L’ultimo is altijd iets speciaals. Beetje zoals in de laatste rit in de Tour de France naar de Champs Elyssées. Er wordt niet echt meer gereden. Het podium is er klaar mee. Nog 135km en 1.500 hoogtemeters (volgens de Willy). Onze Fré heeft nog altijd last van een puist op z’n poep, doet een kleine test op het zadel maar besluit wijselijk om de fiets nog even te laten staan. Samen met Hans zal ie halfweg op km60 inpikken. Wij moeten zelf eerst nog een helling van zo’n 10km over. Niet te zwaar, 4 à 5 procent, maar de 6 forse dagen beginnen te wegen. Als we even later een echt steile helling op moeten, is het echt zwoegen, maar de aanduiding naar Rome, nog 74km, doet deugd. 

Voor de lunch op km 90 heeft Leo alweer een goede bar gevonden, bij Dany’. Het is opnieuw bloedheet, met temperaturen rond de 35 graden. Met een helling van een paar km voor de boeg vertrekken Fré, Hans en Henk wat vroeger. Ook deze terp valt mee, 4 tot 5 percent. Heerlijk klimmen. Vanaf nu gaat het bergaf. Wel drukker, auto’s toeteren ongeduldig en even lijkt het op een sjacosjengevecht uit te lopen als een dame in een Mercedes uithaalt naar Maritza dat ze de wegcode moet respecteren en uiterst rechts moet rijden. In een ongewoon heftige reactie schreeuwt Maritza terug dat de Italiaanse wegen abominabel zijn. En ze heeft gelijk, maar het was toch even opschrikken voor de groep. Zo hadden we onze straffe madam nog niet gezien (overigens wat een prestatie van Maritza om hier zo goed als de hele route uit te rijden). 

We naderen Rome en iedereen wordt uitgelaten. Alleen de laatste 10km over de kasseitjes van de Via Appia is niet evident. Niet veel wagens, klopt, maar deze chroniqueur rijdt meteen lek (gelukkig geholpen door handige Mark die een band er letterlijk in een handomdraai opnieuw kan opzetten. Langs de catacomben worden we toeterend voorbijgereden door een witte slee met bruidspaar. Onze noorderbuur Chris herkent er koningin Beatrix in. 

We komen aan de eindstreep, het Colosseum en iedereen valt elkaar in de armen. Leo en Frank hebben bubbels mee wat ook een Russische rondborstige blonde charmeert die met plezier meeviert met haar Mexicaanse vriend. Leutig die laatste uren, zeker omdat Paul alweer een heerlijke suite heeft verzorgd in hotel Mercure met zwembad en bar op de rooftop van de 8^steverdieping. 

En dan trekken we naar l’Osteria de Memmo, wat een heerlijk resto waar de voorgerechten blijven toestromen en achteraf 4 flessen Grapa en ander sterk vocht op tafel verschijnen. De sfeer kan niet meer stuk. We duiken de nacht in en pakken nog Piazza Navone mee, het Pantheon, de Trevi Fontein en de Spaanse Trappen. 

Wat een heerlijk 7-daagse Ritserstrip was dit weer. Dank aan iedereen die erbij was, maar toch vooral aan Leo, Frank, Hans, Kim, Mark en Paul voor de perfecte organisatie. Dit vergeten we nooit meer, mai piu. Grazie amici! Onvergetelijk avontuur. Onvergetelijk.