Als er iets is waar ik nooit een facebookduimpje bij zou zetten, dan is het vertrekken met de fiets bij regenweer. Ben niet alleen waarschijnlijk. De organisatie van de Dolomietentour 2012 was echter onverbiddelijk. Raus een kletsnat Bolzano voor meteen een regenklim van 48km naar de top van de Passo di Pennes, 2211 meter hoog alsjeblief. De eerste 12km in groep omdat we door nogal wat tunnels moeten. Elke tunnel aangename afwisseling want droog en wat warmer. Daarna rukken de rappen zich los en vliegen als vanoudsher deze passo op. Regenweer zorgt ook voor neveneffecten. Nieuwkomer Philippe had zijn broek blijkbaar met een goed sopje gewassen, maar achteraan bleef dat maar sop blazen op z’n gat. Tot groot jolijt, dan kan je je inbeelden. Maar de temperatuur houdt het koel. Elke 1000 meter 7 graden minder. En het blijft maar regenen. In een kilometerslang stuk breng ik Luc sandaal naar Der Rudi, en beiden gaan ze er vervolgens vandoor. Ondankbaren 🙂

Bert Bergeit, Bertgeit dus eigenlijk staat langs de kant, verkleumd, krijgt warme kleren van de begeleiders, en haalt verdorie later iedereen nog in. Het begint dan ook fors te klimmen. En het blijft maar regenen.  Ik zorg er enkel nog voor dat Hans en Frederik achter mij blijven. Plots voel ik een hete adem achter mij. Hans? Dedju! Maar het blijkt Paul te zijn die een aantal pisstops had gemaakt. Gezwind gaat hij over mij en vervolgens over Rudi. Het begint verdorie te sneeuwen. Begin juni! Een sneeuwruimer komt alles opzij keren. Volledig verkleumd bij net geen vriestemperatuur over de top waar we gelukkig in de plaatselijke neringdoener wat warms kunnen drinken. Eerst over de top, wat dacht je, onze sympatieke Orangist Chris, gevolgd door nieuweling Kenny en onze gezellige Kris uit de Vlaanders. Zo’n 13km naar beneden voor een snakske in den Transit. Bokes met Kase und Schinkel. Onze volgende kleffer staat immers op het menu. De passo di monte di Giovo  (Jaufenpas), ook al boven de 2000 meter. Het is inmiddels gelukkig gestopt met regenen. En warempel de zon begint te schijnen.

Deze passo is mild met gemiddelden van 7 tot 8 procent. Ik rij Der Rudi voorbij en triomfeer, maar na een paar kilometer gaat onze sloeber uit de Steltenlopersstad Merchtem mij terug voorbij. Erger nog, op 3 km van het einde bollen ook Frederik en Godbetert Hans mij voorbij zingend over de lichtjes van de Schelde. Deze keer ben ik het kneusje van de groep. In tegenstelling tot de toppers waar alweer de Orangist wint, gevolgd door Bertgeit en Lange Jan die in een ultieme jump nog derde wordt. Nog even napuffen in de plaatselijke bar waar het leek alsof de jonge waardin net een zak augurken had binnen gespeeld. Een mooie lange afdaling en dan nog een veel te snelle laatste 22km naar ons hotel in een zonnig Merano, waar we volgestouwd worden met een viergangenmenu. Zal nodig zijn want morgen staat er de Stelvio op het programma. Veel zwaarder kan het niet worden dan vandaag, waar we echt wel vier seizoenen op één dag hebben gehad.