Er zijn twee running gags tijdens deze Ritserstour 2022. De eerste is dat we elke avond kunnen zwemmen (Mark heeft zelf op aanraden van Chrisje een nieuw zwembroek gekocht). Geen enkel hotel heeft een zwembad én hebben ze een swiming pool dan is die niet open. Het is dus wachten op Barcelona waar ze blijkbaar op het dak wel een zwemdok hebben. Fingers crossed. De tweede is ‘Allepuz’, het is een onooglijk klein dorpje met 168 inwoners dat we enkele dagen geleden in de buurt van Teruel voorbijgereden zijn. Sindsdien horen we regelmatig luid gelach opduiken als iemand ‘Allée Poes’ roept. 15 mannen (en twee vrouwen) vol testosteron, het zorgt voor enige hilariteit.

De rit van vandaag, van Falset naar Manresa was anderzijds niet van de poes… 150km en zowat 2.300 hoogtemeters. Met al snel een eerste klimmetje van gemiddeld 6 procent. De benen beginnen na 5 dagen toch al wat te respecteren, maar dan moeten we naar de Colle de Porrera, best verdraagbaar, tot aan het stuwmeer. Onderweg Koen met een lekke band en een scheur in de buitenband. Wat later de topmannen langs de kant. Kris heeft een (bijen?-)steek op z’n hersenpan. Voelt niet zo lekker, maar blijkbaar is er aan de hersenschors niet veel geraakt. Wij zien en horen in elk geval geen verschil.

Eens het water voorbij is het ruim 17km klimmen naar Prades en hoger, tegen gemiddeld zo’n 5 procent. Sus, Luc en Maritza rijden voor me. Hans is in de verte niet te zien. Charel zoeft me voorbij en vertelt me dat ik nu zeker een mentale tik zal bieden aan de Grote Leider. ‘Die is meer dan 500 meter achter’, bemoedigt Mark me. De grote kanonnen schieten wat laat in gang: Jo komt als eerste boven, gevolgd door Kim (de Poulidor van deze tocht) en Michel Raket. Hans blijft op een onwaarschijnlijke afstand achter mij (hij houdt het erop dat hij zich spaart voor morgen). Verbaast het iemand dat Willie verloren gereden is? Hij heeft 10km meer dan de anderen. Vanaf hier gaat het golvend op en af, de grupetto is helemaal verdeeld. Sommigen hebben immers het prachtige klooster bezocht, anderen raasden door naar de lunch op 80km waar nonkel Leo warempel alweer een leuke bar gevonden heeft bij Mircla (een Kroaat oppert Frank).

Vanaf hier is het weeral klimmen, maar ook heel wat dalen. Kim neemt ons op sleeptouw en geeft er een lap op. Hans, Sus, Kris en ik volgen in zijn slipstream. De kilometers beginnen echt wel te wegen. Boven is Michel Raket de eerste voor Poulidor. Koen laat deze keer z’n vader een poepje ruiken. 105km Leo staat opnieuw klaar. Het is bloedheet, tot zo’n 37 graden.

Een volgende stop op 130km en nu wordt het wel tijd dat we binnen rijden, weliswaar in het spitsuur in Manresa waar de leverancier van rode lichten echt heel goede zaken heeft gedaan. Behouden aankomst in het hotel waar de lokale bediende die ons inschrijft ook duidelijk last heeft van de warmte (het duurt een eeuwigheid). Moet zeggen: de organisatie van deze toer is weer perfect – op het zwembad na Chapeau voor de Ritsers, bedankt maten dat we erbij mogen zijn. Morgen de laatste rit naar Barcelona. We kijken er naar uit!