Was het de Koninginnenrit, zoals Mark insinueerde. Het was in elk geval een krachttoer met meer dan 2.800 hoogtemeters en enorm veel wind op nog geen 130km. Al van bij het begin zullen we het geweten hebben, vanuit De Carmel, eerst lichtbergop om vervolgens zo’n 20km lang wind op kop achter Frans aan te schurken.

Aan een carnavaleske stand begint de Col de Teste Rouge, een bosrijke slingerweg met stukken boven tot 18%. Het is zweten en blazen. ‘Respire bien’ zegt een Fransman op een van de minder harde kilometers. We zijn al 2 uur weg als we boven zijn. Bienvenu au petit Galibier staat er op het bordje, maar het leek veeleer op de Mortirolo. Het wordt duidelijk een lange dag want het is klimmen (en beetje dalen) tot km105. Overigens een fors applaus voor Maritsa die hier samen met haar minnaar deze loodzware rit helemaal uitfietst.

Leo en Jef staat klaar met het traditionele stokbrood, ham, worst en kaas. Twee Belgische ‘Kwaremont’-onverlaten laten we delen in het buffet. We zijn zowat 50km weg, maar het ergste moet nog komen. Eerst een behoorlijk fijne klim. Paul rijdt gezwind voorbij. Die zien we niet meer terug. Ik bol regelmatig met Hans en ook Frederic, met Sabin in ons zog. Frederic is duidelijk in goede doen.

Vanaf het dorpje met de overheerlijke naam ‘Luc’ neemt hij ons zowat 15km op sleeptouw. Wat heeft die tussen zijn stokbrood gelegd?, vragen Hans en ik ons af. Daarna begint het zwaardere werk. Een forse klim naar 1.200 meter, gevolgd door een al even forse afdaling met een wonderlijk mooi zicht. Frederic laat het zicht voor wat het is en vliegt omlaag. We zien hem pas, samen met de rest van de bende, terug langs een baancafeetje als alles zo goed als achter de rug is. Eerst nog langs een al even lastige col als de eerste met heel wat kilometers met 9, 10 of 11 procent. Alweer op 1.222 meter, de Col de Pratazanier, maar het is nog lang niet gedaan, Hans en ik blijven samen. Afdalen en terug naar boven naar de Col de la Croix de Toutes Aures (1.199 meter). Zelfde scenario, dalen en opnieuw naar boven, deze keer naar de Col de Mayrand (1.370 meter), bekend van het boek van Tim Krabbé ‘De Renner’, een aanrader zoals Bert terecht opmerkt. Zitten we nu op de laatste col? Nog geen denken aan. Net voor we aan de Col du Pendu (het dak van deze krachttoer met 1.435 meter) beginnen, komen we verdekke Sabine tegen, geen straffe madam, een heel straffe madam, zoals Frans terecht opmerkt.

Het is eindelijk zo goed als over. We bollen nog 20km bergaf (gemiddeld 10%) naar ons hotel La Gravenne in Thueyts. Morgen de laatste rit. We kijken er naar uit.