De zondag begon zoals hij eindigde, in de regen, bij wijlen zelfs stromende regen. Amper op de fiets en de eerste druppels zetten zich klaar. Plots amper 11 graden, echt niet warm, Vlerick Chris bibbert bijna van z’n fiets. Het is een bergafrit van 178km en het is wachten tot een dik uur later tot het wat droger wordt. De remblokjes kregen het flink te verduren. In Grosotto zet bergkoning Charel z’n duim op z’n neus en lacht de Mortirollo in zijn gezicht uit. Die hebben we al op z’n kant gelegd.

We bollen verder over een bijzonder mooi maar ‘avontuurlijk’ fietspad, de Sentiero Valtellina, die plots maar kort overloopt in een vtt-padje. Het is gps-pingpongen tussen der Rudi en leider Hans voor wie de juiste route in de hand heeft. Gladde houten bruggen en stenen, stradi bianchi, zorgen voor 4 lekke banden. Gemeen mooi dus, het jaagpad langs de Riserva Pesca, met onderweg prachtige pauwen en struisvogels die verbaasd opkijken naar die 18 Ritsers die scheren langs een behoorlijk uit de kluiten gewassen rivier. Die wordt later door Bakker Paul aangeduid als de ‘Como-river’.

Het is al wat warmer, maar nog steeds erg bewolkt als we na de middag halt houden aan een ‘Bikers-cafee’ in Taona, waar ze Bière de Brabant hebben en je voor 20 euro per man een kamer kan huren. Maar geen denken aan slapen. We zijn pas 100km ver. Maritsa staat klaar met bananen, chips en broodjes, kaas of ham. Heerlijk. Leo Police probeert nog enkele ritsers te overtuigen om een stuk Italiaanse worst op te peuzelen. Hans tast toe.

Geert overziet alles als een volleerd en faut-le-dire een bijzonder professionele reisleider.
Ah, we komen aan het Comomeer, ronduit schitterende omgeving. Maar ook bijzonder druk en we moeten ons op een lijn trekken. Soldaat Sabine, jaja, voor het eerst ook een dame die deze lange tocht meepeddelt, doet het uitstekend. Ze nestelt zich net achter de kopgroep, met uitstekend zicht. Dat moet ook, want de Italiaanse chauffeurs in hun Carrera’s en andere Fiats trekken soms vervaarlijk op. En dan zo rond km 155 begint het alweer te gieten. We waren verdekke net droog. Regenjasjes terug aan, voor de laatste 23km, waarin nog enkele flinke heuvels zitten, waaronder een niet voorzien stukje ‘Mortirollo’ van zo’n 17 procent. Alles is nu doornat, maar in Como zelf spuiten we dan toch nog es onze fietsen af in de lokale carwash. Eindelijk in hotel Cruise voor een warme douche. Vanavond gaan we tafelen in een uitstekend restaurant. Dat hebben we verdiend. Of we water zullen drinken, daar ben ik nog niet van overtuigd.