Wat zich aandiende als een familie-uitstapje, 40km langs een kabbelend riviertje richting Mirano voor een leuk terrasje en dan nog eens 40km terug, liep blijkbaar lichtjes georchestreerd uit de hand. Langs een gezinsvriendelijk fietspad inderdaad naar Moreno, de toppers zijn zenuwachtig, lekke banden voor Charel en Frans. Rond de middag lekker terrasje bij gelateria en pizzeria Bruno. Aardig stadje trouwens. Broodje Paul stelt voor om een alternatieve route terug te nemen langs Haflingen. En yep, Bison Rudi zet zich op kop en we trekken ons naar boven. Tot op een splitsing, wat geroep, enkele grijnzende kerels slagen af, waaronder Hans, Paul, Leo zonder helm, en later toch ook nog de Rudi. En ze hadden deksels gelijk. Wij staan voor 9km gemiddeld 9 tot 13 procent naar een hoogte van 1300 meter. Het is blazen met een pens vol pizza. En wie dacht dat het daarna meteen bergaf zou gaan richting Bolzano, was eraan voor de moeite. We bleven nog kilometers langs de kam bollen, zodat we in totaal een onverwachte 1.500 hoogtemeters in de benen zitten. Terwijl de vier vagebonden duidelijk wat aangeschoten op een terrasje in Bolzano genieten van 7 apero’s, loopt lange Jan de derde platten tube van den dag op. Stress bij de rappe mannen. Snelle afdaling en nog 10 km stoempen tot in het hotel. Jowadde, al 100km op den teller en de echte Dolomieten moeten nog beginnen, met morgen al meteen een berg van 48km op de nuchtere maag. Dat wordt lachen.