Aan het ontbijt zegt Hans plots dat ie de Stelvio niet gaat oprijden. Te diep geweest gisteren. Maar na verwoed aandringen, “de risée van de week” gaat ie dan toch, zij het niet met volle goesting, wel op karakter, mee naar boven. Sabine is een beetje nerveus. Lange Jan verwacht een sterke prestatie nu hij met haar in de kamer slaapt. Mannen… Maar inderdaad, Jan zit, ondanks zijn vallingske’ zeer goed. Zijn bezoek aan de apotheker gisteren heeft zijn vruchten afgeworpen. Paupaul nog beter, hij zit 5km in mijn wiel, ik kan hem er niet afwerpen en even later laat ie me gewoon achter. Nou moe. Hij zal nog heel wat Ritsers oprapen. Een grote plateau onze vriend. Charel is weer de eerste boven op deze historische en ongemeen mooie bochtige klim van 21,5km en een dikke 1.500 hoogtemeters. Als één van onze geweldige supporters op enkele kilometers van de top roepen naar Thomas (zoon van de Charel) dat zijn pa amper 100 meter voor ‘m rijdt, zegt de man die achter Thomas aanklampt: “Ik zou niet willen dat mijn pa voor mij eindigt!”. Waarop Thomas eenvoudig antwoordt: “Gij kent mijne pa niet zeker…” Uiteindelijk zal Vlerick Chris tweede eindigen nadat Charel, luidkeels aangemoedigd door z’n vrouw en andere Kempenzonen en -dochters, een kleine demarrage inzet. Chris had plots last van zijn versnellingen… Hij heeft nog een week om het goed te maken. Sabine ziet Frederic voor haar klefferen op enkele kilometers van de top maar laat h’m winnen. Achteraf pocht ze wel met haar gemiddelde, iets hoger dan onze jonge vriend. Madammen….

1.500 fanaten reden mee op deze Stelvio. Eentje op een elektrische fiets van sponsor Luminus. Die moesten ze weren uit deze toertocht. Het is welja, belachelijk. Al fluitend rijdt hij ons voorbij. Heb meer respect voor de dames die op een wat oudere fiets zich zonder veel misbaar naar boven heffen. En die twee met een karretje achter met een kleuter erin. Faut le faire.

Een mooie lange afdaling, god wat is het hier toch mooi met gigantische watervallen en grillige bergwanden. Altijd oppassen in de ‘tunnels’ waar het meer dan eens water insijpelt. Paul Bakker ziet het bijna voor ‘m gebeuren. Alweer een val: “Je kon niet eens zien of het een man of een vrouw was,” vertelt ie. Een uur later zien we een helikoper overvliegen. Hoop dat het nog goed afloopt. Met Frederic en der Rudi en zijn kornuiten naar de Pastaparty in de wat ongezellige grote sporthal. Het bier vloeit, verdiend.

En inmiddels is het 15u. Hans ligt te pitten in de zetel van de hotellobby. Zijn tenen krullen af en toe. Ik ben benieuwd voor de 4^de dag. Morgen rijden we naar Como. Bergaf. Er wacht ons een uitstekend restaurant met zicht op het meer. We kijken er naar uit.