Hans had ons nog een resto aangeraden en het was niet alleen bijzonder lekker, maar wat een onwaarschijnlijk uitzicht in Il Gatto Nero. Wie in Como logeert moet hier zeker een romantisch tafeltje aan het venster reserveren. Wees wel gewaarschuwd. De weg naar dit bergrestootje is via gps blijkbaar niet zo eenvoudig te bereiken. Na enige rondjes carrousel draaien kwamen we terecht in een ‘Strada al Traffico Limitato’. En in Italiaans wil limitato letterlijk wel eens gemillimeterd betekenen. Een uiterst smal straatje naar boven vroeg al de uiterste concentratie van onze buschauffeur Michael. Toen we echter voorbij een 180 graden bocht moesten, druppelde het zweet bij iedereen in de camionette. Niet zo bij Bakker Paul die behoorlijk rustig bleef en met een paar gedecideerde handgebaren Michael de juiste richting in duwde en letterlijk milimeters van de hogerop geparkeerde wagens en motto’s laveerde. De ontkoppeling stonk wel uren in het rond. De vrijgemaakte adrenaline maakte de Zwarte Kat alleen nog maar pittiger. Ze had in elk geval voor geen onheil gezorgd.

En dan nog twee divertimentjes uit de rit naar Como. De broek van Luc Sandaal schuimde vervaarlijk tijdens de eerstste twee uur door de regen. Wellicht teveel waspoeder gebruikt tijdens het wassen. Het schuim lag er centimeters dik op. ‘Die heeft nogal wat ‘dash’ in zijn broek steken”, grapte Kennie.

En wie gaf soldaat Sabine een duwtje op één van de kleine heuveltjes op het parcours?. Uiteraard onze Kruishoutemse Chris wiens vrouwtje thuis ook Sabine heet. Chris had Sabine echter iets te laag in de onderrug geduwd waarop Sabine al dan niet gemeend uitriep ‘Ola, gij profiteur’. Chris haastte zich met de verontschuldiging dat haar versnelling echt te groot stond…