Een schare fans deed ons uitgeleide aan de voet van Las Colinas waar we samentroepten voor de familiefoto. Het was wel nog wachten op de grote leider, Hans. Die had van de stress zijn drinkebussen vergeten (de Kempenzonen steken altijd een ‘e’ tussen drinken en bussen). Op de eerste helling had de locale prostituee (die er vaak halfweg ontvangt) trouwens geen zondagdienst. Op naar de Rebate, een mooie slingerende baan met heel wat terpen. Sommige benen kriebelen, ze fladderen naar boven. Het is nog geen 10 uur en het is al 27 graden. Dat belooft. Van het oorspronkelijke ‘toeristenritje’ van 132km blijft ook niets over. Het worden er 140 met ruim 1.500 hoogtemeters naar Jumilla. Ook dat belooft. Vader en zoon Van Peer nemen na de Rebate de kop, mooi familieduo. Daarna zag ik twee beren samen de kop nemen. Kris en Jan, beiden een slordige twee meter, trekken ons op touw tot de eerste bevoorrading van nonkel Leo, lekker in de lommerte. De dames Maritza en Marleen gaan bij de bakker aankloppen voor een kleine behoefte. De panadero laat hen gewillig binnen…

De temperatuur is inmiddels opgelopen tot ruim 30 graden. Het is wat taffelen in Murcia met veel korte bochten en enige drukte, maar voor het eerst is er geen gemor over welke weg de GPS nu precies aanduidt. Jo en Mark kwijten zich goed van hun taak en loodsen ons door de drukke stad. Een aardige fietsweg leidt ons verder naar Archena, waar nonkel Leo alweer een schitterend terrasje met veel schaduw heeft aangetroffen, weliswaar in een wat groezelige ‘Bar Doremas’ waar sigarettenrokende mannen met open hemd bij elkaar hokken rond een fles wihiskey. De waard is ons echter heel gewillig. Even is er paniek toen er plots geen worstjes waren om in onze baguette te droppen, maar ook hier was nonkel Leo weer de toeverlaat die nieuwe worstjes opdiepte uit het diepvriesvak. 

Het is ruim 1 uur, de temperatuur loopt op tot 35 graden. Op naar de volgende bevoorrading maar William krijgt het wat moeilijk, moet aanklampen en besluit op zo’n 35km van het einde in de bezemwagen te kruipen. De komende dagen worden nog moeilijk genoeg. We rijden nu door een prachtig ongerept natuurlandschap. Een grote grupetto geeft er een lap op en vliegt er vandoor. Enkele kneusjes, waaronder Mark, Marleen, Frank, Hans en ook ik, doen het wat minder snel. Laat ons het erop houden dat we van de omgeving genieten. Maar Frank blijft achter en heeft naar eigen zeggen een fatale inzinking. Verzuurde benen, het rijdt voor geen meter meer. Het is nog een dikke 20km. Hij heeft er geen zin meer in, legt zich tegen een olijfboom en ja, ook hier is nonkel Leo weer de redder. Hij komt Frank oppikken met de camionette.

Intussen razen we naar het hotel met dank aan snelle mannen Charel, Mark, Jo, Michel en Jan. Afgepeigerd bereiken we de herberg. Nog zes dagen te gaan, ook dat belooft…