Dag 5 alweer. Altijd een moeilijke. Maar het zou een makkie worden. In de voormiddag nog enkele pittige hellingen, lunch in Monchau en dan bergaf tot in Maastricht. Frédéric nam al wat voorsprong en vertrok 20′ vroeger. Die had waarschijnlijk de ontbijtgesprekken tussen Jo en Michel opgevangen over de route die volgens Michel voor de helft over wandelwegen liep. Of toch niet, want na enkele kilometers in de Hoge Venen kwamen we Fré terug tegen in omgekeerde richting. Het padje van de route was een steile gravel afdaling geworden…

Vanaf dan was het duidelijk dat de oorspronkelijke route niet gereden was door een wegfietser. Na 36km zagen we Leo en Ria staan. Ria zou vandaag pas vanaf Monchau meerijden en had bij de lokale bakker 2 grote rijsttaarten gekocht. Die waren nog warm. Wat was dat lekker zeg!

Even verder weer gravel. Opnieuw terugkeren. Dit klopt dus inderdaad niet. We moesten noodgedwongen vanaf dan improviseren. Monchau was niet zo ver meer. Het gaat vlot over een mooie glooiende weg langs Elzenborn, het koudste punt van België. De jasjes blijven aan. Dan zetten we de afdaling naar Monchau in. Een smal kasseiweggetje, 18% naar beneden. Maritza vloekt!

Ondertussen seint Leo door dat hij een terrasje heeft gevonden in de historische stad. Daar aangekomen, niemand te zien. De wagen staat enkele km verder op de parking en Leo spaart kosten noch moeite om de Ritsers een geweldige pick-nick aan te bieden op het mooiste en zonnigste terrasje van de stad. Geweldig!

Na Monchau spelen we op veilig en nemen de Venn-route, maar moeten deze al snel weer verlaten om niet te ver uit de richting te rijden. We blijven de dreigende onweerswolken een tijdje ontwijken, maar moeten toch even schuilen voor een stortbui. Jo houdt het voor bekeken en beslist de route door de bekende Amstel-Gold dorpjes te volgen. Die kent hij uit zijn broekzak, Zeer mooi, maar telkens aan elk kerkje steil naar boven. De hoogtemeters tikken aan. Wat oorspronkelijk de route was met de meeste dalende kilometers is nu de rit geworden met de laagste gemiddelde snelheid.

Na een verplichte stop voor een lokale boer die zijn koeien op stal zet passeren we een mooi en zonnig terrasje in Mheer. Dat kunnen we niet laten liggen. Leo zit ondertussen in hotel Van der Valk ook al aan de Erdinger. Snel daarheen, deze keer echt bergaf!

De recup drank en zoute chips smaken ons. Snel douchen en dan een fikse wandeling naar de stad. We eten vanavond in Eetcafé de Lanteern, een tip van onze Nederlandse fietsvriend Chris. Super lekker! Met een Italiaans schepijsje in de hand genieten we nog van een windstille avond en de idyllische weerspiegelingen van de maan op de Maas.

Morgen de laatste rit, 160km vlak naar de platte Kempen!