(verslag door Yves)

Vandaag gaan we over de Gavia. Bedoeling is om vanuit Bormio snel off-road te gaan tot halverwege de Gavia en vandaar de gekende col verder af te werken over asfalt. De afdaling van de Gavia is terug off-road en de briefing verwittigt ons om voorzichtig te zijn want “this is the most challenging downhill of the 7 days”. We zullen het geweten hebben…!
We trekken onze bikes rond 8:00 uit de kelder van het hotel voor nog een laatste nazicht (ge weet wel, een beetje olie spuiten). De zon schijnt al fel, het wordt een warme dag.
Auch! Als mijn zitvlak het zadel raakt. De 3 vorige dagen hebben al deftig wat sporen achter gelaten op mijn achterste. De start zone, in het midden van de stad, is prettig hectisch. Bij de countdown en start galmt ‘Highway to hell’ (AC/DC) luid door de boxen. We weten nu dat dit geen toeval was (de highway hebben we niet mogen ervaren, de hell des te meer).
Hans en ik hebben zien het helemaal zitten na de goede prestatie van gisteren (5 plaatsen beter in ons klassement dan dag 2). De eerste kilometer Gavia gaat over asfalt tegen een stevig tempo. Ik hoor Hans achter mij een keer kuchen, we zijn aan het geven. ‘The race is on’. Dat voel je van bij de start. Iedereen kent ondertussen zijn concurrenten in het klassement. Er wordt duidelijk naar elkaar gekeken. Al snel worden we het bos ingestuurd. Wat volgt is de ‘MTB van Echternach’: 50hm klimmen, 30hm dalen, 50hm klimmen, enz. De klimmetjes zijn super stijl. Mijn benen zeggen: ‘afstappen en wandelen’, maar niet als eerste. Iedereen lijkt er zo over te denken want we blijven trekken en sleuren aan het carbon. We zoeken beiden ons eigen tempo en ik besluit om door te rijden naar de eerste bevoorrading op 8km van de top. Terug op de asfalt haal ik Bert en Pascal in en samen halen we de bevoorrading. Zij die de Gavia al een keer gedaan hebben weten hoe prachtig mooi het hier is.
Ik zet de klim samen met Hans verder tot de top. Na 30km klimmen zijn we eindelijk boven. Veel afdalingsplezier krijgen we niet want al snel staat er een official met een vlag te zwaaien (het moet nog eens gezegd worden, de organisatie van deze transalp is van een ongezien niveau!) om ons op een ‘enduro trail’ naar beneden te sturen. Wat volgt is ongezien: dik 1000hm afdaling die zelfs met bergschoenen lastig is. 20 meter proberen fietsen, stappen, fietsen doorgeven aan collega riders, enz. Aan de aankomst vernemen we dat Bert hier redelijk heftig is gecrasht. Op de trail al verzorgd en verder met een ijszak op zijn scheen gekleefd (al weer super die organisatie!!!). Ook zijn enkel en ribben hebben een goede tik gehad, maar Bert gaat wel proberen om morgen terug aan de start te staan. Hans gaat ook nog een keer over zijn stuur, gelukkig zonder ernstige schade.
De rest van het parcours lijkt simpel op papier maar blijkt in de praktijk super zwaar en technisch. Aan de laatste bevoorrading staat een bord: nog 290hm en 14km. Het worden 250hm stappen tot onze tong tussen onze kader hangt. De laatste afdaling gaat weer over een downhill track en vraagt nogmaals het uiterste van fiets en rider. Hier en daar staat er “Jump”, maar die laten we wijselijk links liggen… Na goed 6 uur bollen we door de finish.
Dit was een zotte rit die grenzen heeft verlegd wat mij betreft. De volgende dagen krijgen we nog van dit is ons voorspeld.
In het bike park nog snel mijn wiel laten fixen na spaakbreuk: gebeurd allemaal met de glimlach en volledig gratis. Hans gaat nog even naar de medic en laat enkele gaatjes boren in zijn ondertussen blauwe grote teen, “de druk is er af” zegt hij… Hij krijgt nog wat spul mee en later op de avond maakt hij in de andere teen zelf nog enkele “preventieve” gaatjes om de rit van morgen door te komen.
We overnachten in Tonale en in plaats van de shuttle mogen we de skilift pakken en onze fiets meenemen. Een meevaller. Morgen kiezen of terug de lift of over de baan een snelle afdaling naar de start in Ponte di Legno.