De kastelein van Ké Punto dacht duidelijk dat er hongersnood in de Kempen was. ’s Avonds serveerde hij ons een 6-gangen menu in een recordtijd van minder dan een uur en ’s morgens was de tafel te klein om al het lekkers op te zetten. We hadden het wel nodig want vandaag stond er 174km op de teller met bijna 1900 hoogtemeters (het valt me op dat de hoogtemeters bij de Ritsers al jaaaren niet kloppen. Jammer genoeg is het nooit minder dan aangekondigd).

De eerste 30km bergop, langs behoorlijk slechte wegen. Om de vijf voet, ‘Puteu, putten’. Deed me wat denken aan Arno: Putain, Putain, nous sommes tous des Ritsèrs’. Hans maakt een schakelfoutje, ketting geblokkeerd, Frederic rijdt lek. Daarna is het aan de mannen van het groot verzet zoals Charel, Mark, Jo, Luc ex-Sandaal, Kim, Kris en Michel. We sjezen 70km bergaf met wind mee, aan een rotvaart. 

Omdat we geen cultuurbarbaren zijn bezoeken we onderweg het kasteel van Almansa, waarvan de poort dicht is. Benjamin Koen, zoon van, wil in zijn jeugdige overmoed tonen dat hij de trappen naar omhoog gezwind de baas kan, maar na drie treden verzet zijn wiel zich en valt ie pardoes. Het zou hem later parten spelen op de beruchte klim die nog komen moest.

Op km 100 was er nog eerst een forse helling, boven wordt gewacht. Hans vertelt dat nonkel Leo dicht in de buurt zit, maar enkele onverlaten slaan z’n advies in de wind en gaan er ook als een hazewind vandoor: Sus, Jo, Jan, Koen en Frederic zullen 10km en bijna 200 hoogtemeters meer hebben dan de rest. Ze nemen zich voor in het vervolg beter te luisteren naar de grote leider. Leo heeft intussen weer een leuke bar gevonden, in een soort van miezerig winkelcentrum. Wij zitten lekker buiten te schransen (er is genoeg worst). 

Vervolgens gaat het ruim 10km langs een ongemeen mooi slingerend pad door de vallei: Frank, Marleen, William en ik waren wat vroeger vertrokken maar worden bijgehaald aan de voet van een 12km lange klim zonder naam. Hier zitten stukken tussen van 7 tot 10 procent, het is bakkenwarm met temperaturen tot 37 graden. Ik rijd samen met Marleen naar boven en bewonder haar gelijkmatige tred. Straffe madam, net zoals Maritza trouwens die met ogenschijnlijk gemak die lange tochten verwerkt. Nonkel Leo staat op de top, waar Snelle Michel, we noemen hem voortaan Michsnel, als eerste bovenkomt, voor Jo, Charel en Kim. Mark laat z’n zoon een poepje ruiken.

Het is nog 40km en het begint te wegen.Nog 400 hoogtemeters… We kiezen op zo’n 25km van ons hotel voor een terrasje en dat doet deugd. 

De laatste tocht gaat snel en we naderen ras tot de laatste klim. Jammer genoeg rijden Sus en Marleen nog plat op een boogscheut van de aankomst. En wat blijkt, Michsnel valt op de kiezeltjes net voor onze haciënda. Alsnog met bebloede elleboog komt ie toch weg.

Dag twee zit erop, morgen zijn het nog duizend hoogtemeters meer, wel zo’n 10km minder, dat lucht op….