Zaterdagmorgen, Landrover, Hans, Broodje Paul en Belgacom Bert laden de fietsen op voor een tocht van zo’n duizend kilometer richting 6-daagse Dolomieten. Hans krijgt nog zijn mopperende Ria aan de lijn, waar hij die dekselse sleutel van de BMW heeft laten liggen. Maar zelf mag hij niet mopperen. Wat heeft die Ria weer goed voor hem gezorgd: broodjes belegd, doosje druiven, flesje choco, epo… waar vind je zo’n vrouwen nog, buiten Herentals? Er wordt wat getaterd en voor we het weten zitten we in Keulen. Keulen? Verdorie, wij moeten niet in Keulen zijn. Convoyeur Paul krijgt onder z’n voeten maar weerlegt dat we toch de skyline van Keulen met de Dom hebben gezien. Enkele draaien later zitten we op het goede spoor en Paul houdt deze keer het roadbook goed in de gaten. Met 19 renners en vier begeleiders zitten we goed. We worden gewaarschuwd dat we best omrijden langs de Arlberg wegens file in de Fernpas. Rond 19u komen we dan toch in een warm Rentschner-Hof in Bolzano, waar iedereen binnendruppelt, buiken worden vergeleken, nieuwsgierig nagegaan wordt hoeveel kilometers er al in de benen zitten, wat de gemiddelden waren en wie er dit jaar geen vergunning heeft gekregen van zijn vrouw. De eerste pasta en een stukje witvlees met één glaasje wijn, één. Morgen, zondag, nog wat losrijden naar Merano, zo’n 80km, heen en terug, zo goed als plat.