Een recupritje dus, van Sevilla naar Cordoba, amper 134km en rond de duizend hoogtemeters.

Intermezzo:

Gisterenavond een hapje gaan eten in Sevilla. Prachtige stad trouwens met bijzonder fijne bars, chicas en leuke pleintjes. Omdat we toch 20km buiten het stad gelogeerd waren, had iemand het onzalige idee om met zo’n 11 man achterin de camionette ‘Garage Carosserie Vermeirsch’ (waarmee de fietsen naar Spanje werden gebracht) plaats te nemen. Dat was aanvankelijk best leuk, lachen!, maar na enige tijd was dat toch wel heel wat minder, vooral toen Hans een knalhartige wind liet. Weinig lucht en we voelden ons als vluchtelingen in een mensensmokkelroute richting Calais. De spanning nam toe zeker toen Hans tot tien keer toe vroeg om uit te stappen, maar geen gehoor vond. Commissaris Leo dacht wellicht dat ie met boeven op weg was. Die laat je niet zomaar uitstappen.
Maar het zen-gehalte was gelukkig behoorlijk hoog en zo liep het toch nog goed af. Een fijn tapas-pleintje in Bar Europe, ons aanbevolen door een goede vriendin van Willy. We moesten er wel elke 2 minuten de plaatselijke barden met handgeklap doorverwijzen, maar de wijn was overheerlijk. Uiteindelijk zijn we toch, allemaal behoorlijk vrolijk, met de taxi naar huis getogen. Langs het stadion van Sevilla dat recent nog de Europacup won van Liverpool. Dat wist de Bakker Paul nog. Jammer genoeg liet ie zijn speciale bril in de taxi liggen. Dedju.

Lange rechte banen in colon, twee per twee gestaag omhoog. De kopmannen, zoals de Pot, de Chris Smurf (zo noemen ze hem blijkbaar bij Sky), Frederic, Paul Joy en Kenny zijn duidelijk in vorm, maar als Karel overpakt dan breekt het peloton en is het hergroeperen. ‘Ze hebben precies niet graag dat ik de kop pak’, lacht Karel. De eerste stop in Alamo, voorzien om 11u missen we onverklaarbaar. Maritza merkt op dat we al meer dan 65km bezig zijn. Het begint toch stilaan te wegen bij nu al zowat 34 graden. Gelukkig krijgt Paul zijn derde lekke band. Een kwart van de Ritsers gaat op zoek naar een nabijgelegen terras om een cola te drinken. Reisleider Hans, die zich daarover een beetje opwindt, vuurt echter de achtergebleven groep aan om zodra de band gemaakt is, er vaart achter te zetten. Op een bijzonder slechte weg, vol met putten, rijden we in een rottempo richting Palma del Rio waar Leo in goktent Baca z’n heerlijk stokbrood met kaas, hesp en salami heeft geëtaleerd. We zijn precies 75,75km ver, merkt Sabin op. Leo had voor haar speciaal een gewoon brood gekocht, maar het leven is zoals altijd aan de rappen. Nog voor Sabin het kon aansnijden, was het reeds verorberd. Iedereen heeft reuzenhonger.

De warmte slaat stilaan toe. Het is nog maar zo’n 60km maar het venijn zit duidelijk in de (hete) staart, met de laatste 25km behoorlijk wat terpen van 10 tot 15 procent. Hans en Kim pakken af en toe een cartouche uit. Ik lees tot 40 graden op de Garmin. We naderen Cordoba, de warmste stad van Spanje en bij uitstek Europa, we zitten in een warmteblaas. Iedereen voelt water en zweet langs zijn lijf afdruipen. We zijn allemaal onwaarschijnlijk blij als we hotel Oasis langs de kant van de weg zien. Een douche en de zwemkom is meer dan welkom.