Dat er een zeker wij-gevoel is in de Limburg, dat wisten wij, maar ook in de Kempen? Meer bepaald bij de Ritsers uit Hertals met uitlopers in Kruishoutem en omstreken?

Hans had al maanden aangekondigd dat hij de tweede rit op Corsica zou winnen. Hij glunderde die woensdagmorgen. Een lange rit, de derde officiële rit van de Tour de France, van 161km en 2.285 hoogtemeters begon met de nodige aarzeling. De Garmin wees de autosnelweg aan, wat voor enige vertwijfeling zorgde, een goeie 45minuten over en weer rijden om dan een fietser aan te klampen die ons op weg zette, langs de autosnelweg, waar ook fietsers opmogen. Voor de Tour lijkt dat evident, voor ons minder.

Eerste rustig bergje, de benen zijn nog fris en alles zit snor. Prachtige rit langs de kust. ‘Blote tetten’, roept lange Jan plots. Alle ogen naar het strand gericht, maar Jan zijn ogen zijn blijkbaar beter dan de onze. We richten onze blik opnieuw op het achterwiel voor ons….

Een lange afdaling en iedereen met een rotvaart omlaag om aan de tweede col van 8km te beginnen, de Bocca di Croce, Hans wordt op sleeptouw genomen door lange Jan. De 200 meter voorsprong uit de afdaling behouden onze twee ‘vrienden’ tot een km voor de top. Hans vloekt, maar demareert nog es. Ik ga diep in de reserves.

Boven in Piana plakken Leo en Martine onze bokes en drinken we ettelijke frisdrankjes. Het is 28 graden en bloedheet. Daarna bollen we door de mooiste rotsformaties die we ooit gezien hebben. Verwondering alom. Jan zet er opnieuw een rotvaart in met Hans in zijn wiel. De combine is nu echt begonnen. Jan gaat zo hard dat zijn spaak het laat afweten. Iedereen blijft braaf wachten, tot aan de volgende bar. Daar blijkt al snel dat de combine zich uitbreidt tot alle Ritsers. Ik daal rustig af, Hans vliegt mij voorbij. Frans brengt mij vervolgens bij Hans en plots duiken er een 5-tal Ritsers op. ‘Yihaa’ roept Kenny. Ze vormen een groep rond hun kopman die om de 5 minuten gel, doping en drank aangereikt krijgt. De snoodaards hebben hun plan goed uitgedokterd.

Als de col de Palmarello begint leggen ze er meteen de zweep op en ik moet lossen. Paul blijft naast mij rijden. Ik vraag hem om de kop te nemen om me bij Hans te brengen maar hij weigert. ‘Je zult het alleen moeten doen’. Tenzij, ik 10 procent van de prijzenpot afgeef. Wat moet ik er van geloven? Chris vroeg eerder al 500 euro voor deze dienst. Bert deed het voor 200 euro.
Dan maar alleen klefferen, terwijl Paul gezwind naast mij blijft rijden. De paljas. Het zuur verzamelt zich.

Ik zie, ik denk dat ik het zie, Hans zegevieren, maar wachten we nog even op iedereen samen voor de laatste moordende col, de Bocca di San Martino met de laatste twee kilometer van gemiddeld 9,2 procent. Nee dus, die sloebers rijden gewoon door tot de top? Jawel, de moed zakt in de fietsschoenen. Amechtig naar boven. Hans triomfeert, gooit de handen en de fiets in de lucht. De combine is gelukt. Een bende paljassen, die Ritsers.