Na een inderdaad overheerlijk diner (de carne was goddelijk) in het alweer uitstekende hotel-resto waarvoor Paul al de hele week zorgt (en waarvoor hij uiteraard onthaald werd op handgeklap), trekken we van Aquila naar onze voorlaatste bestemming Alvito. Ook daar worden we opnieuw getrakteerd op een schitterend landschap, zwembad en ruime kamers. 

De rit begon met een lange klim naar de Valico di Cambio op een hoogte van 1.383 meter. Fre haakt af, het ontbijt was hem niet bevallen en werd later langs de kant van de weg teruggevonden. We rijden in groep naar boven (de eerste keer). De rappen passen zich aan. Kenny en Paul bepalen het tempo Af en toe, als het wat sneller gaat roept Maritza terecht: ‘Oe, Oe, het ging nu net zo goe’. Na zo’n 900 hoogtemeters blijven we lang op de plateau waar de wind toch wel blaast. Kenny en Henk bepalen nu het tempo. Dan toch omlaag waar het vervaarlijk voorbijsteken is langs een vrachtwagen. Het blijft verder op-en-af gaan met ons aller Frans aan de kop, tot we iets na het begin van het natuurpark Abruzzo na zo’n 80km Leo,

Frank en Hans vinden bij de jolige bar Balou. Net naast een farmacia, dat valt mee, want Herpes dringt zich alweer bij de chroniqueur op die dan ook in de bus stapt. Het is vandaag niet de dag van Leuven, merkt Fre op. De anderen trekken zich op gang voor nog een lange helling op zo’n 1400 hm, deze keer niet in groep. Chris als eerste boven, gevolgd door Kenny en Jo en als 4^deeen glunderende Kim die Frans voor is. De voorlaatste rit zit erop, morgen komen we aan in Roma. Ik kijk er al naar uit.