zetten ons schrap voor Pinkermaandag…!