Charel en Hans slapen samen, spreken ook samen af. Vanuit Privas moeten we meteen het dal uit, een klim van 8km, de Col du Benas. Plots zegt Charel: kijk es daar, den Hans rijdt al 400 meter voor ons uit. Wel verdorie, en niemand lijkt van plan om er achteraan te gaan. Alleen dan maar? Bert bolt met me mee, maar, wat had je gedacht, hij pakt de kop voor geen meter. Het zijn kilometers van net geen 5 tot 6 procent. Hier kan ik tegen Hans geen verschil maken. Mark en Charel steken me voorbij. Charel grijnst. De paljassen. Hans is eerste boven en geniet overduidelijk. ‘We moeten het op zo’n manier doen, anders zou het niet lukken’, zegt een Ritser die liever anoniem blijft.

Daarna glooit het werkelijk prachtig door de Ardèche. Een gemene maar schitterende regio. Hans zet er regelmatig nog es het groot mes op en pakt nog twee kleinere collekes van iets meer dan 300 meter. In elk dorpje worden we heerlijk ontvangen maar in het kleine Grass krijgen we zo goed als een erehaag van de lokale lagereschoolleerlingen. Heerlijk. Er zijn al 320 fietsers doorgekomen, zegt de plaatselijke micro. Het dorpje doet voor het eerst mee met de Ardèchoise en is duidelijk trots. De grote meute is echter voor zaterdag.

Middag. De Leo staat langs de kant en roept ons naar de kant in Saint-Mezère voor een sandwich met kaas of ham of een worst. Kim neemt duidelijk veel te veel mosterd. Het is bloedheet.

Behoorlijk veel bergaf nu. Even twijfel als we rechts opzij naar boven in een dorpje moeten klefferen. Sommige fietsers vinden het maar niks om naar boven te bollen, voor niks. Ik maak een taktische fout en wacht ook af tot de anderen terug naar beneden bollen, maar ze komen niet meer af. Even wachten dan op prof Luc die wat later ook gezwind naar boven gaat. Ik er achter. Boven rijden we door een mooie wegel, maar we komen toch terug op de grote weg terecht.

Paul neemt Hans inmiddels op sleeptouw. Kim brengt me terug, maar zegt me te zwijgen. Kilometerslang sjezen ze door en kijken ze regelmatig opzij als het kan. Tot beiden na een half uurtje toch es achterom kijken: ‘Nu geef ik het op’, zegt Hans. Ik niet, zegt Paul.

Sommige lefgozers vinden 164km en bijna 2.300 hoogtemeters te weinig en rijden een ommetje verkeerd zodat ze er meer dan 180km op de teller hebben. Frans en Chris leggen er samen de pees op en trekken een gemiddelde van meer dan 27km/u. We hebben ze niet veel gezien.

We moeten nog een piek over, 2 kilometer Ventoux tot 14%. Het pikt. Gelukkig gevolgd door een lange bergaf. We komen samen op een dorpstop waar poppen, paard en kinderkoets staan, samen met een jeu de boule. Zouden we niet beter inderdaad met de cochonette spelen in plaats van ons hier af te beulen? Maar de omgeving is ronduit schitterend, zeker als we door de wijngaarden rijden. Blijkbaar is een riverain hier iets te voortvarend want hij rijdt met zijn camionette in de gracht als hij uitwijkt voor fietsers.

We komen in de buurt, maar er volgt nog een helling. Paul ziet het dorpje ‘Paul Le Jeune’ en voelt zich plots 20 jaar jonger. Hij geeft er een lap op. De beloofde afdaling laat nog lang op zich wachten. Het glooit aardig en de kilometers laten zich voelen. Dan toch naar Vance, maar wat valt dat tegen als we nog 400 meter fors moeten klimmen naar ons hotel ‘Le Carmel’. We stallen onze fietsen in de kapel. Dat is een kleine herinnering aan onze Pyreneeëntocht vier jaar geleden. Blij dat we binnen zijn. Nog 2 dagen afzien, én genieten.