De laatste dag van de vakantie (nuja vakantie) met de E endagsrit van de Ardèchoise voor de boeg. Het was wat gedoe over de vraag wie de korte (165km) of de wat langere (215km) zou afwerken. Na de aankomst in Saint-Felicien moeten we immers nog 25km verder bollen, grotendeels bergaf maar toch, naar ons aanvangshotel in Tain. Gezwind rijden we in groep ’s morgens weg, maar een navigatiefoutje wijst ons al meteen over een hevige bergop waar er warempel 22% op ons afkomt. Het is al meteen zwoegen en zweten en we zijn amper begonnen.

De eerste 23km is klimmen, zo vertelde Hans. En dat deden we. Een ellenlange klim waar Hans en prof Luc halfweg al afstand van me nemen. Ik besluit meteen om de ‘kortere’ afstand te nemen, samen met Sabin, Mark, Paul, Frederic en Charel. Hans groemelt en noemt ons mietjes en watjes. Den Hollander Chris zou achteraf ook voor de korte kiezen na een voor hem pijnlijke vergissing bij de splitsing na 40km. Hier zitten we op het echte parcours en er is enorm veel volk. Sommigen zeggen dat er 20.000 inschrijvingen waren. Onze bevoorrading is zoals altijd tiptop verzorgd door Leo, maar de andere ravitailleringen zijn lousy. Wat water, een appelsientje of een stompje banaan. In België zijn we beter gewoon.

Maritsa en Jef staan zoals steeds op de cruciale plaatsen. De straffe mannen die voor de lange kozen hebben heel wat wind te verduren. Zoveel is duidelijk. Wij gaan na 48km voor een hele lange afdaling. Zoals altijd moet ik minuten prijsgeven wegens mijn gebrek aan afdalingskunst. Moet dat boekje ‘De kunst van het afdalen’ toch wat beter doornemen (een heerlijk boekje vol annecdotes trouwns, een aanrader). Wat later komt de Col de Clavière aan de beurt, goed voor zo’n 17km met stukken tot 16 procent. We rijden samen naar boven met Sabin (die hier een wonderlijk sterke 4-daagse met ons meerijdt, driewerf chapeau), tot Frederic het vuur aan de lont zet en ons opkrikt. Ook zijn metgezel Paul gaat mee, uiteraard  Het wordt al meteen wat warmer. Maar we zijn nog lang niet thuis. Eerst nog een korte schnok op de Col de RochePaule, geen wonder dat Paul naar boven scheurt. Nog een lange col van 10,8km voor de boeg, naar Lalouvesc. Hier zijn er al veel aan het zwoegen en steunen. Heel wat renners staan al langs de kant. Ik ben hier het kneusje van de club want alle helse afdalers hebben minuten op mij genomen. Alleen klefferen dus. Een (bijna) laatste keer want daarna is het helemaal bergaf tot Saint-Felicien. Iedereen heeft er duidelijk zin in want ze vliegen laag. Lachende gezichten, maar wij moeten nog 25km bollen. Samen met z’n allen naar Tain. Een high five voor iedereen die deze Ritserstocht tot een goed einde bracht. Ook aan alle begeleiders en dames. Het was weer een bijzonder sterke editie.

En oja, bij de lange tocht was onze Kruishoutemse Chris de sterkste van iedereen. Heeft samen met jongelui achter de koersmoto staan sjezen. Jowadde. Een half uur later gevolgd door Frans en Kenny. Die mannen van de Vloanders zijn niet te onderschatten. Prof Luc komt zo’n 2 uur later binnen. Het is wachten op de rest. Rond 20u15 komt de staart binnen, met Hans, Kim en Bert. Hebben duidelijk heeeeeel erg afgezien. Echte mannen.

Dank iedereen voor de heerlijke 7-daagse samen. De eerste week kunnen we geen fiets meer zien. Maar we kijken nu al uit naar de Sierra Nevada volgend jaar. En ook nu weer denk ik: volgend jaar moet ik me toch beter voorbereiden.