Frederique had zijn wekker gezet om 4:45. Heavy metal groep ‘Sleep not’. We hadden recht op bijna heel de cd. Tot de kapitein ons oproep dat het ontbijt klaar was. 5u. Een klein uurtje om flensjes, yogurt en een hard broodje met ham. Om 6u staan we in Corsica, de zon komt op en zal ook de hele dag blijven. De straffe mannen, Marc en Marc, Kenny, Chris, Frans en Paul krijgen verse benen als concurrent:Kristof, Philippe en Dirk. Die willen zich uiteraard bewijzen en trekken met de besten naar boven op de col de Santa Lucia de Tallano voor de eerste 1200 hoogtemeters richting Zonza.

Leo waarschuwt dat er de komende 30km geen terras te zien is en we spelen onze sandwich met gedroogd everzwijn binnen bij de lokale neringdoener met een fijne Engelse deerne. Maar eerst de Bocca de Favela, 9 km tegen 6 à 7 procent. Het zuur al klaar. Gelukkige worden we aangemoedigd door de autochtonen op weg naar Quenza en Aullene. We zitten midden in het eiland en nog lang niet aan zee, in Ajaccio, waar onze rit zou moeten eindigen.

Het is niet helemaal duidelijk wie het parcours heeft uitgerekend, maar uiteindelijk rijden we 142km en bijna 3.200 hoogtemeters. Een gevaarlijke bergaf vol kiezels en bijzonder slechte baan, voor we de laatste col aanvangen, in twee keer 300 hoogtemers. Het zuur manifesteert zich. Paul vindt een oude huls en vraagt of het mijn kartouche was die ik heb verschoten.

Enige concurrentie met Luc sandaal, Frederique, Paul en warempel der Rudi. De verse benen hebben de klimkilometers onderschat. Dirk staat parcheggio, Kristof en Philippe klefferen op laatste krachten naar boven. Zelfs onze Paul Driesen met de moed der wanhoop maar vol couragie slaagt erin om alle cols te overbruggen. Incluis de laatste muur van Hoei naar ons hotel. Iedereen is behoorlijk choco en menigeen valt in slaap aan het zwembad.

Morgen rijden we een ritje van de tour de France. ‘Voor mietjes dus,’ zegt Rudi.