De laatste 160km, met meer dan 2.200 hoogtemeters. We kijken er naar uit, wat blauw tussen de wolken zelfs, is lang geleden. In Lissabon drasht het vanmorgen, vanmiddag in onze vertrekplaats Leiria. Krijgen we toch nog nattigheid? Smurf Chris voelt zich al enige tijd niet lekker en rijdt niet mee vandaag. Bakker Paul rijdt het wel helemaal uit. Sterk want het is geen makkelijk parcours. Een behoorlijke klim na nog geen uur op de baan. Het is pittig, heel pittig zelfs. Hier en daar wat onderlinge strijd, het mag verbazen maar Hans en ik voeren alweer en heroïsche strijd die onze grote leider alweer wint.

Maritza is eveneens duidelijk in vorm. Chapeau, straffe madam die hier de 1.270km met ons helemaal mee uitgereden heeft. De revelatie is ongetwijfeld ook onze Belgische Ier William die een onwaarschijnlijke 8-daagse rijdt. En Frederic, die wordt alleen maar beter, een ronderenner dus. Frans heeft het wat moeilijker vandaag. Blij dat het ook deze superster van 64 jaar kan overkomen. Maar Frans gaat nog liever dood dan dat hij me voorbij laat gaan en geeft er nog altijd een forse lap op. Plots begint het te regenen, tiens…., deze keer schuilen we toch, de eerste keer op deze toertocht, in een bushokje, onder een balkon. En dan is er plots de zon. Heerlijk, eindelijk, 21 graden. Het is genieten. Ook in het dorpje Abrigada waar Leo een fijn cafeetje met terras heeft uitgekozen. Wat een geweldige job heeft Leo hier gedaan. Niemand verstaat hem, wil hem soms niet verstaan, maar hij slaagt er telkens in een gezellige stek te vinden. En wat een fijne pee, ook die Michael, een stevige bonk vol humor, hart onder de riem.

Ward en Flip nemen hier afscheid van ons en drinken een biertje terwijl wij nog altijd alcoholvrij terrassen. Zij moeten straks om 18u op de luchthaven zijn. Wij moeten echter nog door 70km kletsen met toch nog behoorlijk wat hoogtemeters. Rudi bolt nu mee en toont zich regelmatig in de neepekes. Paul Van Gestel zat met een hoge hartslag en houdt het tweede deel voor bekeken. Onze Hollandse vriend Chris is wat ontgoocheld als z’n vrienden patisiers niet thuis geven op zo’n 30km van de streep. Jammer eigenlijk.

Paul Hermans zit zoals steeds heel de toertocht op snee. Ook Bjorn trapt nog door de boter en Kim blijft maar zingen. Op de laatste forse klim daagt hij Bert uit op de laatste 500 meter maar Kim is duidelijk te onervaren, trekt de vroeg van leer en Bert pareert hem vakkundig voor de top. Die mannen van Proximus weten hoe ze het strategisch af moeten maken. Ik pareer Hans nog op het einde en samen bollen we over de laatste hoogtemeters. Heerlijk.

Het is druk laveren tussen de auto’s richting Lisboa, maar eens op de Praça de Commercio waar een concert voor de march van Jezus bezig is, is de ontlading groot. We made it! Het heeft bloed, zweet en tranen gekost. We wensen elkaar meer dan welgemeend proficiat met onze prestatie en het is goed dat ik een zonnebril aan heb want m’n ogen worden vochtig (en niet van de regen). Het was opnieuw meer dan heldhaftig en graag danken we alle Kempenzonen voor deze alweer meer dan geslaagde 10 editie. Deze vergeten we nooit. We zullen er nog lang over klappen. Het was een van de lastigste. Elke keer, denk ik, tijdens die moeilijke tochten, dit wordt de laatste, daarna stop ik ermee, maar telkens ook kijk ik al uit naar de volgende tocht in 2019. Dank iedereen om er bij te zijn en elkaar te ondersteunen. We are heroes. You are for sure.