Het zou een rustig ritje worden, een recuperatieritje zelfs, van Ronda naar Sevilla. We waren nog geen 100 meter weg en Kim reed noodgedwongen terug want hij was z’n drinkbussen vergeten. Nounou, dit is de jongeling die altijd beweert dat een sales altijd goed voorbereid is. ‘Dat wordt een tournée general,’ grapt Paul Van Gestel.

De eerste 10km is klimmen maar met wind in de rug, dat valt best mee en we glijden in groep naarboven. Hans heeft plots last van pollen en moet zoals de traditie het wil vrij veel kuchen. Vervolgens links een prachtig glooiend, vooral bergaf pad langs een gigantisch stuwmeer. Het is een bijzonder mooie groene regio. Een cortado koffie in de bar Meson Tendido Cero in Algodonales en dan trekken we in een grote ruk langs een verrukkelijke baan richting Moron. De weg is in opperbeste staat. De snelle jongens Chris, Bert en Karel, gevolgd door Mark kiezen opnieuw het hazenpad. Kim, Kenny en ik volgen in strak tempo. Het peloton laat begaan. Maar dan gaat het fout.
Afspraak was in Mordor (Lord of the Rings), nee Moron, klinkt zowat hetzelfde. Mark met Jef in de volgwagen vinden niet zo direct de afgesproken plek. Ze stranden op 100 meter van de Pasaje de Oriente, maar vinden een half uurtje later toch de bewuste stek. Willi vindt het al helemaal niet en vloekt ‘Stomme GPS’. Hij komt zowat twee uur na de grupetto binnen in hotel Oromana.

K2 en ik doen het nog beter. Aan het rondpunt in Moron roept Kim: ‘naar links’. En gedwee, verstand op nul, rijden we door. We zijn 70km ver, nog zowat 55km tot de eindbestemming. Kenny trekt een lijn van 40km/uur gedurende ruim een half uur. Kim en ik zitten op ons tandvlees. Het is een lange saaie baan, de zon slaat ongenadig toe. Het is zowat 35 graden. Zijn we de bevoorrading niet voorbijgereden? ‘Ik snap er niets van’, zegt onze goed voorbereide sales. Het is kwart voor twee, Hans belt vanuit Moron. ‘Waar zitten jullie’? Op 25km van de eindstreep dus.

De kruiken raken leeg. Kenny geeft nog zijn laatste pulle aan ons. Maar ook dat verdampt snel. We beginnen te hallucineren, zien fatamorgana’s met naakte vrouwen met een flesje cola in… hun hand. Gelukkig brengt Kenny soelaas. Hij ziet de poort openstaan van een boerenerf, weliswaar met twee vervaarlijk blaffende honden, aan de ketting. De lokale herenboer verwijst ons naar een buitenkraantje. Grettig slurpen we en hopen dat het water niet te vervuild is.

We hebben ruim twee uur voorsprong op het peloton. Tijd genoeg dus voor een uitgebreid terrasje op een boogscheut van het hotel. Moron kan ons gestolen worden.
We zijn trouwens amper in de voorbestemde herberg als de Ritsers binnenrijden. Opgelucht dat iedereen er geraakt is.

Naar het schijnt is het morgen ook een recuperatieritje.