In Porto glinstert er wat blauw tussen de wolken. Tijd voor een groepsfoto dus. Nu het even kan

We bollen over de majestueuze brug over de Douro voor de langste rit van de week, net geen 200km tot in Leira, de voorlaatste rit voor we ons einddoel Lisboa bereiken. En warempel, we rijden de eerste 35km droog en we zingen een schunnig liedje: ‘Het wonder is geschied, het wonder is geschied. Haar pruim is nat en het regent niet’ De helaasheid der dingen dus. En terecht. Onze lach is nog niet gestorven en de hemelsluizen draaien open. Een zondvloed, de straten volledig blank. De moed en het water zinken in onze schoenen. Het nat gutst erin en eruit, meer dan een uur lang. ‘Als we dat thuis vertellen gelooft niemand ons,’ grimlacht Charel. We trappen door tot het dan toch stilaan opklaart rond km 70. Nog zowat 130 te gaan. Leo heeft een hoogst bijzonder café-lokaaltje gevonden om te lunchen waar de herbergier duidelijk enkele vijzen kwijt is maar toch degelijk Duits spreekt (misschien is dat normaal). Zijn vrouw (denk ik) is niet van de rapsten maar zorgt toch wel voor degelijke koffie.

De mannen van de Vlaanders pakken duidelijk de kop. De Frans rijdt zowat 150km op kop, wind tegen, en laat het dan aan de jongeren over. Marc rijdt op kop Marco binnen, wil even halt houden aan een striptent maar de groep sputtert tegen.

Een lekke band van de Willy, Hollander Chris heeft zijn record verbroken en rijdt 17km met een lekke voorband. En verder ook materiaalpech voor Mark. Enkele cijferfetisjisten willen absoluut de 200km halen en rijden wat toerkes bij aan een rotonde. De laatste 20km houden nog twee neepkes in petto. Voor sommigen de moment om door te trekken. ‘De regen heeft bij enkelen toch wat schade aangebracht’, zegt Bert, ‘hersenschade’. Willy rijdt nog wat door om ook nog die 200km te halen.

Morgen de laatste rit naar Lisboa. ‘Ik heb er nog een colleke tussen geknald,’ lacht routeplanner Kim. We krijgen er dus nog 2.200 hoogtemeters bij. De sloeber.