Bloedheet, zowat 35 graden voor de uitgestelde Koninginnenrit van 161 km en 3.100 hoogtemeters en een ‘sjik’, zoals Frans zegt. De straffe mannen gaan voor de gran fondo: Chris, Jo, Frans, Kenny en Mark. Anderen gaan voor de eerste 73: Luc ex-Sandaal, Maritza, Kim, Paul en Fre, goed voor 1.800 hoogtemeters. Pittig naar verluidt, nee, het was echt pittig. Henk, Willy en ik gaan met de bus mee en kiezen voor de laatste 37km klefferen naar de top van de Gran Sasso. Willy twijfelt want hij heeft zeer voeten, maar moet alsnog de fiets op want er is te weinig plaats in de wagens. Hij wordt opgepikt op 500 meter van de top. 

Henk en ik waren al weg. Henk laat me eerst spelenderwijs wat voorsprong nemen maar haalt me dan helemaal bij. Eens op het wondermooie plateau staat de wind gemeen tegen, kilometerslang. Het lijkt wel op de aanvang van de Galibier, zogezegd vals plat, wind tegen, 7 procent. Halfweg zien we een prettig geurende bar, zullen we daar? Nee, nog 400 hoogtemeters tegen zo’n 10%. Er ligt sneeuw langs de kant. Het is zwoegen, zuchten en zweten naar 2.100 meter. Gelukkig wat frisser nu, zowat 20 graden. Boven wacht ons een bord spaghetti. Wat een mens al niet doet voor wat pasta. Maar heerlijk, veel zelfs. Op 6 april 2009, exit 10 jaar geleden vond hier een zware aardbeving plaats met epicentrum in l’Aquila. Daar slapen we vanavond.

Met z’n alleen omlaag nu voor 50km, enkel Henk en Maritza stappen in de bus. Ze hebben ongelijk. Wat een prachtige afdaling door het natuurreservaat. Chapeau voor de parcoursbouwer Kim. Dit behoort ongetwijfeld tot de top 3 van de mooiste landschapstukjes in 11 jaar Ritsers. Fré is in zijn nopjes. 40km bergaf is z’n ding en hij is een uitstekende gids. Even druk door de stad maar we komen veilig aan in ons fijn hotel dat uitgerust met een bijzonder aanlokkelijke koelkast van een grote keurslager. Dit wordt straks ongetwijfeld smullen.