De Sus gaat met de camionette mee, zijn baxter moest nog aangevuld worden, grapte Luc (Sus is de enige die met een camelback rijdt). Het wordt een van de lastige ritten, zoniet de lastigste (160km en ruim 2000 hoogtemeters, maar wel een van de mooiste. De eerste terp valt best mee, met een geweldige afdaling, maar dan… volgt de Mataparda op een hoogte van 850 meter. Het is klefferen met stukken tot 14 procent én het wordt verdikke warm. De snelle mannen maken er vandaag een ‘rustdag’ van, geen koers. Ik blijf achter de straffe madammen Maritza en Marleen. Hans laat zich als vanouds niet kennen, als ik iets te dicht kom, dan duwt hij een trapje meer. Ook op de Alto de Montalban waar ik hem bijna te grazen heb. Het wordt zijn dagje, op een lekke band na, op 8km van de streep. Het zijn echt wel leuke afdalingen tot we zelfs bij een prachtige stuwdam komen alwaar een Spaanse cyclista een groepsfoto neemt en Koen vervaarlijk op de reling ligt. Een leuk geintje.

Opnieuw klimmen om dan naar de lunch af te glijden waar nonkel Leo ons alweer vergast op een heerlijk stekje in de buurt van de Cooperativo San Marco. Aan de bar bevindt zich zelfs een zwembad! Lijkt me niet open, net zomin als het zwembad in ons Paradores hotel in Teruel. Het is inmiddels bloedheet en de temperatuur hoogt op naar 37 graden en meer. 

Frederic, Frank, Marleen, William, de Sus (die weer van de partij is) en ik trekken iets vroeger dan de anderen opnieuw de helling op. Een km voor de top vliegt Michel Raket ons voorbij. We krijgen alle zes een valling. In de afdaling moet ik zelfs kotsen. Heel mijn stuur vol middageten… Is het de warmte, de ‘poeierkes’, de gellekes? Ik rij gewoon door en spoel de fiets tijdens de bevoorrading langs de kant. De maag is leeg.

Het is nog een dikke 40km. Nog wat licht bergop maar wind mee. Eerst neemt de familie van Peer de kop, daarna pakt de reus Jan het over van Mark en trekt hij een serieuze streep (dat kan hij als geen ander). Nog een laatste bevoorrading op 26km van de meet: ‘Als ik mag, blijf ik de kop nemen” zegt Jan serieus. Wie houdt hem tegen? 

Samen met Michel Raket vliegen we naar de Paradores. Regelmatig weerklinkt het fluitje van de grote leider om het wat kalmer aan te doen. Nog even een schitterend zijbaantje wat lijkt op de Amerikaanse canyons om dan het vrij drukke Teruel binnen te rijden. Het was weer pittig, maar dat zijn we inmiddels gewoon bij de Ritsers…