Om 5 uur gaat de wekker. We trekken haastig ons Lycra-pakje aan, op weg naar Bedoin voor de Cannibale, 171 km en meer dan 4.600 hoogtemeters met twee keer Mr. Ventoux. Er staan zo’n 1.900 berggeile fietsers waaronder 18 Ritsers op de place principale van het door Vlamingen volledig ingepalmde dorp. Het is vandaag de 45ste verjaardag van Chris, el sympatico uit Kruishoutem. Le Baron heeft 16 flessen mee, maar eerst moeten we die deksele Cannibale op zijn kant leggen.

Het is Eddy Merckx himself die duidelijk amper wakker, het startschot geeft. Iedereen blijkt als door een wesp gestoken en schiet richting Ventoux uit straatstenen. Het is 6u30. De rappe ritsers voorop, wij zitten ergens midden in het pak en freewheelen met der Rudi, kopman Hans, benjamin Frederique en Antwerpse Wim. De rest van de Ritsers worden elk jaar beter, wij ook, nouja, maar toch met enkele procentpunten minder. Dat zal de komende dagen meermaals in de verf gezet worden. Geen toeval dat ze de kneusjes in dezelfde cabane hebben gestoken.

Mr Ventoux was ons genadig vandaag, geen wind die je om de twee draaien quasi van de weg blaast. Het wordt behoorlijk warm. De thermometerhut wijst op zo’n 30 graden in het dal en zonnig op de top. De eerste doortocht op de Ventoux valt mee, iedereen is nog fris. We bollen richting Sault op een nieuwe mooie asfalt, langs hier klefferen we straks de laatste Mr Ventoux op.

Best een lastig winderig stuk tussen Sault en de voet van de col de l’Homme Mort. En verdorie, een lekke band, Kopman Hans komt even kijken of alles in orde is (die kent mijn lekkebandenfobie). Frederique en Wim rijden lachend voorbij en voeren het tempo op, de sloebers. Gelukkig vind ik een pezig, annorexia-madamke die me naar boven leidt (of lijdt) zodat ik weer kan aanpikken. Een clubke uit Herentals maakt er een erezaak van om ‘de vets’ te pakken te krijgen, rijden er over, maar onze kopman revengeert en haalt ze voor de top nog bij.

De bevoorradingen zijn geweldig vandaag, om de 20km staan ze klaar met appelsienen, bananen, de onontbeerlijke Meli-wafeltjes en sportdranken. Elke bevoorrading wacht ik op onze lotgenoten. De straffe mannen zijn al lang door uiteraard.

Een tegenvaller is de best wel zware Saint-Jean berg die bezaaid is met kiezeltjes. Het rijdt voor geen meter. Gevolgd door de heerlijke col de Perty (tussen 4 à 6 procent), prachtige landschappen hier. Geweldig vergezichten. De Col d’Aulan valt best mee want amper 2 km, maar wat we niet wisten is dat de weg naar Sault behoorlijk klimt. Er wordt nogal wat gevloekt. We zijn meer dan 140 km weg en de spieren beginnen te zeuren.

De laatste klim naar de top van Mr Ventoux over de heerlijke asfalt vanuit Sault. Ik rij samen met de mannen van Unizo en Karel Van Eetvelde die blijkbaar op de voet wordt gevolgd door een cameraploeg. Hij wordt vooruit getrokken door een dame met een vreselijke dikke poep die ik amper kan volgen. Op de gevreesde Chalet Renard stoppen ze maar ik rij dapper door. Ik hoor amper de dames van de Ritsers die luidkeels aanmoedigen. Het geeft me wel een extra stimulans.

Maar zoals menigeen Cannibalist is dit de laatste 6km te veel. De wind blaast al wat harder, de benen zijn verzuurd, de jus is niet meer voorhanden. Verstand op nul, elke hoogtemeter aftellen. Afzien als de beesten met af en toe opgeheven hoofd om die weertoren even aan te schouwen. Er staan er hier veel parkeggio. Vloeken en tieren tot boven. En dan de verlossende laatste draai naar de top. Een bezorgde dokter komt naar iedereen met de vraag of alles ok is, of het verder zal lukken. En ik hoor dat ook bij de straffe mannen iedereen ‘over de rooie’ is gegaan. Maar iedereen heeft het wel uitgereden. Chapeau! We drinken achteraf acht cava-flessen van Le Baron in de chalet van de Chris, Bert, Kenny en Frans. Wat een leute. De corpsen zijn echter afgepeigerd, afgebeuld en vaak ook erg verbrand. Toch helemaal tevreden. Een kwart van de hoogtemeters deze 8-daagse zijn achter de rug. Nog 15.000 meter bergen te gaan…..