Er staat vandaag maar een ding op het programma maar het is dan wel dagvullend: de Pico de Veleta, de hoogste befietsbare weg in Europa. En we zullen het geweten hebben. Granada ligt op zo’n 700 meter. De Pico op ruim 3.300 meter. 46km aan gemiddeld zo’n 6 procent. Niet voor poessies, wel voor de Ritsers dus.

Rudi Merchtem, Sabine en Fre vertrekken traditioneel 20 minuutjes vroeger. Dan fluit leider Hans ons opnieuw op gang om 9u30. Samen in groep tot de weg naar de Sierra Nevada zich optrekt. De snellen zijn meteen weg, Bert, Chris, Karel, Mark gevolgd door jongeling Kim. Luc begint rustig vandaag. Ik rijd enkele kilometers samen met Paul Joy op zo’n 100 meter van de Hans. Maar het gaat wat minder vandaag. Na zowat 15km zie ik rechts de Ruta Touristica. Ik slaag af, maar mijn Garmin is onverbiddelijk: ‘van koers’. Yep, we zijn hier niet op vakantie.

Terug op de grote weg dus. Geen Ritser meer te zien.
Wel een snelle bolide die over de weg scheert (1.000 PK meer dan een Ritser, grapt Leo). Ook een pezige fieter vlast mij voorbij, wat later gevolgd door een fijne dame die me ook het beste toewenst. Vriendelijke mensen hier. Overigens opvallend dat wagens en bussen achter ons zo goed als nooit toeteren maar rustig afwachten tot er voldoende plaats is om ons voorbij te steken. Zouden ze dat hier geleerd hebben van Mallorca?

Het klimt gestaag, 6, 7 procent tot het skidorp. Enkele koeien grazen langs de weg. Daar zie ik Merchtemse Rudi langs de kant zitten. ‘Meer dan halfweg al’, zegt ie. Het is een troost, nog ruim 1.100 van de 2.500 meter stijgen. Op zowat 11km voor het einde zien we Jef, Maritza, Leo en nog enkele Ritsers zonnig zitten bij een eetttent. Fre, Paul Joy en Hans zijn net vertrokken. Sabin zegt me dat ze er de brui aan geeft en vertelt dat het nog 8km klimmen is op asfalt, daarna niet meer te doen… op kiezels en grote keien. Maar even later overtuigt de Rudi haar met de parabel van de olifant en zouden ze samen alsnog tot boven rijden!

Een cola binnen en meteen terug weg. 8km zie ik nog wel zitten. Maar het wordt verdomd lastig, kouder en de wind blaast over en langs de Pico. Op karakter nu. Verstand op oneindig. Gewoon de benen omhoog en omlaag. Een ‘Movistar’ renner vliegt me voorbij en moedigt aan: ongetwijfeld een prof. Het is trekken en sleuren nu. Onze snelle mannen keren al terug naar beneden: nog 2,5km zegt Chris. Kenny was als tweede boven, na Bert uiteraard. Opvallend onze jonker Kim is op het podium geraakt een heeft Karel bij de lurven genomen. Wat hij ooit es in een zatte bui had getrompet in de Hut. Chris finisht mooi als vijfde.

Aan de laatste kilometers blijkt geen eind meer te komen. De kiezels worden stenen en soms is het gevaarlijk slalommen. De sneeuw zit overal om ons heen. Water op de weg.
En dan toch eindelijk, het einde: een sneeuwmuur verspert de weg. Paul en Hans hebben hun fiets in de sneeuw gepland. (jaja, Hans is me ook hier te snel af). Ik krijg de mijne er niet meer bij. Kracht is weg. Ook in de afdaling die volgt, smak ik al na 500 meter tegen de grond op een grote stenenbocht. Even pijnlijk maar Maritza, geadviseerd door Jef, verzorgt de wonde wonderbaarlijk.

Verder een lange uitgsponnen afdaling tot in het hotel. Naar De Pico de Veleta zijn we gekomen, we hebben hem gezien en overwonnen. De Koninginnenrit is achter de rug. Morgen terug naar Malaga, de laatste rit van deze wondermooie huzarentocht. Time flies when you’re having fun.