Applaus voor parcoursbouwer Kim, dit was waarlijk een (on)gemeen prachtige rit langs machtige rotspartijen, Grand Canyon-zichten, enkele waterpartijen en twee forse kluiten. Gelukkig bleven we bijna honderd kilometer boven de 1.000 meter zodat het toch wat koeler was dan de vorige dagen. Meteen van bij de start echter, 650 hoogtemeters overwinnen, naar de Puerto de Cabigordo op 1.600 hm. De Sus heeft duidelijk iets speciaal in z’n baxter geduwd, want hij zit heel de dag goed. Hans slaagt er gedekke toch weer in om voor mij boven te zijn, op deze typische vierde dueldag. Links van de weg fladderen gieren over de vuilnisbelt. Michel Raket is nu definitief zeker van de bollekestrui (voor zover dat al niet merkbaar was van bij de aanvang). Charel is opnieuw tweede en Jo doet een ‘Van Aertje’. Hij laat zich op het einde verrassen door Kim die net voor de top voorbij glijdt. De kapoen. Frank stapt in de camionette bij Leo. De tocht was hem te zwaar.

De klimmetjes volgen zich nu snel op met telkens zo’n 80 hoogtemeters, tot we een kilometerslange hobbelige weg mét tegenwind volgen. Gelukkig zet Kim mijn roomie Frederic en ik helemaal uit de wind. Een dagje Zoetemelk, lacht die andere Luc. Nonkel Leo heeft alweer een schitterend restootje gevonden voordat we de tweede terp op klefferen. Naar de Puerto de Majalinos op 1450 hoogtemeters. Frank springt opnieuw z’n koerspaard op. Nu moet ik Hans toch wel te grazen nemen. Op zo’n 200 hoogtemeters voor de top kom ik voetje voor voetje dichterbij, maar de sloeber hoort mij komen en heeft toch nog wel een cartouche zeker! Op een kuthaar na had ik hem. Boven, op de rand van de provincie Andorra liggen de fietsen alom op de grond alsof iedereen er de brui aan wil geven. Quid non. Michel eerste, gevolgd door Jo die zich niet meer liet verschalken. Koen is derde, net voor Mark. Familieliefde is: je pa laten winnen op de eerste berg en je zoon laten winnen op de tweede.

Het ergste is achter de rug: nog zo’n 70km bergaf tot de Paradores in Alcañiz. De twee beren, Jan en Kris, zetten zich op kop en gezwind zoeft de grupetto naar de eindstreep. Tot de guardia civil ons aan de kant zet. Dat we naast elkaar moeten rijden, niet met z’n drieën, dat hij anders iedereen op de bon smijt: 200 euro aub. Gedwee, twee aan twee, rijden we verder, terwijl Frank aanduidingen blijft schreeuwen, dat we meer rechts moeten bollen. Tevergeefs ook aan de Grote Leider die graag de middle of the road opzoekt. Lekke band voor Maritza. Willie verliest z’n pedalen, enfin, eentje toch bij de bevoorrading. Mark is erbij en het euvel is dus zoals steeds snel opgelost.

Puteu!, Puteu! tijdens de laatste tien kilometer, maar er was nog een verrassingetje op het einde, want om naar het hotel te trekken moet je de muur van Hoei op. De muur der zuchten. Blij maar behoorlijk vermoeid komen we aan op het plein van deze prachtige herberg. Morgen schijnt een ‘rustdag’ te zijn. Benieuwd wat de Ritsers deze keer in petto hebben.