We beginnen aan het ‘officiële’ programma, La Méridionale van de Ardèchoise, 620km op vier dagen. Vandaag staan er 146km en een onverwachte 2.600 hoogtemeters te wachten. We zijn met dertien, waarbij een straffe madam, Sabin. Opvallend trouwens, Hans haalt op de brug over de Rhone de zesde beste tijd ooit als enkel rekening wordt gehouden met het gewicht. Vervolgens gaat het meteen fors bergop tot het eerste dorpje, Colombiers Le Jeune, waar de paars-gele balonnen ons toejuichen, samen met vriendelijke jongelui die een high5 willen. Dit zijn ontegensprekelijk de fijnste bevoorradingen ever. Mannen in gele trui en gele hoed. Fijne muziek en goedgemutste vrouwen.
Een groene, machtige fantastische omgeving hier, het gaat op-en-af maar altijd langs behoorlijke mooie wegen en groene bossen en onwaarschijnlijke vergezichten. (Il n’y a pas de faux plats en Ardèche staat er langs de kant (nergens vals plat dus, en dat hebben we geweten). Elke dorpje vaandels en wimpels in de plaatselijke duokleur. Overal iedereen goedgezind. Vermoedelijk de enige keer in het jaar dat hier zoveel volk langskomt. ‘We zijn de boter vergeten. We zullen een pakje moeten kopen,’ zegt Chris. Waarmee hij, vermoedelijk, bedoelt, dat we met ons gat in de boter gevallen zijn. De hellingen zijn niet van de poes, maar gaan zelden boven de 7 procent. Frans voelt zich hier in zijn sas. De Ritsers schieten iedereen voorbij, althans de snelle mannen. De Paul is ook in supervorm (jammer genoeg een lekke band op de laatste helling. Hij pakt ons mee op sleeptouw, laat ons achter en pakt ook professor Luc nog bij de lurven.

Boven een groot Tirolerfeest. Mark doet een dansje met Heise Heidi. De Ardèchehoorns staan klaar. Jef blaast erdoor. Maar het blaast hier ongelooflijk op de top boven de 1.000 meter. Gelukkig hebben we trouwens bijna heel de rit wind in de rug. Het omgekeerde zou een ramp geweest zijn. Overigens, de Hollander was eerst boven, gevolgd door Bert en die andere Chris. We snellen omlaag naar het middageten, in de bar van Albon, waar Leo voor storkbrood, kaas en hesp heeft gezorgd.
Wat volgt is een hobbelig baantje maar ongemeen mooi, kilometers genieten. We moeten naar de laatste berg, de Col de la Fayolle. Voor het eerste rijd ik mijn naamgenoot voorbij. Ik neem ook even Kim op sleeptouw die promt een bijeensteek krijgt, even gewag maakt aan het begin van de helling dat ie toch even stopt, maar mij 5 minuten later toch weer voorbijsteekt. Geen blaam voor deze jongeman.

Ook hier ambiance in het dorpje, op 4km van de top. Er staat een mal kereltje met een hoge hoed die iedereen laat schrikken: Sabine deed bijna in haar broek. Nog 4km klefferen, dan een lange afdeling naar Privas, waar ons hotel is. Een zalige descente, waar de meeste Ritsers met doodsverachting afvliegen. Niet normaal, maar dat wisten we al, toch?